Misschien kom je ze ook wel eens tegen: mensen die ‘genoeg’ verdienen, maar toch moeite hebben om rond te komen. Op veel sympathie kunnen die mensen meestal niet rekenen. Ze verdienen immers genoeg en er zijn mensen die het moeten doen met een fractie van dat geld. Toch is lifestyle-inflatie een heus probleem aan het worden. Maar: wel een probleem waarvoor je jezelf kunt behoeden en waar iets aan te doen is!
In dit artikel:
Wat is lifestyle-inflatie?
Lifestyle-inflatie is dat je meer gaat uitgeven, naarmate je meer gaat verdienen. Dat gaat eigenlijk vaak ongemerkt. Het kán bijna niet anders, of je hebt er zelf ook wel eens mee te maken gehad.
Hoeveel gaf jij bijvoorbeeld uit als student? Toen kon je waarschijnlijk rondkomen van een paar honderd euro in de maand, afhankelijk van de stad waar je woonde. Lukt je dat nu nog?
Als je inkomsten omhoog gaan, krijg je ook ineens meer mogelijkheden. Dan kan het een enorme uitdaging zijn om daar geen gebruik van te maken. Want als je meer verdient en meer kunt lenen, waarom neem je dan geen groter huis? En als je toch geen ov meer hebt, maar wel een baan; waarom ga je dan niet voor een eigen auto?
Lees ook: #FreedomFriday: wel of geen auto?
Vergelijken…
Een van de belangrijkste oorzaken van lifestyle-inflatie is dat mensen toch vaak kijken naar anderen. Ze vergelijken wat zij hebben met wat een ander heeft. En dan kan het héél snel gaan.
Als jij en je partner een leuke baan met dito salaris hebben en besluiten naar een Vinex-wijk te gaan, ‘omdat daar zoveel ruimte is voor kinderen’, dan heb je te maken met je eerste vorm van lifestyle-inflatie. Je koopt een groter huis, omdat het kan. Het is misschien fijn, maar noodzakelijk is het niet. Je hébt misschien nog geen kinderen en bovendien zijn hele generaties opgevoed in rijtjeshuizen.
Vervolgens zit je daar in je mooie twee-onder-een-kap en zie je bij de buurman wel een héle mooie auto staan. Even informeren. En wat blijkt; dat kun jij ook wel betalen! Waarom dan nog elke dag jouw brik voor zo’n mooie voordeur, in zo’n mooie buurt zetten? Met de aanschaf van die auto gaat je spaarsaldo flink omlaag en je maandlasten gaan omhoog.
En in de zomer is het zo lekker om even in de tuin te zitten. Die barbecue die je buurman heeft, die ziet er mooi uit. Maar: je wilt natuurlijk niet precies hetzelfde doen. Jij houdt wel van wat kokkerellen, dus waarom geen buitenkeuken installeren? Je hebt immers ook net je vakantiegeld weer binnen. En van zo’n keuken geniet je zelf, maar je kunt er stiekem ook wel even goed de blits mee maken!
En zo gaat het door…. Voor je het weet ben jij ook ten prooi gevallen aan die beruchte ratrace.
Het leven wordt duurder
Het is zo verleidelijk om op die manier je uitgaven aan te passen aan je inkomsten. En vaak gaat het heel ongemerkt. Het is een paar tientjes hier, honderd euro daar. Een grotere woning, een duurdere auto. Steeds duurdere uitjes, iets vaker op vakantie.
Zeker als je dat in je omgeving ook veel ziet gebeuren.
Toch is het belangrijk om je eigen plan te trekken. Om je uitgaven niet aan te passen aan je inkomsten, maar om het eventuele overschot dat na verloop van tijd ontstaat te sparen of te investeren. Het leven wordt namelijk sowieso al duurder. Kijk maar eens naar de huizenprijzen van nu en zet ze af tegen die van een jaar of 30 geleden. Hetzelfde geldt voor boodschappen, kleding en andere gebruiksgoederen. Bovendien is er meer; vroeger had je geen kosten aan een mobiele telefoon. Nu zit je met de aanschaf én een abonnement.
En al die ‘investeringen’ in een dikke auto of een buitenkeuken leveren je op de lange termijn alleen verlies op.
Houd de controle over jouw leven
De beste manier om deze lifestyle-inflatie tegen te gaan? Door de touwtjes zelf in handen te houden en bewuste keuzes te maken die passen bij hoe jij je leven voor je ziet.
