Als ik ergens niet van houd, dan is het wel van naar de huisarts gaan. Ik ga dan ook alleen als ik écht niet anders kan en zelfs dan kijk ik nog naar mogelijkheden om niet te gaan. Wat het precies is weet ik niet, ik denk een beetje een combinatie van het ‘gedoe’ met een afspraak maken, standaard moeten wachten, vreemde mensen die aan je zitten en dat je er eigenlijk nooit voor de gezelligheid, maar altijd met een probleem komt. Bovendien ben ik ervan overtuigd dat je meestal zelf wel heel goed weet of er wel of niet iets aan de hand is en houd ik er niet van als je dat moet ‘verkopen’ om serieus genomen te worden. Ik heb helaas van dichtbij gezien dat zoiets (als in: niet serieus genomen) letterlijk een fatale afloop kan hebben.
Dus: als het even kan, dan ga ik niet. Ik had me in die vijf jaar hier ook nog nooit ingeschreven bij een huisarts. Wel twee keer van verschillende praktijken inschrijfformulieren meegenomen, ook zelfs één keer ingevuld en in de auto gelegd om ze weer weg te brengen, maar uiteindelijk nooit gedaan.
Nu had ik echter weer iets waar ik écht niet onderuit kon. Dus: inschrijven. En meteen maar afspraak maken toen ze zelf belden vanwege mijn onvindbare medische geschiedenis, anders had dat waarschijnlijk ook nog eeuwen geduurd. Hoewel ik op de dag zelf redelijk rustig was, sloegen de zenuwen daar natuurlijk weer toe, maar na even flink doorbijten stond ik binnen een minuut of 20 weer buiten.
Eenmaal thuis weer hard aan het werk, tot ik tegen het einde van de middag bedacht dat er nog een skeelerwinkel was waar ik al een tijdje heen wilde. Ik heb een poosje terug speciale skeelers gekocht voor over ongelijke ondergronden, maar die zijn voor ‘gewoon’ gebruik niet zo geschikt, omdat ze best heel zwaar zijn. Mijn gewone skeelers waren inmiddels ook al een jaar of 15 oud en begonnen toch wel wat af te takelen. Ik had al eerder een paar skeelerwinkels bezocht, maar was nog niet echt ergens tegenaan gelopen. En nu dus wel. Hoewel ik eigenlijk wilde wachten tot na de vakantie, of misschien zelfs het volgende seizoen, besloot ik ze toch te kopen. Toch een beetje als beloning voor dat minder leuke bezoekje. En dan meteen met het voornemen om na de vakantie weer eens wat normaler te gaan doen. Dan heb ik me een jaar lang een stuk meer uitgeleefd dan ik normaal gesproken doe en wordt het wel weer eens tijd om iets meer balans aan te brengen. Gewoon iets meer in lijn met wat mensen ‘normaal’ doen.
Normaal gesproken ben ik wel van meteen beginnen en dat zal ik qua gewone dingen ook wel doen, maar vakanties zijn voor mij altijd een uitzondering. Dan ga ik het er nog even goed van nemen, een mooie boost voor de winter. Tijdens de vakantie zal ik ongetwijfeld wat meer rust en tijd hebben om dingen op een rijtje te zetten en ervoor te zorgen dat ik ook weer gemotiveerd ben om bepaalde stappen te zetten, bijvoorbeeld in m’n werk, ontwikkeling en ook in financieel opzicht. En dan een beetje gestructureerd, zodat het ook daadwerkelijk ergens toe leidt. Want hoe leuk het ook kan zijn om een beetje ‘go with the flow’ te doen, wat houvast vind ik ook altijd wel prettig.
Weer even terug naar het oorspronkelijke onderwerp: kom jij veel bij de huisarts? En maakt dat je helemaal niet uit, of zit je er – net als ik – tegenaan te hikken?
Volg LekkerLevenMetMinder nu ook op Facebook en Google+!
Deze post kan affiliate-links bevatten. Dit betekent dat ik een commissie krijg als je iets via deze links koopt. Uiteraard kost dit jou niets extra's (soms is het zelfs voordeliger!) en kun je erop rekenen dat ik alleen links opneem van websites of producten waar ik zelf 100% achter sta. Gebruik je deze links voor je overstap, aanmelding of aankoop? Dank je! Je helpt mij dan weer om nóg meer mooie content te kunnen maken!
