Je huis, je identiteit?

Tot op zekere hoogte zeggen de spullen die je hebt wat over je. Maar ze bepalen niet wie je zijn. Tenminste, zo zie ik dat. Uiteindelijk zijn het tenslotte allemaal spullen en er is volgens mij qua spullen nu niet echt iets waarvoor je bereid zou moeten zijn te sterven, om het maar even ver door te trekken. Terwijl je dat misschien voor je kat, moeder of opa wel zou doen.

En toch hè…

In de afgelopen maanden heb ik zo ontzettend veel opmerkingen (en bijna meelijwekkende gezichten) gehad, dat ik me zo langzamerhand een beetje begin af te vragen of ík nu gek ben.

Toen ik mijn huis kocht, was ik 24. Ik werkte keihard voor mijn eigen klanten en kluste daarnaast ook behoorlijk goed mee in het huis. Zo’n beetje al mijn tijd en geld ging erin zitten. Niet erg, want ik vond (vind) het een prachtig huis. Het ene (die mooie vloer) heb je dan geld voor over, het andere (een ongepland nieuw dak) is een beetje zuur. Maar het is zoals het is. Na ruim 4 jaar nam ik het huis alleen over. Ik ging – op lager tempo, de rek was er wel een beetje uit – door met verbouwen en klussen, betaalde af op de hypotheek en ging eens opnieuw naar mijn leven kijken. Ik maakte mooie reizen, realiseerde me dat ik heerlijk woonde, maar bedacht ook dat de levensstijl die bij zo’n groot huis hoort voor mij niet (meer) iets voor altijd zou zijn. Na een paar jaar was ik zover dat ik het besloot te koop te zetten. Dat heeft even vertraging opgelopen vanwege het ontmoeten van vriend, waardoor ik simpelweg wat minder tijd had om alles dat ik ervoor wilde regelen, ook daadwerkelijk te regelen. In totaal heb ik er ook nog een jaar of 3 alleen in gewoond (en voor betaald).

En nu is het dus verkocht. En ga ik naar de nieuwbouw. En: ik vind het geweldig. Ik ben zó blij dat ik wat af kan sluiten, dat ik niet meer maandelijks dik €1600 aan de bank over hoef te maken, dat ik niet meer maandenlang ongeveer 2x per week anderhalf uur hoef te maaien, dat ik geen geld apart hoef te zetten voor de duizenden euro’s aan onderhoud die elk jaar aan het huis zitten. En wat me nog veel meer waard is dan geld: ik vind het ontzettend fijn dat vriend en ik nu écht wat samen op kunnen gaan bouwen, dat we niet meer steeds heen en weer hoeven te rijden, dat we op vakantie kunnen en dan gewoon naar hetzelfde huis terug kunnen komen, dat we niet af hoeven te spreken, maar elkaar gewoon elke dag kunnen zien.

Ik ben dus allesbehalve zielig. Ik heb gekeken naar wat ik belangrijk vond in het leven en daarnaar gehandeld. En toch lijken mensen dat maar moeilijk te kunnen geloven. Want als je zo’n plekje hebt, waarom ga je dan in hemelsnaam weg? Dan ben ik bovendien ook al een paar keer aangezien voor ‘een hulpje van de eigenaar’ (serieus!) en kreeg ik bovendien de vraag of mijn ouders ook thuis waren. Blijkbaar past het bij mensen niet in het plaatje dat je 1) op relatief jonge leeftijd zo’n huis hebt en 2) dat je er dan bewust voor kiest om dat in te ruilen voor iets met blijkbaar wat minder maatschappelijke prestige zonder dat je hiertoe gedwongen wordt door de bank of iemand anders. Vreemd. Want hoewel die praktische voordelen die ik eerder noemde natuurlijk geweldig zijn, zouden ze voor mij nooit genoeg zijn om mijn thuis op te geven. Dan moest ik wel écht compleet aan de grond zitten.

En blijkbaar is dat raar. Maar als er één ding is dat ik heb geleerd in de afgelopen jaren, dan is het wel dat bezit soms fijn kan zijn, maar niet gelukkig maakt. En dat een fijn thuis enorm belangrijk is, maar dat dat niet automatisch betekent dat je duizenden vierkante meters grond en een megahuis moet hebben. Ik ben blij dat ik die les nu al geleerd heb en hier niet m’n hele leven naar toe heb gewerkt als een soort summum, waarna het vervolgens tegenvalt, omdat dat het dan voor mij in ieder geval toch niet is. Dan maar raar 😉

Hoe zie jij dat? Bekijk je mensen (of jezelf) op een bepaalde manier omdat ze in een bepaald huis wonen? Of omdat je zelf een bepaald huis hebt? Ontleen je daar een bepaalde ‘status’ aan?

Volg LekkerLevenMetMinder nu ook op Facebook en Google+!

Volg LekkerLevenMetMinder nu ook op Pinterest, Facebook en Instagram!

Deze post kan affiliate-links bevatten. Dit betekent dat ik een commissie krijg als je iets via deze links koopt. Uiteraard kost dit jou niets extra's (soms is het zelfs voordeliger!) en kun je erop rekenen dat ik alleen links opneem van websites of producten waar ik zelf 100% achter sta. Gebruik je deze links voor je overstap, aanmelding of aankoop? Dank je! Je helpt mij dan weer om nóg meer mooie content te kunnen maken!