Niemand verplicht jou namelijk om in een bepaald huis te wonen, of in een bepaalde auto te rijden. Dat doe je helemaal zelf. Misschien gedeeltelijk ingegeven door een vorm van sociale druk, maar daar ben je nog steeds zelf bij. Als je die druk voelt, kun je beter onderzoeken waarom jij daar misschien gevoelig voor bent, dan dat je eraan toegeeft.
Zorg voor een goed financieel plan. Hoeveel kosten heb je? En wat wil je met het overige geld doen? Als je weet dat je graag eerder wilt stoppen met werken, dan kan dat een sterke motivatie zijn om niet mee te gaan in de ratrace van meer, meer, meer.
Als je weet dat je graag een gezin wilt en de mogelijkheid wilt hebben om in ieder geval één van de ouders parttime of niet te laten werken, dan kan dat ook motiveren om het wat rustiger aan te doen. Wat je niet uitgeeft, hoef je ook niet te verdienen.
Weinig begrip voor lifestyle-inflatie
En als je een goed inkomen en een mooi huis hebt, maar je toch arm voelt, dan moet je er rekening mee houden dat je op weinig begrip van je omgeving kunt rekenen. Je staat er vaak alleen voor. Mensen hebben snel hun oordeel klaar. ‘En als je genoeg verdient, dan moet je ook niet zeuren. Ik kom met de helft rond!’ Gesprekken vallen dan al snel stil.
Dat kan pittig zijn; je bent zelf zoekende en dan krijg je ook nog commentaar van anderen. Ik vond het zelf in het begin bijvoorbeeld ook moeilijk om echt specifieke cijfers aan te geven. Als je puur naar mijn inkomen keek, dan had ik geen recht om te klagen. En ik moest wel erg zuinig zijn, maar dat zorgde er wel voor dat ik alsnog dingen kon doen die voor sommigen weer niet zijn weggelegd, denk aan mooie vakanties naar Amerika. Dus écht arm was ik ook niet.
Als je in je omgeving vooral negatieve reacties of onbegrip krijgt voor je situatie, laat je dan niet ontmoedigen. Zoek dan jouw mensen, jouw Tribe, online op. Er zijn meer dan genoeg mensen die in een vergelijkbare situatie zitten en je kunnen helpen met goede ideeën, tips en misschien wel life-changing advies.
Ken jij voorbeelden van lifestyle-inflatie? Bij jezelf of misschien in je omgeving? En hoe ga je daar het beste mee om?
Volg LekkerLevenMetMinder nu ook op Pinterest, Facebook en Instagram!Deze post kan affiliate-links bevatten. Dit betekent dat ik een commissie krijg als je iets via deze links koopt. Uiteraard kost dit jou niets extra's (soms is het zelfs voordeliger!) en kun je erop rekenen dat ik alleen links opneem van websites of producten waar ik zelf 100% achter sta. Gebruik je deze links voor je overstap, aanmelding of aankoop? Dank je! Je helpt mij dan weer om nóg meer mooie content te kunnen maken!
Volgens mij is dit hét ding dat je moet veranderen als je financieel vrijer wilt worden. Toen ik van de helft van mijn salaris ging leven vond ik de sociale druk misschien wel het lastigst. Zeggen dat je niet meer mee uit eten gaat bijvoorbeeld. En niet meer twee keer per jaar een nieuwe garderobe aanschaffen.
Ik denk dat je helemaal gelijk hebt. Als je blijft leven zoals in je studententijd, dan heb je binnen no-time zo’n financieel overschot, dat die vrijheid binnen handbereik ligt. Ik kan me voorstellen dat er wat praktische bezwaren zijn; je mag als niet-student vaak niet meer op een studentenkamer wonen, maar als je gewend bent aan een grote stad en je koopt daarna ergens een huisje in een dorp, dan hoef je aan hypotheek niet eens meer kwijt te zijn dan aan kamerhuur. Maar we zijn zo gewend om alles aan te passen op wat we verdienen. Luxere kleding, een auto, een groter huis, enzovoorts. En dan ben je je marge zó kwijt.
