Narcissen, maar dan anders…

Ik heb er lang over getwijfeld of ik hier wel over wilde en kon schrijven, maar kom steeds meer tot het besef dat dit soort praktijken ook door kunnen gaan doordat mensen erover zwijgen. Daarom vandaag geen stukje over geld besparen, geld uitgeven of iets anders dat met geld te maken heeft, maar over iets serieuzers: een narcistische persoonlijkheidsstoornis.

Wie dit blog al langer volgt, weet dat mijn leven ongeveer een half jaar geleden een wat heftige sprong heeft gemaakt. Tenminste, die sprong was hier ook duidelijk, omdat ik vervolgens een poosje stil ben geweest. Niet omdat ik niet wilde schrijven, maar simpelweg omdat ik te bang was om te schrijven.

Mijn ex is namelijk geen gewone ex, maar iemand met een narcistische persoonlijkheidsstoornis. Dat wist ik natuurlijk niet toen ik een relatie met hem begon. Een belangrijk kenmerk van narcisten is dat ze heel charmant over kunnen komen. En dat kon hij ook. Er waren wel dingen die écht niet klopten, maar waar ik soms net de vinger niet op kon leggen. Of die hij zo ontzettend op kon blazen, dat ik allang blij was als hij weer rustig was. Grenzen? Die had ik niet. Heel soms gaf ik ze een beetje aan, maar als hij er weer grof overheen ging, dan bedekte ik het weer met de mantel der liefde. Dacht ik dat hij beter wilde, maar misschien niet kon. Of dat er ongetwijfeld ook wel wat aan mij mankeerde. Want als je een relatie hebt, dan wil je toch het beste voor die ander? En dan wil die ander toch ook het beste voor jou? Bovendien had ik door eerdere ervaringen al een behoorlijke muur om me heen opgebouwd, waardoor ik dit soort dingen niet echt deelde met andere mensen en ook niet speciaal het gevoel had dat ik hiermee bij anderen terecht zou kunnen. Dat laatste ligt overigens meer aan mezelf dan aan die andere mensen, maar zo’n situatie kan je behoorlijk isoleren. Ik werd deels geïsoleerd, door zijn stelselmatige weigering om ook maar iets met andere mensen (zelfs geen familie) te doen, maar ik isoleerde mezelf ook, door me terug te trekken om vervelende situaties met anderen, bijvoorbeeld door de stemmingswisselingen van ex, te voorkomen.

Maar het op eieren lopen, alles om hem laten draaien en de eenzaamheid braken mij op een gegeven moment op. Ik weet niet eens precies meer waarom de bom (weer) barstte, maar in de zomer van 2013 was het zover dat ik wél op mijn strepen ging staan: als je geen hulp zoekt, is het over. Ik was inmiddels al bijna een jaar onder behandeling bij een psycholoog; ik was doodmoe van alles en zocht een manier om daar mee om te gaan. Tegen die psycholoog vertelde ik maar weinig over mijn relatie, want ergens wist ik wel dat als ik dat naar boven zou brengen, dat ook gevolgen zou hebben. Ergens zal ik dus wel geweten hebben dat het niet ‘normaal’ was.

Na het bezoek van ex was de conclusie van de psycholoog helder: sterke kenmerken van een narcistische persoonlijkheidsstoornis. Klonk behoorlijk heftig, dus in de eerste instantie landde het bij mij niet eens. Tot ik erover ging lezen. Over hoe ‘ze’ zich gedragen in een relatie, over het op eieren lopen, de wisselende stemmingen, het gebrek aan respect en het misbruik op allerlei fronten. Een ‘feest’ van herkenning.

In alle informatie las ik ook dat dergelijke stoornissen vaak voortkomen uit traumatische gebeurtenissen en dat er héél soms mogelijkheden zijn om toch ‘beter’ te worden. Of er in ieder geval mee om te leren gaan. En ex wilde wel in therapie, zei hij. Op die manier heeft hij de relatie nog een aantal maanden weten te rekken. ‘Gelukkig’ heeft hij zich in die periode van zulke donkere kanten laten zien, door me onder meer met de dood te bedreigen en zich heel agressief op te stellen. De hoop die ik tot die tijd altijd nog koesterde, om vooral maar niet tot de ontdekking te hoeven komen dat ik jarenlang geïnvesteerd had in een bodemloze put, verdween steeds meer.

Toen hij me voor de zoveelste keer toeschreeuwde dat ik moest zorgen dat ik met mijn katten het huis verlaten had voor hij terug zou zijn, inclusief een kleurrijke omschrijving van wat er anders zou gebeuren, heb ik zijn advies gevolgd en ben ik weggegaan. Ik heb zelfs nog gevraagd of hij het zeker wist, wat achteraf gezien natuurlijk helemaal bizar is. Maar hij wist het zeker, alle ellende was zijn leven binnengekomen met mij.