Bij de huisarts kom ik niet zo heel erg veel. Ik denk dat het nu alweer een jaar geleden is en toen was het voor de griepspuit. Ik moet er eigenlijk binnenkort wel naartoe omdat ik een verwijsbrief voor de kno-arts moet hebben. Als ik het niet vergeet zal ik van de week misschien eens gaan.
Bij de huisarts kom ik niet vaak, maar bij de specialisten in het ziekenhuis des te meer.
Ik kom het liefst bij geen van allen, als ik het ook maar enigszins zelf op kan lossen of een alternatief kan vinden, dan doe ik het meteen. Maar met zo'n verwijzing wordt het inderdaad wat lastiger, dan moet je wel 🙁
Sinds ik ben bevallen kom ik vrij regelmatig bij de huisarts. Met een kleintje ontkom je daar geloof ik niet aan. Ben al een stuk of 3 keer geweest vanwege dat hij dan veel huilde en aan zijn oren zat, maar elke keer was er dan toch niks aan de hand. Verder voor het eczeem natuurlijk vrij vaak geweest.
Dan nog eens mee met Sander toen hij die longklachten had.
En voor mezelf ook nog een of twee keer.
Dus ik zie de huisarts inderdaad regelmatig. Maar heb al dezelfde sinds ik zelf ben geboren dus ik heb er ook niet zoveel moeite mee 🙂
Dan kom je er inderdaad niet onderuit, fijn dat je het dan niet zo erg vindt! Ik heb het nooit leuk gevonden, terwijl ik voor zover ik me kan herinneren er ook niet speciaal vervelende herinneringen aan heb.
Als het om mijzelf gaat wacht ik lang. De huisarts vraagt mij ook altijd waarom ik niet eerder kom. Als het om mijn kinderen gaat wacht ik minder lang. Maar ik ga zeker niet met ze naar de huisarts bij het eerste pijntje of kuchje. Ik geloof erin dat je naar je gevoel moet luisteren. Als je gevoel zegt dat het wel wat meevalt, is dat meestal ook zo. Andersom is dat ook zo. Ik had vroeger wel eens het idee ( en ervaring) dat ik de huisarts moest overtuigen. Nu we elkaar wat kennen, hoeft dat gelukkig niet meer.
Dat scheelt wel! Iemand in mijn familie heeft dat ook gehad, dat ze de huisarts echt moest overtuigen om haar door te sturen. Dat weigerde hij steeds en op een gegeven moment is ze zelf maar rechtstreeks naar het ziekenhuis gegaan. Toen bleek het al te laat te zijn en was ze inmiddels zo ziek (kanker), dat ze overleden is. Dat vind ik wel echt heel erg. Ik snap best dat je als huisarts elke dag wel 100 zogenaamd dringende gevallen hebt, maar je kijkt toch ook naar familiegeschiedenis en of iemand elke dag op je stoep staat of niet. Zo'n situatie zal vast niet bij elke huisarts voorkomen, maar versterkt bij mij wel een beetje het idee dat je er toch niet zo heel veel aan hebt.
De huisarts nooit, maar bij specialisten wel. Gelukkig ben ik er niet zo zenuwachtig voor. Ik moet soms 3 keer in de week, dus dat zou niet best zijn.
Soms krijg ik 'een kleine ingreep', ik weet wat het inhoud en dat het veel pijn doet, ook de dagen erna. Maar ik krijg een goede verdoving, dus ik zie er niet heel erg tegenop.
Een van de laatste keren (7 jaar geleden) ben ik net zolang blijven zitten totdat ik de verwijsbrief heb gekregen. Die specialist (andere als uit het verhaal hierboven) vond het terecht dat ik langskwam.
Ik vind de tandarts erger om naartoe te gaan voor controle. Moest laatst om het draadje (aan de achterkant van mijn tanden, na beugel nummer 2) vast te laten zetten. Dat vind ik niet zo erg.
