Mijn laatste schooljaren en eerste werkjaren waren best wel pittige jaren. Eerst deed ik zwaar werk voor een ander, daarna zwaar werk voor mezelf. Een aantal jaar bestond alles eigenlijk alleen maar uit werk, ik stond ’s morgens rond een uur of 5 op, deed wat werk voor mezelf, ging dan naar mijn gewone werk, kwam om half 7 thuis en ging daarna tot een uur of 12-1 door om mijn eigen werk weer af te krijgen.
Op een gegeven moment werkte dat niet meer. Toen ik hier kwam wonen, vond ik weer een stukje rust terug. Het leven is hier nu eenmaal niet gehaast. Misschien wel druk, maar die gejaagdheid die je wel eens in de stad ziet, die zie je hier op het platteland een stuk minder. Op zich heel lekker, want er zijn echt wel belangrijkere dingen in het leven dan alleen werken. Natuurlijk heb je geld nodig, maar het is op een gegeven moment niet gek om eens te kijken naar waar je je geld aan uitgeeft en of dat belangrijke dingen zijn. Als je stopt met geld uitgeven aan onbelangrijke dingen, heb je meer over of minder nodig voor belangrijke dingen.
Fast-forward naar nu: hoewel ik alweer veel rustiger aan doe dan in die periode, of in de beginperiode hier, toen ik én nog zoveel werkte én we op het toppunt van de verbouwing zaten, heb ik mezelf blijkbaar toch wat te hard opgejaagd. De afgelopen weken was het druk en heb ik al m’n wakkere uren zo’n beetje doorgebracht achter het beeldscherm. En nu komt de terugslag; ik heb allerlei spieren verrekt, kan mijn werk amper doen en hoop maar dat dit niet té permanent is, want ik kan niet zonder inkomen komen te zitten.
Wat nu?
Toch maar proberen om van het hele hollen-en-stilstaan-verhaal een beetje een balans te maken. Nu is het knallen en uitpuffen, maar misschien is het beter om de uitpufperiode ook gewoon rustig door te gaan, waardoor de knalperiodes ook wat meer rust hebben. Daarnaast eens goed kijken naar hoe ergonomisch verantwoord mijn werkplek is. Een arm-/polssteun heb ik altijd vervelend gevonden, maar het lijkt me beter daar toch maar eens aan te gaan wennen. Verder het werk nog maar wat vaker onderbreken en ook weer iets meer aan sport doen, om mijn lijf ook weer wat sterker te maken.
Stoppen met zorgen maken, dat kost alleen maar energie en levert niets op
En maar wat minder zorgen maken, want dat kost alleen maar energie en levert niets op. Ik begin nu al een aardig buffertje op te bouwen, heb het idee dat ik m’n werk over het algemeen steeds beter in kan plannen en heb het huishouden ook steeds beter op een rijtje. En daarnaast toch maar eens hulp vragen als het nodig is, misschien eens kijken naar mogelijkheden om werk uit te besteden en zo wel wat te verdienen, maar meer vanuit de ‘regelrol’ dan de uitvoerende rol. Veel om over na te denken, want geregel levert me ook altijd een hoop stress op, omdat het moeilijk is om goede mensen te vinden en ik al helemaal geen zin heb om de halve dag (of een halve minuut, ik zal maar gewoon eerlijk zijn) aan de telefoon te hangen om van alles te regelen.
Klein beginnen
Voor nu begin ik in ieder geval klein: ik doe vandaag zo rustig mogelijk zo veel mogelijk werk binnen kantoortijden. M’n ‘moetjes’ voor vandaag heb ik al af, dus alles wat ik nu doe, scheelt op andere dagen weer. En m’n eten is de laatste week ook wat verslonst, dus dat pak ik ook weer op, hopelijk scheelt dat ook weer wat. Ik hoef me voor komende twee maanden ook qua extra betalingen geen zorgen te maken, want er staat nog genoeg open om elk potje weer een leuke impuls te kunnen geven. Dan schijnen er straks ook nog supertropische dagen aan te komen, dus kan ik helemaal opladen. En maar even zien hoe dit zich verder gaat ontwikkelen…
Hebben jullie dit ook wel eens gehad, dat je lichaam ineens niet meer meewerkt en dat het permanenter voelt dan b.v. een verkoudheid of een verstuikte enkel? En heeft iemand nog goede tips?