Ik denk dat hier aardig wat mensen ‘schuldig’ aan zijn. Ik denk altijd dat ik niet enorm veel spaar en we ons genoeg luxe momenten gunnen (uit eten/vakanties), maar als je dan soms met andere praat besef je toch hoe anders je soms naar geld kijkt. En ook al sparen we veel, ik heb gemerkt dat ik ook elk jaar mee ben gaan uitgeven. Kleine beetjes, maar toch. Blijft dus goed om je uitgaven bij te houden, ook al denk je alles goed op de rit te hebben!
Dit is heel herkenbaar. Soms denk ik dat ik wel meer kan sparen, maar als ik dan met anderen praat, dan denk ik: oké, zo kan het dus ook. En laatst heb ik weer eens mijn uitgaven onder de loep genomen en toch weer zo’n 50 euro in de maand aan besparingen weg kunnen schrijven. Ook weer mooi meegenomen!
Ik heb me er de eerste 10 jaar na mijn afstuderen schuldig aan gemaakt, maar daarna is de knop omgegaan. En daar ben ik zó blij mee. En nu zie ik in mijn omgeving de problemen die ontstaan als mensen maar elke keer meer gaan uitgeven. Zolang mensen hun baan niet verliezen, gaat het nog wel goed. Maar de arbeidsmarkt is inmiddels zo veranderd dat iedereen vroeg of laat wel een keer te maken krijgt met ontslag. En dan slaat de stress hard toe.
Ik denk wel dat je gelijk hebt: iedereen krijgt vroeg of laat te maken met ontslag. Of een burn-out of iets gerelateerds, waardoor je ook je leven om wilt gooien. Ten minste, dat denk ik, als je bekijkt hoe de maatschappij momenteel lijkt te ‘werken’. Dan kun je maar beter voorbereid zijn.
Ik heb nog tot mijn 26 in een huis met een paar huisgenoten gewoond, totdat ik ging samenwonen met m’n vriendin. Het was geen mini studenten kamertje, maar nog steeds veel goedkoper dan een zelfstandige studio.
Ik heb er zeker geen spijt van gehad!
Heb je toen ook goed kunnen sparen, of was je daar toen nog niet echt mee bezig? Wel mooi dat je dat zo gedaan hebt, dat kan prima, zeker als je dan toch nog eerst niet samenwoont.
Ik heb het wel eens in dat Engelse huizenprogramma Location, location gezien. Daar had iemand de loterij gewonnen en een miljoen te besteden voor een nieuw huis. Konden ze alsnog niets vinden, omdat de huizen die ze mooi vonden nog te duur waren. Bizar gewoon.
Dat meen je niet! Dat is inderdaad bizar…
Ik ben zo’n iemand die geen begrip kan opbrengen voor mensen die een ‘goed’ salaris verdienen en zich toch arm voelen. Ik weet, heel onaardig, maar dan geef ik het liefst een schop onder de kont en zeg, Ga je schamen! Doe er iets aan. Je bent toch geen kind meer? (In die trant). Hoe goed ik ook mijn best doe dan op feestjes, ik kan dat gejammer niet aanhoren.
Hahaha, eerlijk!! Ik snap je reactie wel, die neiging kan ik ook wel eens hebben. Aan de andere kant is het misschien wel zo dat als je eenmaal in zo’n patroon zit, het héél moeilijk is eruit te komen. Want je kinderen zitten nu eenmaal al op 3 sporten die ze superleuk vinden. En je hébt dat huis al gekocht in een nét wat betere tijd. En er zijn ook al tienduizenden euro’s weg aan vakanties in all inclusive-resorts die allemaal op elkaar lijken. En als je dan ook nog eens geen voorbeelden/motivatie uit je omgeving kunt halen, lijkt me dat best een uitdaging. Maar: je kunt altijd wat doen en online zijn natuurlijk genoeg medestanders te vinden 🙂 Dus het is ook niet zo dat niets mogelijk is.
Leuk om te lezen. Heel veel mensen hebben er last van.
Ik voel zelf ook de druk wel eens, zeker nu veel vrienden en kennissen van ons naar een nog groter en luxer huis verkassen, en hun dikke overwaarde zo incasseren (maar ook weer moeten investeren). Wij hebben ook ongeveer een ton overwaarde (of meer) als we zouden verkopen, maar wat heb je daaraan? Je moet zelf weer een flink duurder huis kopen. Dan voel ik me wel eens ‘de loser’ omdat ik geen stap maak.