Wat volgde was een behoorlijk nare periode met telefonisch stalken (zijn versie: ‘Ik kreeg je niet te pakken en het was belangrijk’), e-mail hacken, alles wat ik op internet deed achterhalen en heel veel leugens. De details van alle acties maken niet eens zoveel uit, behalve dat ze stuk voor stuk bevestigden waar de psycholoog hem (en mij dus) op gewezen had. Het leek bijna wel of hij een boekje gebruikte met daarin alle kenmerken/acties/reacties. Het bijzondere is dat ‘ze’ bijna allemaal dezelfde patronen laten zien, dezelfde manipulatietechnieken gebruiken en soms zelfs letterlijk dezelfde bewoordingen gebruiken.

Nu alle banden zijn doorgehaald, is mijn leven een stuk rustiger. Er is weer wat balans. Maar ik heb nog wel wat op te ruimen. Het feit dat hij zo feilloos in kon haken op mijn zwakke plekken, heeft me duidelijk laten zien wat ze zijn. En die plekken heb ik nog, die zijn misschien door dit beschadigde vertrouwen alleen maar versterkt. Het verschil met pak ‘m beet een jaar terug is wel dat ik me er nu bewust van ben en dat ik er iets aan kan doen. Niet voor hem of voor iemand anders, maar voor mezelf. Omdat ik veel meer waard ben dan hetgeen waarvoor ik mezelf al die tijd – en ook daarvoor wel – heb weggezet. Dat lijkt een hele weg, maar misschien valt het ook wel mee. De knop gaat af en toe al een poosje om, misschien binnenkort ook wel definitief.

Wat wil ik hier nu mee?
Hoewel ik op mijn blog ook regelmatig wat meer persoonlijke dingen deel, let ik absoluut op op wat ik op internet zet. Een blog als dit schrijf ik dus ook niet zomaar en het liefst ben ik hier zo min mogelijk mee bezig. Mijn toekomst ligt vooruit, niet achteruit. Bovendien: ik stel mezelf hier behoorlijk kwetsbaar mee op en weet dat er ook veel mensen zijn die makkelijk een oordeel vormen. ‘Je blijft zelf’, ‘Waar twee kijven hebben twee schuld’, enzovoorts. Allemaal argumenten die op een normale relatie helemaal van toepassing zijn. Ik voel er helemaal niets voor om mezelf te verdedigen voor iets waarvan ik de hele omvang zelf vaak nog niet eens helemaal besef. Zeker niet op dit moment, want hoewel ik stevige stappen vooruit zet, zit ik er (emotioneel gezien dan) soms ook gewoon weer middenin.

Toch denk ik: als ik pak ‘m beet acht jaar geleden een stukje als dit was tegengekomen, zonder dat ik specifiek op zoek was naar informatie over deze stoornis, want dat daar sprake van was wist ik toen nog lang niet, dan had er toen ook al een kwartje kunnen vallen. En dat had me heel veel ellende kunnen besparen. Misschien kan dit blogje dat kwartje voor iemand anders zijn, om het niet verder te laten komen dan het misschien al gegaan is.

Ik realiseer me dat het bovenstaande misschien helemaal niet zo ernstig of misschien wel heel gekleurd klinkt als je hier nooit mee te maken hebt gehad. Prijs jezelf dan gelukkig. Ik had dat ook niet, vandaar dat het kwartje ook niet viel. En vandaar dat het ook zo moeilijk was om het tij eerder te keren. Maar geloof me als ik zeg: je begrijpt het pas als je het mee hebt gemaakt. En dan heb je aan een half woord genoeg. Dan heb je zelfs die paar details die ik genoemd heb niet nodig om te weten waar het over gaat.

Als je je hierin kunt herkennen of bekende dingen ziet: lees erover, zorg ervoor dat je duidelijkheid voor jezelf krijgt en wees erop voorbereid dat dit niet beter wordt. En kies: voor jezelf of voor de ander. Winnen kun je niet, maar je hebt wel de macht om zelf een bewuste keuze te maken, wat dat ook is. En stap je eruit? Doe dat dan helemaal. Geen contact meer, alles afkappen. Anders kun je nooit volledig los komen.

En kom je in aanraking met iemand die zoiets heeft meegemaakt? Oordeel dan niet te hard. Natuurlijk heeft elk verhaal twee kanten, maar degene die het met de meeste verve weet te brengen spreekt niet altijd de waarheid.

Volg LekkerLevenMetMinder nu ook op Pinterest, Facebook en Instagram!

Deze post kan affiliate-links bevatten. Dit betekent dat ik een commissie krijg als je iets via deze links koopt. Uiteraard kost dit jou niets extra's (soms is het zelfs voordeliger!) en kun je erop rekenen dat ik alleen links opneem van websites of producten waar ik zelf 100% achter sta. Gebruik je deze links voor je overstap, aanmelding of aankoop? Dank je! Je helpt mij dan weer om nóg meer mooie content te kunnen maken!