Dan is er niet het risico dat ik terug moet komen om te boren.
ik maak niet voor elk wissewasje een afspraak. merk wel dat ikvoor de kinderen makkelijker een afspraak maak dan voor mezelf (gedoe, geen tijd, lastig met de kids wel of niet mee nemen, opvangkinderen (en dus evt vrij regelen enz). t duurde bijna een half jaar voor ik eindelijk een uitstrijkje liet maken.. wou zoontje niet mee nemen en wou ook oma niet laten oppassen voor die 5 minuten.. dus het in onze vakantie gedaan, dan kon man gewoon bij de kids blijven en hoefde ik geen oppas te regelen :p maar als het echt nodig is, gana we wel. het is op loopafstand, naast school tegenwoordig 😉 erg fijn!
Ik heb het helemaal gehad met onze huisarts. Volgens haar was onze zoon niet allergisch en hij hoefde niet getest te worden. Wij wisten zelf zeker dat er wel wat aan de hand was. Na 4 jaar gedoe (hij is 4) eindelijk een test bij de kinderarts: heftige noten en pinda-allergie en hij moet zelfs altijd een adrenaline-injectie bij zich hebben. Gelukkig hebben wij naar ons gevoel geluisterd en hebben we hem toen we zagen dat hij op hazelnoot (chocopasta) reageerde nooit pindakaas gegeven, het had wel eens heel anders kunnen lopen… Bij de huisarts sta ik echter nog steeds te boek als overbezorgde moeder… helaas is overstappen in de randstad niet zo makkelijk.
Ik heb een leuke huisarts. Al bijna 20 jaar dezelfde. Hij kwam op huisbezoek bij de geboorte van de kindjes. Maar ik ga nooit onnodig naar de huisarts. Dus als we er zijn, dan is er ook iets ( of niks, maar voor een doorverwijzing naar psycholoog :-))
Ben voor het eerst in zeven jaar met drie kinderen bij de huisarts geweest, omdat de kleinste na een week koorts en hangerig een hele nacht aan het huilen was, en de dag erna heel suf was. We kregen ab, die ik niet heb gebruikt en twee dagen later was het kleintje weer helemaal de oude. Verder kom ik er nooit en (klopt op hout) voor mezelf ook al in geen 18 jaar. Eczeem van mijn zoontje heb ik zelf (of hij zelf) opgelost, van de huisarts krijg je toch alleen maar troep mee, zoals het 'kuurtje' dat ik me liet aansmeren maar weer bewees. Want hij 'vermoedde' een oorontsteking. Tja….
Maar alles in witte jassen, ik heb er een broertje dood aan en ik doe ook best veel om te zorgen dat we er niet mee te maken krijgen. Maar dat heb je helaas niet helemaal zelf in de hand. En dan is het gelukkig dat ze er zijn, natuurlijk!
Ik wacht altijd te lang, klachten die jarenlang niet serieus genomen zijn / in het reguliere circuit oorzaak niet van konden vinden. Inmiddels kom ik zelden bij de huisarts maar heb wel heel veel baat bij de natuurarts waar ik nu kom. Die heeft dus wel 'de veroorzaker' gevonden en iets wat in 20 jaar is opgebouwd, los ik natuurlijk niet in een korte tijd op maar voor het eerst zit er vooruitgang in!
Jammer van het enorme kostenplaatje want vergoeding is minimaal terwijl ik dit jaar nog geen euro eigen risico heb hoeven betalen omdat ik geen medicatie of artsenbezoek nodig heb gehad.
Ik sta er heel dubbel in: het liefst ging ik nooit, en ik stel het daarom altijd te lang uit. Maar nu heb ik al heel lang last van mijn oren omdat ik het uitspuiten veel te lang heb uitgesteld. Dus heb ik alleen mezelf ermee gehad. En nu loop ik daar de deur plat omdat mijn oorpijn niet wil overgaan, tja…..
Waarschijnlijk heeft dat uitstellen ook te maken met het feit dat ik voor onze verhuizing een huisarts had die ik blind vertrouwde. En de huidige is wel goed hoor, maar haalt het niet bij de vorige. Die legde altijd alles zo goed uit en vertelde ook altijd waarom hij wel of geen medicatie voorschreef. Ik ga al nooit zomaar voor niks naar de huisarts, dus wil ik er wel op kunnen vertrouwen. En dat heb ik bij deze toch minder, tja……