Maar toch ben ik blij dat ik geen hypotheek van 4-5 ton om m’n nek heb hangen! Die verantwoordelijkheid is enorm, zelfs als de maandlasten maar ‘laag’ zijn.
Uiteindelijk ben jij natuurlijk de slimme winnaar, maar ik kan me wel voorstellen dat het af en toe voelt alsof je achterblijft. Dan moet je best stevig in je schoenen staan om er niet in mee te gaan en héél goed weten wat de visie is die jij voor ogen hebt. En dat doen jullie hartstikke goed!
Leuke post. Wat je beschrijft dat is de Wet van Parkinson. Haast automatisch meer uitgeven, alleen omdat er meer binnenkomt.
Ook zie ik in je post het Dideroteffect terug. Zo blijf je na die eerste aankoop (woning) van alles kopen wat daar bij “hoort”. Een nieuwe auto, om niet onder te doen voor de buren, maar ook omdat zo’n oud brikkie geen gezicht is voor zo’n mooie woning. Een luxe buitenkeuken bij die mooie nieuwe tuin.
Maar zoals je zegt: Je hoeft niet toe te geven aan zo’n automatisme. Want je besluit altijd nog zelf. Al kan dat gevoel van sociale druk wel groot zijn. Zeker als je statusgevoelig bent.
Klopt, het begint eigenlijk met de Wet van Parkinson en loopt daarna vrijwel moeiteloos over in het Diderot-effect. Je zou bijna denken dat we het als mens gewoon niet kúnnen winnen van ons brein 😉
Ik geloof sowieso dat je “arm voelen” een keuze is voor iedereen die modaal of boven modaal verdient…
Maar dat gezegd hebbende….
Die sociale druk. Lastig is dat toch… Kiezen voor een ouwe brik – ook als zakenvrouw. En dat je dan wéét dat die auto verschillende dingen kan uitstralen in zakelijk contact:
– Ik vraag een eerlijk uurtarief en zeker niet te veel, kijk maar naar mijn auto.
– Ik doe wel stoer met mijn bedrijf maar eigenlijk ben ik niet succesvol, ik kan er namelijk niks van. Kijk maar naar mijn auto.
– Ik vind auto’s gewoonweg niet interessant.
– Dit is de mama-auto. De papa rijdt in een snelle en dure bolide.
– etcetera etcetera.
En dat dat dan niet alleen voor de auto geldt, maar ook voor het afwezige dure kapperhoofd, perfecte make-up, gemanicuurde nagels en fancy outfit.
Inmiddels denk ik nu: “Dit is wat het is. Als je graag een snelle jongen wil, kies dan niet voor mij”…. en dat kan ik me nu permitteren, ik begin grijze haren te krijgen en heb binnen bepaalde kringen een goede naam….
Privé is het ook soms lastig. Ja, ik heb op het moment alleen maar oude kleren. Omdat ik andere keuzes maak qua uitgaven. Omdat ik vrije tijd belangrijker vind dan een citytrip. En omdat ik op het moment gewoon ook echt géén geld over heb.
Nu ik dit zo geschreven heb zie ik dat ik me weliswaar steeds minder aantrek van wat anderen vinden van mijn keuzes, maar dat het nog steeds een thema is…. hm…. ik ben er blijkbaar nog niet…… Voor mij is die druk veel groter dan bijvoorbeeld dat ik het mezelf “vanzelfsprekend gun” om een duur leven te hebben. Voor mij dus geen Diderot-effect of Parkinsoneffect. Ik ben gewoon aan het pleasen, hahaha!!
Wat het eerste betreft, ben ik het sowieso met je eens: vrijwel alles qua gevoel is een keuze; het is de waarde/lading die je er zelf aan geeft. Aan auto’s kun je idd in zakelijk contact een hoop aflezen. Ik merk ook wel dat je het daar niet snel goed doet; flashy = dan betalen we zeker te veel en alles wat niet flashy is, geeft weer de indruk dat je (nog) niet zo goed bent, dingen een beetje half doet, enzovoorts. Ik heb gewoon een degelijke Japanner, als die zegt dat ik degelijk ben, dan vind ik dat wel prima 😉
Privé kan het inderdaad ook lastig zijn. Of lastig.. het lijkt wel of keuzes voor ‘onzichtbare dingen’ wat minder geaccepteerd zijn ofzo, die snappen mensen minder. Tegelijkertijd worden keuzes voor zichtbare dingen (een duur horloge, een dikke auto) óók weer niet altijd begrepen.