Volg LekkerLevenMetMinder nu ook op Pinterest, Facebook en Instagram!Deze post kan affiliate-links bevatten. Dit betekent dat ik een commissie krijg als je iets via deze links koopt. Uiteraard kost dit jou niets extra's (soms is het zelfs voordeliger!) en kun je erop rekenen dat ik alleen links opneem van websites of producten waar ik zelf 100% achter sta. Gebruik je deze links voor je overstap, aanmelding of aankoop? Dank je! Je helpt mij dan weer om nóg meer mooie content te kunnen maken!
Ik ben wel benieuwd welk soort werk je dan wilt uitbesteden en of dat ook op afstand te doen is. Er zijn veel werkzoekenden momenteel. Ik ben er een van. Mijn zoon ook.
Ik doe met je mee. na een erg leuke, maar vermoeiende vrijdagavond heeft mijn lijf duidelijk genoeg van al het gedoe.
Veel moe, snel last van mn gewrichten en mijn bloeddruk zakt regelmatig te snel weg(raar mens ben ik, dat is bij het gevolg van stress en druk).
Met nog 2 weken tot de vakantie is er nog vanalles te regelen en mijn huishouden ligt nogal op zn gat. Ik ga voorlopig voor schone kleren, geen berg afwas, lege koffietafel en gezonder eten. dat is voorlopig prima.Meer willen is gewoon een illusie.
Maar het wordt beter, dat weet ik.
Een paar baantje trekken in het zwembad, goed voor spieren en geest. Maar ik herken dat hollen ook wel, je laat je zomaar meeslepen.
Succes!
Vooral je computerwerk afwisselen met de vaat of om 't even wat, want rsi-klachten erbij kun je niet hebben. En 's avonds voor 't naar bed gaan een stevige wandeling om even lekker uit te waaien (had afgelopen weekend prima gelukt ;))
sterkte
Ik heb ooit een hele zware hernia gehad. Mijn lijf wilde niet meer deels ook door stress. Het begon met lichte rugpijn waarmee ik ben doorgelopen. Toen de pijn erger werd, ben ik stug doorgegaan. Eenmaal op vakantie kwam ik mezelf tegen. Ik kon nog amper lopen. Het heeft mij een half jaar gekost om weer gewone dingen te kunnen doen. Ik luister dus nu wel beter naar signalen van mijn lijf en probeer dan ook de rust te nemen die ik nodig heb.
Ik wilde dat ik een paar goede tips had voor je, dan zou ik zelf ook niet continue zo moe zijn denk ik. Telkens als ik denk dat het weer beter gaat, slaat de vermoeidheid weer toe. Keihard…
Ik ga per 1 juli minder werken, van 24 uur per week naar nog maar 16 uur per week, en het betegelen van de badkamer hebben we uitbesteed. Dat leek ons inmiddels een onoverkomelijke klus te worden…
Plannen, dat is het toverwoord, maar zo te lezen ga je dat steeds meer in de vingers krijgen. Lekker doorgaan zo…
Ik wens je een heerlijke nieuwe week,
Lieve groet,
Mirjam
Is een standing desk niets voor jou? Dat schijnt erg fijn te werken als je langdurig de computer moet gebruiken, vinden de gebruikers dan.
Ik heb toen ik een kantoorbaan had ook wel een herkenbare periode gehad. Ik dacht dat ik een goede houding had, maar kennelijk toch niet. Misschien een idee om eens een ander naar je houding te laten kijken? Je partner kan vast ook al wel zien of je verkrampt zit, eventueel kan je dan verder zoeken. En stress is de duivel.
Iets ontspannends inplannen.
