Over het algemeen heb ik over de meeste dingen een vrij duidelijke mening. Mijn gevoel zegt of iets klopt of niet en daar baseer ik mijn mening op. Omdat ik er dan achter sta, zit ik er (voor mezelf) niet zo snel naast. Voortschrijdend inzicht of nieuwe feiten kunnen natuurlijk wel altijd mijn gevoel en dus mijn mening veranderen. Maar je mening hebben en je mening geven, dat zijn twee verschillende dingen. Mijn mening kan keihard door mijn hoofd razen, maar ik denk wel zes keer na voor ik die geef aan de persoon waarvoor die bedoeld is. Want: wat voor reactie krijg je dan?
Om maar even een voorbeeld te noemen; ik heb wat familieleden die soms behoorlijk onbeschoft of negatief uit de hoek kunnen komen. Of dat nu onbewust is, dat weet ik niet precies, maar ik kan me er behoorlijk over opvreten. Ik ZOU dan kunnen zeggen: ‘Ik vind het niet fijn dat je dat doet/zegt.’ Dan geef je aan dat jij iets niet prettig vindt. Of die ander daar wat mee doet, is aan hem/haar. Omdat ik merk dat het opvreten niet zo heel effectief is, probeer ik zo langzamerhand steeds een beetje vaker mijn mening (ook daadwerkelijk als mijn mening, niet als feit) te geven. In een enkel geval wordt dat goed ontvangen (als in: dat diegene er even over na gaat denken), maar ik merk ook best vaak dat het als kritiek wordt opgevat. En om eerlijk te zijn denk ik dat ik zelf ook snel in de verdediging zou schieten als iemand mij ergens op aan sprak. Dus waar ligt nu die grens tussen je mening geven en kritiek leveren? Is daar wel een echte grens voor, of ligt het er maar net aan wie je voor je hebt of de manier waarop je dingen formuleert?
Als Nederlanders staan we bekend als directe mensen, die zeggen waar het op staat. Voor een groot deel klopt dat denk ik wel, er zijn genoeg mensen die zeggen waar het op staat. Maar dan zou je denken dat we automatisch er ook wel tegen kunnen als een ander zegt waar het op staat, zeker als dit gewoon op een normale manier gebeurt. Of als diegene niet eens zegt waar het op staat, maar waar hij of zij het op VINDT staan.
Nu heeft dit natuurlijk op zich allemaal niet zoveel met consuminderen te maken, maar het schoot vanmorgen ineens zo door mijn hoofd. Je krijgt er echter met consuminderen ook mee te maken. Hoe vaak denk je niet dat een ander stom bezig is door b.v. de winkelwagen vol te gooien met bepaalde spullen of het zoveelste doorlopende krediet afsluit voor een nieuwe tv, of krijg je zelf te horen dat je een krent bent als je theezakjes droogt of gek bent als je aflost? Soms in zo’n verwoording dat er ook direct een duidelijk oordeel in zit, soms op een subtielere manier verwoord, maar nog steeds gevoelsmatig als ‘aanval’.
Ik blijf het echt een lastige vinden. Je moet aan de ene kant je mening kunnen geven, maar tot hoe ver kun je gaan? En wanneer is je mening geven ook echt belangrijk, moet dat bij alles wat je niet aan staat, of moet je soms ook gewoon maar dingen slikken, omdat een ander misschien (hoop je maar) niet beter weet? Wat vinden jullie hiervan?
P.s. Ik ben er nog niet helemaal uit met Euroclix, een hoge wisselkoers is fijn, maar zo’n bedrag weer even binnen hebben is ook fijn. Ik kon net wel weer een MoneyMiljonair-betaling aanvragen die niet met koersen werkt, dus ik kan er nog eventjes over nadenken 😉
Volg LekkerLevenMetMinder nu ook op Pinterest, Facebook en Instagram!Deze post kan affiliate-links bevatten. Dit betekent dat ik een commissie krijg als je iets via deze links koopt. Uiteraard kost dit jou niets extra's (soms is het zelfs voordeliger!) en kun je erop rekenen dat ik alleen links opneem van websites of producten waar ik zelf 100% achter sta. Gebruik je deze links voor je overstap, aanmelding of aankoop? Dank je! Je helpt mij dan weer om nóg meer mooie content te kunnen maken!
Ja, lastig…. zeker als je een beetje afwijkende ideeen hebt over een heleboel zaken. Over inenten, onderwijs, consumeren, (gezond) eten… Als het daarover gaat ga ik vertellen dat ik 12 entingen aan een baby voor ie zes maanden oud is, een goed idee vind. Of dat ik brood met margarine verantwoord vind. Of dat ik vind dat kinderen op school veel leren.