Ontdek waar jij geld laat liggen


Adine @ LekkerLevenMetMinder

Nadat ik in 2010 'wakker' werd met een hypotheek van ruim 400.000 euro, tegen 6% rente, gooide ik het roer om. Ik loste in razend tempo zo'n 70.000 euro af, minimaliseerde stevig én ging bewust kleiner wonen. Op Lekker Leven Met Minder deel ik mijn verhaal en schrijf ik over consuminderen, hypotheken, aflossen, sparen, besparen en zuinig leven, maar ook over financiële vrijheid, rust en mijn zoektocht naar een rijk en tevreden leven.

74 Comments
  1. Ik heb een relatie gehad met iemand die waarschijnlijk ook een psychische stoornis tav grenzen had (wel een andere). Een achtbaan, inderdaad. En niet uit te leggen aan anderen. Ik heb veel gehad aan een internet-lotgenoten-contactgroep (ja, beveiligd), die heeft me emotioneel het leven gered.
    Nu zeggen mensen dat ik zo rustig, sterk en zelfstandig ben. Ja, ik reken (uiteindelijk en in principe) op niemand meer. Hulp is fijn en welkom, maar ik reken er niet meer op. Heeft een paar jaar geduurd, maar dan heb je ook wat, zullen we maar zeggen.
    Zo'n einde gun ik jou ook. (En ik heb zelfs een relatie, waar ik nu dubbel van geniet). Sterkte!

  2. Heftig hoor.
    En geef jezelf de tijd om het allemaal te verwerken.
    Sta er wel bij stil , ik bedoel het niet verstoppen, dat breekt je ook op.

    Succes met alles,
    Siny

  3. Ik ben niet thuis in deze situaties en ga je ook geen adviezen geven. Maar ik vind het heel goed dat je voor je zelf gekozen hebt. En wat Siny hierboven schrijft: geef jezelf de tijd.
    Fijn weekend en heel veel sterkte!!!

  4. Ik volg je blog al een tijdje met veel plezier. Ik herken er veel in qua financiële situatie en volgens mij delen we hetzelfde beroep (vertaler/copywriter). Deze zag ik niet aankomen… vind het dapper en goed van je om het te delen! De belangrijkste stap heb je al genomen, het kan vanaf nu alleen maar beter worden. Je bent goed bezig!

  5. ik snap precies wat je bedoelt. Wij hebben zo iemand in de familie en ook hij heeft zijn ex vrouw geestelijk helemaal gesloopt! Ik snap ook dat het voor buitenstaanders, die alleen zijn charmante en succesvolle kant zien, moeilijk te geloven is. Maar blijf jezelf voor houden; je bent niet gek! Het is echt waar dat deze personen ernstig ziek zijn op geestelijk gebied en ze kunnen alleen zichzelf helpen, maar daar zit hem ook het funest want "zij zijn niet gek maar de rest van de wereld!"
    Ik wens je veel sterkte met het verwerken en idd geef jezelf de tijd.Het is helemaal niet verkeerd als je dat doet samen met professionele hulp.
    In het geval van mijn familie lid zullen de banden met zijn ex helaas nooit helemaal verbroken worden want er zijn kinderen in het spel.
    Groetjes Nathalie

    1. Ik 'kan' ook niet gek zijn… zelfs als ik even aan mezelf ga twijfelen, hoef ik maar terug te denken aan situaties om me te realiseren dat ik niet gek ben. Maar je kunt ontzettend aan jezelf gaan twijfelen. 'Gelukkig' past hij nu dezelfde tactiek, hetzij in iets andere vorm, weer toe bij iemand anders, waardoor het voor mij wederom bevestigt dat ik er niet naast zat.

      Professionele hulp is inderdaad een goede optie, hoewel het soms wel zoeken is naar wát nu echt goede hulp is. Helaas komen dit soort mensen ook regelmatig in dat soort beroepen terecht, omdat ze daar hun nieuwe slachtoffers weer vinden. Voor de beeldvorming: mijn ex draagt een uniform dat mensen de indruk moet geven dat ze bij hem veilig zijn….

  6. Dit is heel heftig allemaal, wat goed van je om er over te spreken. Voor mij best herkenbaar! Ik ben twee keer getrouwd geweest, eerste huwelijk eindigde echt met klappen, maar partner in tweede huwelijk was niet fysiek agressief, maar wist de boel altijd wel zo te draaien dat het aan mij lag als er iets mis ging… Ik vind een term als " waar er twee kijven…." zo'n ongelooflijke flauwekul… Je pobeert de boel zo lang mogelijk te redden tot het echt niet meer gaat, tot je er anders zelf ook aan onderdoor gaat…. Voor mij geldt nu: drie keer is scheepsrecht, ik ben al zeven jaar heel gelukkig met mijn Ben….
    Sterkte meid, het krijgt echt allemaal een plekje…
    Liefs,
    Mirjam

  7. Ik weet helaas precies wat je bedoeld en hoe het voelt. Maar ook ik ben er bovenop gekomen, heb weer een fijne relatie en kan het goed achter me laten. (meestal dan) Goed dat je koos voor het delen. Het kan anderen idd net dat duwtje geven wat ze nodig hebben of in ieder geal het gevoel geven dat ze niet de enige zijn! Sterkte! Maar ook jij zal er komen!