Ja, ik heb dit meegemaakt en een hoge prijs betaald voor het niet luisteren naar mijn lijf. Ik heb heel hard gewerkt, tussendoor gestudeerd, kinderen gekregen, veel reizen en verantwoordelijkeheid gehad in mijn werk, vrijwilligerswerk voor school en de kerk en een moeder die weduwe werd en vaak ziek of verdrietig was. Ik ging maar door en ging maar door. Daarnaast de normale tegenslagen die het leven heeft. Ik kreeg steeds meer pijn in mijn lichaam als ik een grote klus had afgerond. Toen kwam het moment dat ik klachten had en er een ECG werd gemaakt. Ik moest naar het ziekenhuis, werd opgenomen en men dacht dat ik een infarct zou krijgen. Dat was het begin van een moeilijke periode waar ik niet overheen kwam. Gesprekstherapie moest mij beter maken. In plaats daarvan werd het erger en kreeg ik een burn-out met paniekaanvallen. Uiteindelijk is mijn leven nu redelijk normaal, met dien verstande dat ik chronische pijn en vermoeidheid heb overgehouden als restverschijnselen. Ik ben onder diverse behandelingen geweest, yoga, haptonomie en een heel revalidatie traject. Dit is het beste dat ik ooit nog zal worden, beter niet. En dat heb ik te aanvaarden. Ik had een hele goede baan en nu zit ik al jaren in de WAO.
Ik ging dus altijd maar door en luisterde nooit naar mijn lijf en intuïtie. Dat heb ik opnieuw moeten leren met veel vallen en opstaan. Dit schrijf ik niet om je angst aan te jagen of om zelf aanacht te krijgen. Ik schrijf het omdat anderen hiervan kunnen leren. Mijn advies: zoek een goede haptonoom die je leert om in contact te komen en blijven met je lichaam zodat je beter voelt waar je grenzen liggen. En ja dat betekent keuzes maken, maar die keuzes kunnen je een rijk leven opleveren (en dat bedoel ik niet in materiële zin). Ik wens je veel sterkte, je mag me altijd schrijven, en wees verstandiger dan ik was. Dikke knuffel!!!
Helaas is dit wel de maatschappij waarin we leven. Er wordt van je verwacht dat je hard werkt, voor je kinderen en je ouders zorgt en dan vooral dat verplichte gelukkig zijn. Het is bijna vreemd geworden als je zegt: vandaag even niet. want ik ben moe/heb spierpijn.
Gelukkig zie ik ook een tegenbeweging, van voornamelijk vrouwen, die doen wat goed voelt.
Uitbesteden die handel er is vast wel iemand die op eigen verantwoordelijkheid wat wil doen. Ik bedoel dat je er neit speciaal iemand voor hoeft aan te nemen
Meer chilen en mediteren, met een leeg hoofd presteer je meer in de helft van de tijd. Dat huishouden besteed je uit aan je vriend.
Ik hoop dat je iemand vindt die wat werk van je kan overnemen. Is een stagiair niks? In september hebben de scholen weer stageplekken nodig,
http://www.spinalis.be
kan je niet vragen aan een osteopaat om de basisregels voor een goede werkhouding aan je bureau door te geven? Ik weet niet of je groot bent, maar mijn liefje moet zijn bureau altijd verhogen omdat anders niks echt goed kan staan met zijn 194 cm.
Ik heb ivm computerwerk ook een tijd met beginnende RSI klachten gezeten. De fysio adviseerde mij om tijdens mijn werkzaamheden af en toe te gaan staan of om even bewust te bewegen. Nu werkte ik toen in een callcentre dus was ik beperkt door de lengte van mijn telefoonkabel 😉 Ik dacht dat hij me onzin stont te verkopen. Hoe kan om het kwartier even een minuutje staan helpen tegen de RSI in mn armen? Maar wonder boven wonder hielp het! In combinatie met een aantal massages van zowel de fysio als mijn wederhelft 😉
Succes!
Elk jaar ( vaak rond deze tijd) fluit mijn lichaam me terug. Stop! Veel meer als genoeg gedaan, getobd, gezwegen, gewacht.
Dit keer kwam het als hevige pijn in botten en spieren.
Veel wat ik niet eens meer zelf kon. Medicijnen. Nog een keer, dit keer in "eigen beheer" zo nodig. Er liggen er nog een paar, voor noodgevallen. Maar het gaat weer. Pijnvrij? Nier helemaal. Maar ik kan er zo prima mee leven. Het leven eist zijn tol. Maar dit tolletje kan ik wel aan. Sterke met de jouwe!