Ik val een ander nooit aan op zijn of haar mening, maar praat ook niet mee. Als mensen dat als kritiek zien, moeten ze dat lekker zelf weten. Maar volgens mij valt dat ook wel weer mee. En bij sommige dingen kan je inderdaad maar beter glimlachen en je schouders ophalen. Dat dan weer wel 🙂
ik snap je verhaal: ook bij mij ligt een eerste reactie soms voorop m'n tong. Het gevaar is inderdaad dat je mensen kwetst, of een situatie totaal verkeerd inschat. Wat ik tegenwoordig probeer te doen is eerst open vragen stellen zonder daarin een mening te leggen. Dat leidt tot begrip, maar misschien ook tot nadenken bij de andere persoon ("Waarom doe ik dit eigenlijk ook al weer?"). groet anna
Als je anders leeft als de mainstream , die bellende , telefoon verslavende objecten niet meer bewust kunnen denken en leven om van vele dingen in het leven niet meer kunnen genieten , kijken ze op een gegeven moment naar van heb jij geen mobiel ben je vegetariër ? drink geen alcohol en rook je ook niet eens wat ben jij een sukkel !!
Mening geven kan een reactie opwekken van in verdediging schieten.
Ik weet dat je verhaal niet over ruzies gaat maar ik wil dit graag wel verduidelijken met een voorbeeld van ruzie
Mensen vinden nooit dat zij degene zijn die in de aanval ging ( het is altijd de ander).Wie wil er eigenlijk de naam van aanvaller zijn?
Niemand valt in wezen aan. degene die ( in de ogen van de ander) aanvalt, verdedigd zich omdat het zich aangevallen voelt, op wat voor wijze dan ook.
Dit is bij alle ruzies zo.
P,s Ik lees je stukjes graag
Ik probeer er altijd een draai aan te geven zodat beide partijen er om kunnen lachen. Niet iedereen kan daar tegen, maar ik voel me er goed bij. Veel mensen nemen het leven zo serieus, bral, bral. Lekker belangrijk, gewoon leven!
Ik geef tegenwoordig wat minder snel mijn mening en dat is eigenlijk best wel relaxed 🙂 Alleen als ik persoonlijk ergens last van heb dan zeg ik er wat van, maar anders heb ik zoiets van: leven en laten leven 🙂
Dat vind ik wel een goede, alleen zeggen als je persoonlijk ergens last van hebt!
In discussies geef 'k wel mijn mening, verder denk 'k heul geregeld "ach doe toch lekker waar jij je goed bij voelt" en ga 'k m'n eigen gang,
groet
ik probeer in reacties op verhalen van anderen zoals bijvoorbeeld op een bloq , altijd wel duidelijk te maken ,dat als ik het niet eens ben met hun standpunt dat geen veroordeling is,maar alleen hoe ik over bepaalde zaken denk en hoe ik in het leven sta, ik vind dat er bepaalde mensen zijn die soms nogal cru en bot reageren op hoe sommige mensen in het leven staan, je mag wat mij betreft best duidelijk maken dat jij dingen anders ziet,maar je hoeft dat niet te doen door een ander te veroordelen of uit te lachen, ik zag bijvoorbeeld ergens mensen reageren op de site van Green Evelien met als commentaar dat mensen haar kinderen maar zielig vonden en dat zij niet het recht had haar levenswijze aan haar kinderen op te dringen, alsof zij wel de enige juiste manier kiezen om hun kinderen op te voeden, nogal een zwart witte mening vind ik, ik vind ook niet altijd juist wat ik bij mensen lees,maar belicht dan alleen mijn kant van de zaak zonder de ander te veroordelen , op deze manier kun je meenemen en respecteren van een andere levenswijze wat je wilt en negeren wat niet bij je past en misschien ziet de ander in jouw reactie dan iets waar zij wat van leert ,terwijl als je alleen maar veroordeelt en uitlacht mensen niet meer de moeite zullen nemen om ook jouw kant van de kwestie te bekijken
Wat ook een mooie is, is als er om je mening gevraagd wordt en je geeft die dat ze dan boos worden omdat het wel lekker had moeten zijn bijv. Helaas voor hun vonden wij dat niet en dat werd ons niet echt in dank afgenomen.
Maar ja, dan moet je ons ook niet vragen wat wij er van vinden.
groetjes,
Janneke
Als je eerst nooit echt je (tegenovergestelde) mening gaf en je dat nu wel eens doet, is dat voor anderen vaak moeilijk te verteren. Het is nieuw en daarom sowieso al even wennen.