  8. Mooi en ontroerend geschreven, daar heb je goed aan gedaan om het te delen, maakt sommige andere stukjes ook begrijpelijker.
    Mijn huwelijk was met een onbetrouwbaar aan spanning verslaafde man, maar aangezien er ook altijd lange periodes waren dat het wel fijn en goed was duurde het toch nog bijna 20 jaar. Op een gegeven moment is je incasseringsvermogen en geduld op en kan je de stap zetten naar een tweede leven.
    Ik heb mezelf altijd voorgehouden dat het "probleem" niet bij mij lag, natuurlijk heb ik ook fouten gemaakt, verkeerd gereageerd en grenzen overschreden omdat ik ookmaar een gewoon mens ben die het goed wilde hebben..

    1. Dat laatste herken ik sterk. Ik had té veel aanwijzingen om te denken dat het aan mij lag, maar te weinig (of te weinig besef/vergelijkingsmateriaal) om me te realiseren hoe ernstig het was. Natuurlijk heb ik ook fouten gemaakt, maar ik heb wel eerlijk in deze relatie gestaan en er alles voor gegeven, zelfs ten koste van mezelf. Achteraf bezien deed hij dat niet.

  9. Dapper om hier over te schrijven! Logisch dat je nu nog regelmatig er midden in zit. Dit is niet iets wat je even van je schouders schudt. Maar je komt er vast, dat weet ik zeker!

  10. Wat fijn dat je hier zo open over schrijft! Wat een verschrikkelijke ervaring maar wat goed dat je nu voor jezelf kunt kiezen. Zelf herken ik het wel, ik heb ooit een relatie gehad met iemand die kenmerken van een narcist had in combinatie met te veel alcohol. Een blik op zijn gezicht en ik wist al hoe de avond zou verlopen, soms durfde ik niet eens adem te halen. En ik dacht altijd dat het aan mij lag. Jouw stuk maakt goed duidelijk dat je als partner van zo iemand niet machteloos staat en dat het goed is om voor jezelf te kiezen. Ik weet zeker dat je mensen hier mee helpt.

    1. Die blik is ook heel herkenbaar ja. Ik heb trouwens wel tot het laatste toe het gevoel gehad dat ik machteloos stond, uiteindelijk ben ik weggegaan omdat ik echt doodsbang/in paniek/doodmoe was. Ik kan er wel een dappere vlucht van maken, maar dat was het niet. Maar achteraf: wat ben ik blij dat die diagnose en dat dieptepunt er geweest zijn, anders had ik waarschijnlijk nog in het duister getast.

    2. ik bedoelde niet machteloos in de zin van dat jij weggaan voor de partner veel oplost. De narcist blijft achter met zijn problemen en de ander kan diep ademhalen en gaan puinruimen voor zichzelf en weer iets fijns opbouwen.

    3. en nu zonder tikfouten: ik bedoelde niet machteloos in de zin van dat de oplossing niet ligt in het samen oplossen maar weggaan bij de partner. De narcist blijft achter met zijn problemen en de ander kan diep ademhalen en gaan puinruimen voor zichzelf en weer iets fijns opbouwen.

  11. Dank je wel. Ik zit midden in hetzelfde verhaal. Ik word er regelmatig uit gestuurd, maar heb medelijden met m'n man en blijf dan toch weer in huis. Zeer heftig allemaal

  12. Dapper van je! Mijn moeder heeft 2 jaar terug haar narcistische ex van zich af kunnen weken. Nu pas, achteraf, zie je wat het allemaal doet.

  13. jeetje meis heftig.. mn schoonzusje heeft het meegemaakt, met als gevolg niet meer kunnen werken, post traumatisch stress stoornis, en uiteindelijk zelfs ene opname in pysschiatrische intrichting omdat ze zwaar depressief was.. en dat terwijl het toen dus al over was. maar is zo ontzettend heftig geweest.. mn schoonouders stoppen ook niet als hij voor hun auto komt zegmaar… (zij heeft ook bij psych gelopen, maar het hielp niet… 🙁 schoonvader slikt nog anti depressiva, mede hiervoor..en schoonzusje zelf natuurlijk ook.. moet zelfs in kliniek afkicken hiervan ooit, ipv thuis.. ) het kan zo ontzettend veel kapot maken 🙁 een vriendin van een vreindin zit in t zelfde shcuitje, maar met een kind.. ( ze durft ook niet weg. ziet het zelf nog niet genoeg in om de stap te durven nemen.. ik ben vooral heel erg blij voor jou dat jij uit die situatie bent!! ik hoop dat je idd vooruit kan kijken en weer kan genieten!
    Gretha (even anoniem verder ivm de persoonlijke dingen.. )

    1. Heel veel sterkte met die dingen. PTSS komt inderdaad vaak voor na dit soort relaties. Het is ongelofelijk wat het met je kan doen, tijdens de relatie, maar ook zeker daarna. En niet alleen voor degene die erin zitten of zaten, maar zeker ook voor de mensen eromheen.

