Soms zijn er van die dagen dat je best wat afleiding kunt gebruiken, zeker als je behoorlijk veel in je hoofd kunt zitten. Maar hoe doe je dat? Neem bijvoorbeeld een sterfdag of een andere dag waarop iets gebeurd is dat minder leuk is. Bij mij werkt het altijd zo dubbel. Als ik echt op zoek ga naar afleiding, dan benadrukt dat vaak alleen maar waarom ik het doe. En als ik dan geen afleiding heb waar ik helemaal in op kan gaan (en dat is nogal vaak, want een hoofd is in mijn geval een krachtig iets. Dat kan dan bijna tegen me schreeuwen dat ik mezelf voor de gek aan het houden ben), helpt het eigenlijk nog niets.
Dus wat doe je dan? Het opzoeken? Er toch mee bezig zijn? Er bij ‘gaan zitten’, zoals ze dat zo mooi zeggen? Een kort blogje, maar toch wel een ‘grote’ vraag. Hoe pakken jullie dat aan, als je echt afleiding kunt gebruiken, maar er niet direct iets opkomt dat je helemaal mee zou kunnen slepen?
Volg Lekker Leven Met Minder ook op Facebook!
Volg LekkerLevenMetMinder nu ook op Pinterest, Facebook en Instagram!Deze post kan affiliate-links bevatten. Dit betekent dat ik een commissie krijg als je iets via deze links koopt. Uiteraard kost dit jou niets extra's (soms is het zelfs voordeliger!) en kun je erop rekenen dat ik alleen links opneem van websites of producten waar ik zelf 100% achter sta. Gebruik je deze links voor je overstap, aanmelding of aankoop? Dank je! Je helpt mij dan weer om nóg meer mooie content te kunnen maken!
Bij mij helpt bloggen. Als ik zit te stressen over een tandarts afspraak bijvoorbeeld dan helpt bloggen me de tijd te vergeten.
Kerkbezoek helpt bij mij ook. Maar niet zozeer als afleiding, en meer als manier om tot rust te komen.
Soms kun je het nare gevoel beter in de ogen kijken, dan proberen er van weg te lopen.
Het dubbele met in de ogen kijken vind ik ook vaak dat dingen die je aandacht geeft groter worden, maar weglopen is vaak ook zo'n bewuste actie (tenminste, voor mij dan), waardoor je eigenlijk hetzelfde doet. Geef je het ook aandacht, maar dan op een andere manier.
Ervan weglopen door afleiding te zoeken helpt bij mij ook niet. Ik ga meestal op een rustige plek zoeken en keer naar binnen, mediteer. Het 'monster' is kleiner als je het opzoekt en in de ogen kijkt. Verdriet mag er ook zijn, toch? zo'n sterke emotie laat zich niet wegdrukken.
Leren mediteren, dat staat echt nog op mijn to-do-lijstje 😉 Maar je hebt inderdaad gelijk, dat is wel het beste, denk ik. Tenminste, ik merk ook wel dat als ik dingen op zoek, ze toch minder groot zijn als ik daarvoor misschien dacht. Maar ik wil het dus ook weer niet te veel aandacht geven en het laten groeien.
Voor mij is het heel verschillend. Al zoek ik geen afleiding. Ik ga er meestal het liefst dwars door heen weet ik nu. Op een bepaalde dag, bijvoorbeeld de geboorte en sterfdag van mijn middelste dochter vieren we haar verjaardag en gedenken we haar met iets te doen. We gaan naar haar graf, bloemen brengen en een binnenspeeltuin om te vieren met pannenkoeken en lol. Of het uitgebreid bakken van cup-cakes en het versieren ervan. Dan uitdelen en natuurlijk op eten. We hebben het dan veel over haar. Bij piekeren, hoe moet het verder vragen waar ik niet uit kom zoek ik iets praktisch om te doen. Toen ik nog heel diep aan het rouwen was kwam ik niet verder dan een kleurplaat kleuren, later ben ik seizoenstafelfiguren gaan maken van vilt. Als ik maar met mijn handen bezig was en met verschillende texturen en kleuren. Iets wat bij mij heel dicht mijn gevoel raakt. Soms ga ik uitgebreid koken voor het gezin en doe dat met veel aandacht. Vroeger maakte ik veel muziek. Mediteren past niet bij me. Met aandacht iets doen is mijn manier van mediteren. Ook ga ik wel eens wandelen samen met iemand. Om te praten of juist om samen stil te zijn. Samen praten tijdens