Kortom, ik zou denken: pleasen is een prima strategie, mits je jezelf kunt pleasen. De rest is gewoon niet tevreden te krijgen 😉
Da’s denk ik een voordeel van mijn dwangmatige persoonlijkheidsstoornis: ik zal niet snel dingen kopen alleen maar omdat anderen ze hebben… Ik pot mijn geld liever op 😉 Wij hebben bijvoorbeeld bewust een huis gekocht op 1 salaris, puur omdat ik graag voorbereid ben op mogelijke toekomstige calamiteiten. Daardoor zullen wij misschien wel iets meer gaan uitgeven, maar niet zoveel dat we niet meer kunnen sparen.
Ach, als de stoornis tot dit soort resultaten leidt; prima toch 😉
Als ik zie hoeveel moeite het ons heeft gekost überhaupt een huis te kopen, wetende dat de meeste huizen in het Westland nog veel duurder zijn dan de onze, dan denk ik wel eens jaloers: waar doen ze het toch van?
Aan de andere kant houden wij veel geld over door geen geld uit te geven aan dingen die wij niet belangrijk vinden, dus we trekken toch ons eigen plan.
Inderdaad is financiële onafhankelijkheid veel belangrijker voor ons.
Dát vraag ik me ook wel eens af hoor: waar doen mensen het van! Maar ik denk dat er ook gewoon een heleboel banen zijn waar je zo een paar duizend euro netto (als in 4-5) mee binnenharkt. Als je dat x 2 doet, dan is zo’n hypotheek natuurlijk vaak ook binnen handbereik. Of misschien sparen ze heel hard.. Ik weet het ook eigenlijk niet 😉
Wij wonen sinds 10 jaar in een prachtige vrijstaande woning, alle buren waren nieuw en net als wij kwam iedereen uit een rijtjes huis of 2 kapper.
Veel mensen klusten zelf aan t huis want t kon allemaal net, en t was toch zo duur (en dat was het ook)het schepte ook wel een band, iedereen in de zelfde situatie
Als ik t nu zie; wij zijn de enige zonder glazenwassers contract, de enige zonder 2e auto, de helft heeft een poetsmevrouw.
Laatst op de jaarlijkse buurtborrel, kwamen de financiën ter sprake , sommige mensen spraken erover hoe duur t was, nu de kinderen studeerden, t kon allemaal wel, maar moeilijk, moeilijk.
Andere mensen hadden een carrière sprong gemaakt die hadden t goed
Ik snap het niet, sommige moeders werken maar 12 uur per week, dat moeten ze natuurlijk zelf weten, maar heb je dan die poetsmevrouw nodig of die glazenwasser ? 10 jaar geleden had niemand dat, sommige gingen op de fiets naar t werk, nu niemand meer.
Wij zijn hard gaan sparen, omdat de hypotheek zo zwaar op het budget drukte,we werkten extra, we losten extra af, het hypotheek bedrag ging 1300 per maand naar beneden.
Dat extra werken doen we nu al lang niet meer maar onze leefstijl blijft het zelfde, onze hypotheek is laag, als we dat willen over 3 jaar helemaal afgelost, we houden elke maand 1 salaris over.
Een paar jaar afzien heeft ons naar verwachting de rest van ons leven zoveel vrijheid en vooral rust gegeven.
Wow, 1300 per maand naar beneden! Wat fijn dat jullie over een jaar of drie helemaal hypotheekvrij zijn. Daar hebben jullie dan ook hard voor gewerkt! Ik moet eerlijk zeggen dat ik het ook liever een paar jaar allemaal aan die hypotheek zou uitgeven, dan dat ik het op allerlei onmerkbare manieren kwijtraakte en nooit van die kostenpost uit het budget verlost werd…
Zeer herkenbaar en uiteraard ook guilty! We blijven ten slotte wel mensen 😉 Zolang het allemaal een beetje binnen de perken blijft valt het allemaal nog wel mee. Toen ik laatst liet ontvallen dat ik dit jaar 50% van m’n inkomen opzij wilde zetten kreeg ik ook al snel te horen dat ik ook wel nú moest leven 😉 Dat het één prima te combineren is voor de meesten onbegrijpelijk 😉