  14. Heel veel respect voor dit blogje en de manier waarop je alles omschrijft! Ik zit zelf niet in zo'n situatie maar hoop, net als jij, dat het mensen die misschien wel te maken hebben met zo'n partner aan het denken zet… Sterkte met het verwerkingspoces! Je bent een sterke vrouw, je komt er wel!

  15. Wat ben jij stoer en sterk zeg! Ik lees al een tijdje mee en vond je altijd al een inspiratie vanwege je harde werken en aanpakken van de dingen die gedaan moeten worden. Maar nu ik dit lees heb ik helemaal respect! Het is een hele heftige tijd voor je en een emotionele rollercoaster maar jij komt er wel. Succes en veel geluk!

  16. Je zit er midden in. Pas als je in,staat bent de helikopterview te halen zie je wat er echt gaande is in je leven. Ik begrijp dat wel. Je gaat dingen al snel normaal vinden.
    Het lijkt me vreselijk in zo'n relatie te zitten en dapper dat je eruit bent gestapt en nu weer vooruit kijkt.

  17. Dapper dat je hierover zo open blogt, misschien is dit voor een ander precies dé eye-opener die nodig is.
    Hoop dat je inmiddels een heel eind op weg bent in het verwerken van zo'n 'traumatische ervaring' en wens je alle geluk voor de toekomst!
    groet

  18. Gossie, ik herken mijn vroegere grote liefde woord voor woord. Het is inderdaad zo moeilijk om je los te maken en bij jezelf te blijven met zo iemand. Je gaat enorm aan jezelf twijfelen, moet constant alert zijn en wordt doodmoe. Na 2 en een half jaar heb ik de relatie met moeite verbroken en het duurde een paar jaar voordat ik er een beetje bovenop was. Zelfs de psycholoog die hem een tijd bezocht, bekende dat hij zich altijd gemanipuleerd voelde na afloop van zo'n gesprek. Ook mijn vriend had hele fijne momenten en trekjes die je soms enorm vertederden, maar brak je intussen helemaal af, zonder dat je je dat op het moment realiseerde.
    Ik ben ruim 40 jaar verder, maar droom er nog steeds over en dat zelfde onmachtige gevoel is dan altijd aanwezig. Fijn dat je er over spreekt en ik hoop dat het anderen kan helpen. Mij hielp altijd om bij mijzelf te blijven benadrukken dat mijn gevoel niet loog als ik het idee had in een bepaalde richting geduwd te worden door hem. Zonde dat er zoveel van dit soort mensen rondlopen, ze richten veel schade aan (ook de vriendinnen die na mij kwamen zijn er niet zonder psychologische schade vanaf gekomen).

    1. Ik zou mijn gevoel inderdaad ook een grotere rol moeten laten spelen. Dat schreeuwde het toen soms al uit dat het gewoon niet zo kón zijn. Daar moet ik echt beter naar leren luisteren, ook als het moeilijk is om te doen wat daar dan de consequentie van is.

  19. In mijn werk heb ik regelmatig met dit soort situaties te maken.. Ik kan alleen maar zeggen dat ik heel veel bewondering voor je heb!
    Ten eerste dat je dit plaatst, en ten tweede dat je ondanks alles je leven, huis, aflossen hypotheek zo oppakt!!!

    Jij komt er wel!!!

    Miek

  20. Diep respect hier voor hoe je ermee omgaat en dat je dit wilt delen met alle lezers van je blog. Ikzelf heb helaas ook het nodige meegemaakt met een ex-partner. Weliswaar geen narcistische trekken maar wel geestelijk/lichamelijk mishandeld 7 jaar lang. Voor een ander zo makkelijk gezegd dat je je niet moet laten slaan, dat je je koffers maar moet pakken etc. etc. Het hele scenario heb ik wel gehad; het zal mijn eigen schuld wel zijn, het gaat wel weer voorbij, hij heeft het druk op z,n werk, ik vraag teveel etc. Het enigste wat ik erover kan zeggen is dat als je dan eenmaal zover bent om de stap te kunnen en durven te zetten, dat je er zoveel sterker eruit komt. En zo te lezen is dat bij jou ook het geval. Het zal met vallen en opstaan zijn, maar dat geeft niet. Je komt er wel! Inmiddels ben ik wederom getrouwd met de liefste man die ik me wensen kan. Ik wens je voor de toekomst alle geluk toe.

    Lieve groet, Lisa

  21. Wat een openhartig en mooi geschreven stuk LLMM! Complimenten hiervoor en voor het delen met ons. Kan me voorstellen dat dit moeilijk is, vooral omdat je schrijft altijd voorzichtig te zijn.
    Mijn vader was zo'n type man en heeft ook deze diagnose van een psychiater gehad, maar toen zat hij al in de molen van Alzheimer. Te laat voor mijn moeder om de dans te ontspringen en het is ook een tango voor twee maar al te vaak. Dezelfde dans is hun kinderen ingestudeerd en het kost moeite om niet in hetzelfde ritme door te dansen.