wandelen is een tip die ik van een geestelijk verzorger heb gekregen. Je kijkt namelijk dezelfde kant op en gaat dezelfde weg. Daardoor praat het ook makkelijker. Soms als ik erg moe ben en geen zin heb, ga ik heel veel blogs lezen en heel veel reageren en uiteindelijk kom ik het toch weer tegen en ga ik weer dwars door het gevoel. En dat lucht dan weer enorm op. ;-)Als ik hoor van een sterfgeval binnen de familie van kennissen bijvoorbeeld steek ik een kaarsje aan. Voor mij werkt dat. Ik ben namelijk ook zo verwarmd van alle kaarsjes die gebrand hebben voor mij dochter. Dus ook dan ga ik mee met het gevoel. En als ik dan zorgvuldig wat wil typen, omdat ik dat belangrijk vind, wordt het verhaal soms te lang. En dat is dan maar zo. ;-)Groeten,Ellen
Hoi LLMM,
Ik heb veel gehad aan het boek "meer rust in je hoofd, mindfull leven in 8 eenvoudige lessen" van Karin Bosveld. Ik citeer uit dit boek, pagina 64: Wegstoppen is een zeer inadequate manier om pijn uit de weg te gaan. […] Twee dingen kunnen gebeuren: of je bent er redelijk succesvol in consequent alles af te kappen en uit de weg te gaan. [….] De tweede mogelijkheid is dat het je absoluut niet lukt. Je doet zo hard je best er niet mee bezig te zijn, dat je er juist continu mee bezig bent. […] Verzetten of wegstoppen, in beide gevallen zijn we niet aan het loslaten.[…]
Op pagina 70: […] , maar de enige remedie is: voluit te aanvaarden wat er is. En dat niet alleen: het ook te doorleven. De angst, de pijn […] niet uit de weg gaan, maar er laten zijn. [..]Emoties, gedachten, ze komen en gaan als voorbijdrijvende wolken. […] Ze gaan vanzelf weer we. Voorbijgaande gebeurtenissen in de geest."
Ik zelf heb heel veel aan dit boek gehad. Ik kan het boek je zeer aanbevelen!
Groeten van Loes
Omhels het gevoel/ de zorg/ het verdriet. Het mag er zijn. Dit is niet hetzelfde als het aandacht geven en laten groeien. Een gevoel er laten zijn (er even bij zitten) en daarna zeggen dat je iets anders gaat doen, helpt. Lezen is voor mij een goede manier om alles even te vergeten. Of…als het nodig is juist naar boven te laten komen.
Ken je het gedicht 'De Herberg' van Rumi? Zoek maar eens op via Google. Prachtig! En wellicht zet het je op een goed spoor…
Fietsen, tuinieren. Dat is wel bezig zijn, maar ondertussen kunnen je gedachten alle kanten op en dat is fijn en ook nodig.
Mijn lijf gaat op slot als ik 'grote gevoelens' wegdruk, dus stille tijd nemen en bewust voelen is dan ook nodig.
Afleiding werkt heel even, maar is geen oplossing. Geleerd uit ervaring.
Mijn afleiding bestaat vaak uit 'op de bank ploffen met een hele goede film'. Dan ben ik er even een uurtje of twee tussenuit qua gedachten. Maar na de film komt de kwestie weer naar boven drijven. (Alhoewel ik dan wel meer ontspannen ben door de film)
Ik merk dat hardlopen goed helpt. Het lichaam is enigszins automatisch aan het zwoegen en dan komt er ruimte vrij in het hoofd. Ideaal om creatieve ideeën omhoog te laten borrelen, maar ook om dingen op een rijtje te zetten. Of een andere lichamelijke activiteit?
Maar uiteindelijk zul je toch door de zure appel heen moeten bijten. Misschien dat het motto: Gedeelde smart is halve smart helpt? En het samen met iemand bespreken?
Acceptatie, acceptatie, acceptatie. De dingen accepteren zoals ze zijn. Annemarie Postma heeft hierover erg goede boeken geschreven.
Ik ga wandelen met onze hond. Tukker vindt het heerlijk lekker los te mogen in het bos en ik geniet van zijn gekke capriolen. En het schijnt dat wandelen goed is voor je als je je rot voelt. Nou ja, schijnt… ik heb de ervaring dat toen ik depressief was en medicatie gebruikte dit een heel goed alternatief was voor de medicijnen. Ik kon stoppen en voelde me steeds beter. Inmiddels is dit jaren geleden en ik heb nooit meer een tablet nodig gehad.