Vaak helpt het om neutraal te vragen waarom iemand zo reageert en aan te geven hoe het ook kan.
Ik vond het ook een lastige maar vind inderdaad ook pas je mening geven als je er last van hebt een goede. Ik denk ook heel vaak lamaargaan!
Wat ik vervelend vind als mensen hun mening of kritiek gaan geven is als ze harder en hoger gaan praten. Wij hebben een paar mensen in de oom- en tantekring die zo menen hun gelijk te kunnen halen.
Een mening geven wordt vaak als kritiek opgevat, zoals ik ook al eens tegenkwam. Ik blijf wie ik ben, ook als iemand mij niet goed begrijpt. Je kunt niet naar alle mensen toe schrijven, dan vertolk je jezelf niet meer, maar wat je denkt dat een ander van je verwacht. Hetgeen niet impliceert dat je niet hoeft na te denken voor je spreekt of schrijft.
Een mening geven wordt vaak als kritiek opgevat, zoals ik ook al eens tegenkwam. Ik blijf wie ik ben, ook als iemand mij niet goed begrijpt. Je kunt niet naar alle mensen toe schrijven, dan vertolk je jezelf niet meer, maar wat je denkt dat een ander van je verwacht. Hetgeen niet impliceert dat je niet hoeft na te denken voor je spreekt of schrijft.
Ik merk dat je mening geven vaak als kritiek wordt gezien wanneer iemand iets heel anders wil horen of wanneer iemand er zeker van is altijd zelf gelijk te hebben. Aan die mensen in mijn omgeving die zo denken vertel ik mijn mening dus nooit meer, zelfs niet als ze er om vragen. Dan zeg ik wat ze willen horen. Je kent je pappenheimers…
Maar verder probeer (!!!) ik mijn mening altijd pas te geven wanneer er om gevraagd wordt. Ik heb al zo vaak op het puntje van mijn tong gebeten…
Fijne dag vandaag,
Lieve groet,
Mirjam
Als iets mij niet persoonlijk raakt dan laat ik het bij die persoon of geef ik een mening heel voorzichtig. Mensen doen dingen vaak niet voor niks zo en sommige huisjes zijn heel heilig. Aan de andere kant rukte ik bijna een hondenriem uit iemand zijn handen in Griekenland en heb ik in het Nederlands een fikse ruzie getrapt om de echt hondse wijze dat iemand met zijn hond omging. Overigens hebben andere Grieken het aanspreken van die man vervolgens overgenomen…
Als iets rechtstreeks tegen mij is (bv een onbeschofte reactie) dan zeg ik daar wat van als het me stoort. Ik ga niet in discussie, maar zeg gewoon hoe het overkomt. 'Doe eens niet zo lomp' zeg ik dan bijvoorbeeld. Soms omkleed ik dingen wat beter. Ik wordt niet snel boos. Soms zeg ik zelf namelijk onbedoeld ook wel eens iets lomps. Mensen mogen fouten maken, vaak hebben ze de impact helemaal niet door.
En als iemand een sneer maakt over onze zuinigheid, dan zeg ik rustig met een grijnsje dingen als: 'maar onze auto is afbetaald…'
Dat wordt (vind ik) heel duidelijk uitgelegd bij geweldloos communiceren van M. Roosenberg.
Je uiten zonder kritiek betekend dat je eerst moet waarnemen zonder oordeel, daar gaan wij vaak de fout in. En daarnaast dat je op een emotioneel vlak een connectie maakt met de ander. Bovendien zou het hebben de connectie belangrijker moeten zijn dan het halen van je gelijk.
Het is een zeer interessant en leerzaam boek (of stof)
Als je je mening duidelijk als mening geeft ("ik vind…", of google even op ik-boodschap), dan ligt het toch echt aan de anders als die dat als kritiek opvat. En dat mag je dan (in rust) melden aan de kritieknemer. Als je het netjes brengt, kun JIJ je rug recht houder.
Soms gebeurd het wel is dat ik mijn mening geef en dat ik dan geirriteerd raak omdat de ander mijn standpunten niet wil inzien.
Ik weet dat ik dat niet moet doen maar toch gebeurd het wel is
Groetjes Dreadlocks
Hmm, ook een "ik vind"-formulering kan bedreigend overkomen (zie Kruidig meisje), veel hangt ook af van de toon, de inhoud, de lichaamstaal bij die "ik vind". Misschien is gewoon luisteren nog het beste? En pas reageren als iemand je mening vraagt?