    Goed te lezen dat jij dit niet meer doet!

  22. Ik ken het type, ik heb een half jaar zo'n vriend gehad. Ergens weet je dat het niet klopt maar hij liet me altijd aan mezelf twijfelen. Ik viel af, was mezelf niet en kreeg ook die reacties uit mijn omgeving. Omdat er steeds wel dingetjes waren die beter gingen bleef ik proberen. Tot hij me een keer aan de telefoon zo afbekte dat voor mij de maat vol was. Ik heb de hoorn erop gesmeten ( deed hij ook altijd als hij boos was) en heb hem in zijn sop gaar laten koken. Maar dat was natuurlijk ook niet te bedoeling…..hij smsen en bellen maar heb er nooit meer aan toe gegeven. Zo achteraf bekeken denk ik dat ik gek was maar ik was zo verliefd, dat maakt blijkbaar blind…. Wees maar blij dat je er vanaf bent want zulke mannen maken vrouwen kapot. Inderdaad charmant en succesvol die man, maar tot welke prijs? Ben blij dat ik er vanaf ben. Heb mijn lesje geleerd, ruik dit soort mannen nu al op een kilometer afstand, mij niet meer gezien. 😉

    1. Knap gedaan! In die riedel ben ik heel, heel vaak meegegaan. Op een gegeven moment dacht ik ook: Oké, nu moet je je riedel weer even uitzingen, dekking zoeken en stil houden, hopen dat het snel overgaat. Het wordt normaal en dat is gevaarlijk, want het is dus niet normaal. Blijkbaar, want daar kom ik nu dus pas achter.

      En inderdaad, ik had ook over het algemeen in die 9 jaar wel het idee dat dingen beter gingen, maar ik denk dat dat meer was omdat ik toegaf/luisterde/opgaf, dan dat hij echt veranderde. Inzicht van achteraf natuurlijk.

    2. Wat mij vooral achtervolgt is dat ik toen blijkbaar een systeem voor mezelf had gemaakt: opkroppen, beloftes geloven/erop hopen en verder gaan, wat op het moment zelf aanvoelde als vergeven/vergeten en verdergaan.

      Helaas komen er nu dagelijks herinneringen naar boven die smeken om fatsoenlijk verwerkt te worden en een plaatsje te krijgen, gelukkig kan ik goed op mezelf inpraten en die dingen ook aanpakken waardoor ze niet terug blijven komen, maar het verbaast me hoeveel er zo blijft opborrelen! En elke keer opnieuw "wat bezielde mij toen dat ik er toen nog ben bij gebleven" En dat beangstigt mij best wel …

    3. Ja he, je gaat jezelf aanpassen en denken dat het aan jezelf ligt. Maar ergens in je hart weet je dat je niet goed behandeld wordt. De kunst is dan om het stoppen want dat kun je alleen zelf. Goed dat je zover gekomen bent en los bent. Er zijn hele volksstammen die toch blijven hangen omdat ze denken dat ze niet weg kunnen om wat voor reden dan ook. En maar proberen om in je eentje de situatie beter te maken, wat met zo'n man natuurlijk een onmogelijke zaak is.

    4. Klopt, ten diepste kan zo iemand gewoon niet gelukkig of tevreden zijn, dus als je dat voor een ander graag wilt, dan kom je van een hele koude kermis thuis. En je moet heel stevig in je schoenen staan om jezelf minstens zo belangrijk te vinden als die ander. Als je dat doet, houdt de relatie volgens mij meestal ook niet zo heel lang stand, want dan is het makkelijker om op zoek te gaan naar iemand die hem (of haar) wel met stip op de eerste plaats zet en er zelf aan onderdoor gaat. Uiteindelijk is het gewoon echt heel zielig, een ander op allerlei manieren leeghalen en neerhalen om jezelf beter te voelen…

  23. Wat dapper van je om dit (zo helder verwoord)met ons te delen . Inderdaad als je het hebt meegemaakt, heb je aan een half woord genoeg. Heb dit verwoestende proces arbeid gerelateerd meegemaakt en wat ik me vooral naderhand kwalijk nam was hoe mij dit in hemelsnaam zo lang heb laten gebeuren. Wat ik ervan geleerd heb is dat je intuïtie je nooit bedriegt! Schrale troost misschien maar deze mensen zijn zelf al voelen ze zich superieur ,uiteindelijk de grote verliezer! Volgens mij ben je al een eind op de goede weg door het zo helder te verwoorden , knap hoor !
    Aagje

  24. Wat moedig dat je dit met ons wilt delen. Het geeft voor mij ook aan dat je goed bezit bent met het letterlijk en figuurlijk loskomen van je ex-partner. Ik gun je dat hij jou ook los heeft kunnen laten zodat je verder kunt met een zonnige en positieve toekomst.
    Pien

  25. Heel goed dat je dit geschreven hebt. Zodat er misschien iemand mee gered kan worden. Ook ik heb in die situatie gezeten. Uiteindelijk ben ik op een dag weggegaan en heb echt alle contact verbroken. Dat is ook echt de enige manier. Ook mijn kinderen hebben dat moeten doen. Hij maakt alles kapot. Maar wij zijn er gelukkig los van. Het is moeilijk om erover te praten met anderen.

  26. Wow wat een lef heb jij om het hier zo te schrijven, een pluim van mij voor jou! Ik zit een beetje aan de grond genageld, kan zelfs alles niet lezen, heb bijna precies hetzelfde meegemaakt op precies dezelfde tijd, in september gingen we trouwen … de trouw was al even uitgesteld maar in september vertrok hij (weeral), de stemmingswisselingen waren een constante, de agressie werd steeds erger en toen hij wou vertrekken had ik er plots vrede mee, beseffend dat het élke avond zo is, en dat het enkel slechter wordt! Nadien ook stalken, politie geweest niet dat dat uitmaakt want hij snapt niet dat ik geen contact meer wil, ik vind er intussen rust in dat hij dit niet kan en nooit zal snappen. In het kortste van kort 🙂 Mag ik je eens mailen als ik mn verhaal kwijt wil bij iemand die het zélf begrijpt? Voor jou geldt absoluut hetzelfde … Liefs!

    1. Ja, en mijn ouders, schoonvader van mijn zus, vrienden … op een of andere manier blijft mijn omgeving me sussen met "dit is vast wel de laatste keer" … ik ken hem als iemand waarbij al het negatieve alleen maar escaleert … politie? niet nodig, de week erna 21 gemiste oproepen enz. Wat mij elke dag meermaals over mijn schouder doet kijken is dat ik niet kan schatten waar het stopt, me niet veilig voel als ik bij mn werk buiten kom, … Moeilijk om me dan aanstellerig en emotioneel te voelen als de minderheid me gelooft.
      Ik stuur je wel een mailtje, dan hebben we elkaars e-mailadres want ik wil je niet beladen met mijn verhaal, ik wil ook luisteren naar het jouwe!

    2. Ik kan maar één ding zeggen: luister naar je gevoel en ren heel hard de andere kant op. Het 'probleem' met dit soort mensen is dat hun acties het voorstellingsvermogen van de meeste mensen te boven gaan. Logisch dat veel mensen denken dat het wel meevalt; die zien een charmante kant en plaatsen daar hun eigen kader op. Dat heb je waarschijnlijk zelf ook gedaan, anders was je niet voor hem gevallen. Maar dit is echt NIET normaal.

  27. Dank je wel voor je verhaal!!! Het zou zo maar mijn verhaal kunnen zijn, met andere details, maar zo herkenbaar! Vorig jaar ben ik vertrokken en daarna kwam ik er pas achter dat hij narcistisch is. Ik heb het een en ander daarover gelezen maar besefte nog steeds niet goed wat het met mij te maken had. Onlangs viel het kwartje dat ik al het contact moet verbreken, om mezelf te redden!
    Ik heb de website 'de narcist ontmaskerd' aan mijn favorieten toegevoegd, die gaat me zeker helpen in de verwerking. Want hoewel ik me meestal heel goed voel merk ik dat ik nog veel tijd nodig heb om dit allemaal een plaatsje te geven.
    Nogmaals heel hartelijk dank en ik wens jou heel veel succes en sterkte toe.
    Groet! (helaas anoniem, je begrijp het vast)

    1. Bedankt voor de website, ik verbaas me over hoeveel herkenbaars ik hier plots lees, steeds zoveel toegewezen aan een drankverslaving dat precies nooit 100% leek te 'passen'. Bedankt!

    2. Jij ook veel sterkte! Wat ook een mooie site/groep is: After Narcissistic Abuse – There is light op Facebook. Staan heel vaak bijzonder treffende plaatjes/verhalen op. En als je je verhaal eens kwijt wilt, mail gerust. Ik merk zelf al hoeveel steun ik heb aan mensen die het (h)(er)kennen en hoe kaal het soms kan voelen als mensen dat niet kunnen. Wat voor hen natuurlijk alleen maar prettig is, maar het voor een slachtoffer moeilijker kan maken.

  28. Wat een heftig verhaal en wat goed dat je dit deelt! Omdat ik dit soort verhalen eerder heb gelezen weet ik dat het bestaat en hoe verwoestend het kan zijn. Dat heeft me geholpen om op mijn werk zo iemand te herkennen en zeer voorzichtig te zijn. Ik ben onder de radar gebleven, maar ik heb ook collega's geraakt zien worden door het boze oog. Dat was erg heftig.

    Ik hoop dat veel mensen je blog lezen en hierdoor gewaarschuwd worden. Ik vind het schokkend te lezen dat zoveel mensen je verhaal herkennen! Komt het zoveel voor? Ik lees hier trouwens alleen verhalen over narcistische mannen, maar pas op, de stoornis komt ook bij vrouwen voor.

    Heel veel sterkte, negen jaar is een lange tijd, daarin kunnen diepe wonden ontstaan.

    1. Klopt, hoewel het (volgens onderzoek) vooral voorkomt bij mannen, zijn er zeker ook vrouwen die dit hebben. En die zijn net zo erg!

      Het is inderdaad een lange tijd, waarin diepe wonden kunnen ontstaan. Helaas 🙁

  29. Wat heftig en wat dapper dat je hier over schrijft. Wat zul jij een moeilijke tijd gehad hebben. Een besluit om weg te gaan, neem je niet zo gauw. Daarom sleept het zich jaren voort. En kunnen dan diepe wonden ontstaan.
    Ik wens je veel sterkte de komende tijd.

    Liefs Frederique

  30. Rillingen, kippenvel … alsof ik een groot deel van mijn eigen verhaal lees. Uiteindelijk gevlucht met 2 kleine kindjes. Hij had nog maar één missie; hoe maak ik het mijn ex zo moeilijk mogelijk. Heeft jaren geduurd, hij leek alle instanties mee te hebben (acteertalent waar echte acteurs jaloers op zouden zijn) maar uiteindelijk door de mand gevallen en hoe! Inclusief een agressiecodering, sinds die tijd is het wat rustiger, maar we blijven altijd alert. Ik ben er sterker uit gekomen, geknokt (en heel diep gegaan) voor de kids, maar mijn lijf heeft er ondertussen wel de brui aan gegeven want zoveel jaar stress dat heeft uiteindelijk zijn wisselwerking.

    Stoer dat je er over durfde te schrijven, geeft aan hoe ver je al bent na een jaar!!

  31. Heel herkenbaar helaas voor mij. Ik zit al 31 jaar gevangen in zo'n situatie. Ik mag geen contact hebben met mensen en kom nooit buiten.
    Als ik maar wist wat ik kan doen om hier uit te komen.

    1. Als je niet naar buiten mag en geen contact mag hebben met mensen, kan het nog moeilijker zijn, maar zeker niet onmogelijk! Je bent sterker dan je misschien denkt, dat blijkt al uit het feit dat je zo lang in deze situatie zit.

      Wat ik je zou kunnen adviseren is héél heel hierover lezen, zodat je voorbereid bent op het moment dat je je kans pakt en dan ook direct doorpakt met totaal geen contact meer e.d. Misschien kun je op internet contacten opdoen, lotgenoten opzoeken en zo een eigen supportsysteem opbouwen? Hoewel je het uiteindelijk zelf moet doen, kan de steun van anderen zo ongelofelijk belangrijk zijn. En mailen mag natuurlijk altijd he!

  32. Hoi! Dat je uit deze situatie wilt is een eerste stap, misschien is het goed dat je je er vanaf nu op voorbereid iets te doen? Dit kan heel hard klinken maar wel even nodig: als jij niks doet, zal er ook niks veranderen. Maar je kan het want genoeg is genoeg! Moeilijk als je alleen met hem contact hebt maar laat je niet ompraten dat het nergens anders beter is, je vrijheid alleen al is zoveel beter, dat verdien je, je hebt er recht op! Eventueel kan je stichting zijweg contacteren? Zij hebben daar goed zicht op hoe ze je kunnen helpen /veiligheid garanderen enzo (www.stichtingzijweg.nl) misschien via een e-mailadres op een server die jullie niet vaak gebruiken zoals yahoo? Liefs en sterkte!

  33. Dit is heel herkenbaar voor mij maar wat ik erg lastig vind is om mensen te vertrouwen want hij kon zoo goed liegen. Ik kan voor mn gevoel nooit meer een relatie krijgen omdat de muur die ik om me heen heb zo dik is. . Heb er ook geen tijd voor want ik werk veel om voor mijn kinderen te zorgen en gelukkig zit hij wel in het buitenland. Ik kan ook niet meer echt genieten zoals vroeger en ik hoop dat het terugkomt ooit. Ik wens iedereen sterkte die dit ook meegemaakt heeft.

    1. Jij ook hele veel sterkte! Ik kan me je gevoel helemaal voorstellen. Over dat genieten heb ik laatst nog een blogje geschreven, de consensus daarover is toch wel dat het tijd kost.

  34. Dat blogje heb ik gelezen en vond het helemaal geweldig, zo mooi geschreven! Zo ben ik trouwens op deze site beland en kwam erachter dat er nog meer mensen last hadden van een narcistische partner. Ik moet nog veel lezen hier. Echt een hele leuke site!!

    1. Bedankt 🙂 En grappig dat je zo hier terecht bent gekomen! Nou ja, het onderwerp is natuurlijk helemaal niet grappig, maar het sloot dan in ieder geval wel aan bij wat je zocht. Veel plezier met verder lezen, hopelijk heb je er wat aan en als je wat wijze woorden kunt toevoegen: altijd welkom!

Leave a Reply

Your email address will not be published.

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.