Ontdek waar jij geld laat liggen


Adine @ LekkerLevenMetMinder

Nadat ik in 2010 'wakker' werd met een hypotheek van ruim 400.000 euro, tegen 6% rente, gooide ik het roer om. Ik loste in razend tempo zo'n 70.000 euro af, minimaliseerde stevig én ging bewust kleiner wonen. Op Lekker Leven Met Minder deel ik mijn verhaal en schrijf ik over consuminderen, hypotheken, aflossen, sparen, besparen en zuinig leven, maar ook over financiële vrijheid, rust en mijn zoektocht naar een rijk en tevreden leven.

28 Comments
  1. Ik vind mensen te beklagen die zich over de kop en in de stress werken voor alles wat ze willen kopen en doen, ik weet dat het het allemaal niet waard is. Ik denk dat je heel verstandig bent dat je de boel verkoopt, en het zo financieel en emotioneel rustiger krijgt. Over wat andere mensen ervan denken, en van jou denken, daar moet je maar je schouders over ophalen. Jij wordt er blij van, en dat is wat telt.

    Ik heb zelf een heel fijn huis maar niet te duur en afbetaald. Het geeft me de ruimte part-time te werken, vrijwilligerswerk te doen en ook nog te sparen voor mijn pensioen. Mensen vinden mij volgens mij vaak zielig omdat ik nooit meer op vakantie of weekendjes weg ga maar ik heb er geen last van, ik vind het fijn thuis. Ik doe leuke dingen in eigen omgeving en land en ben daar tevreden mee. Geniet ook erg van mijn drie katjes. Dat anderen soms denken dat dat zielig is zegt alles over hen en niks over mij. 😉

    1. Ja, daar heb je echt helemaal gelijk in! Ik kan het ook wel van me af laten glijden, maar merk soms wel dat mijn eerste instinct dan in de verdediging springen is, terwijl ik dat eigenlijk weer helemaal niet nodig vind. Vreemd is dat 😀

  2. Wij wonen in een groot, vrijstaand huis. Status maakt mij niet uit, maar soms merk ik dat andere mensen dat wel zo zien. Wij wilden vrijstaand vanwege de rust. Het huis is groter uitgevallen dan de bedoeling was, maar het kostte ook het minst van alle huizen die we bekeken hebben. Afgelopen weekend had ik het er met manlief over dat ik tzt best kleiner wil wonen. Nu onze zoons nog thuis wonen is al die ruimte best fijn. Wij vinden het prima dat onze zoons nog bij ons wonen en dat ze dat zolang ze willen kunnen doen. Dat vinden veel mensen toch wat raar. Tuurlijk vind het ook prima als ze uitvliegen. Maar de tijden zijn veranderd, we kunnen het prima vinden met elkaar en we zien wel.
    Over het vrijstaande huis. Mensen verwachten het vaak niet dat wij dit kunnen betalen. Mijn man heeft een goede baan, al zijn er weinig collega's die ook vrijstaand wonen. We hebben altijd zuinig geleefd en met overwaarde twee huizen verkocht. Wij hebben geen vliegvakanties gehad, zijn nauwelijks uiteten geweest, winkelen weinig etc. Niet alles was vrijwillig vanwege mijn ziekte, maar dit hebben we dus wel voor elkaar gekregen. En ja, daar ben ik wel trots op. Maar dat heeft voor mij dus niks met status te maken.

    1. Ja, zo zie ik het dus ook. Er is helemaal niets mis met trots zijn op wat je voor elkaar gekregen hebt, op welke manier dan ook. Ik snap alleen nooit zo goed waarom anderen daar zo snel een mening over hebben, die meestal soort ongunstig uitpakt voor degene waar het over gaat. Als in: dat kun je niet betalen, waar doe je het van, verkopen zal wel van de bank moeten, enzovoorts.

  3. Nee, totaal niet. Ik hecht wel waarde aan vrijstaand, maar niet aan de grote van mijn huis of inrichting. ( een houtkachel is prettig of desnoods cv ) ik leef heel eenvoudig dat is een keuze.

  4. Ik trek me er weinig van aan wat een ander vind. Wij verkochten ons huis wat af was.. En kochten een bouwval terug,,, maar de wijk is zo mooi groen, we wonen omringt door parken. Met een handige man die langzaam dit bouwval omtovert tot paleis zit ik hier heerlijk. Nee het is geen groot huis, gewoon in een rijtje en erg oud.

    We hebben het huis ruim/ leeg in gericht. Zegt dat dan dat ik een lege persoonlijkheid heb,, hahaha of een opgeruimd type ben.. Tja het zal me een worst zijn. Ik voel me er fijn. En ik denk dat juist dat het belangrijkste is. Dat je je fijn en thuis voelt in een huis.

    1. Haha, daar heb je helemaal gelijk in! En dat met 'ruim/leeg ingericht' kan ik me helemaal voorstellen. Elk huis kan beklemmend zijn als het vol staat met (in mijn ogen) troep, terwijl ook elk huis ruim kan lijken als je gewoon geen overbodig spul hebt.

  5. Tja ons huis is ook best een mooi huis, en sommige mensen zullen er jaloers op zijn. Dat merk ik wel eens van mensen die iets op komen halen van marktplaats ofzo. Met dat ik er een beetje jong uitzie krijg ik ook wel van die blikken. En soms zelfs de vraag of m'n moeder thuis is.
    Zelf knijp ik me ook vaak in de handjes, als ik kijk naar dit huis en wat we allemaal bereikt hebben. Maar we hebben dit bereikt door hard werken, hard sparen en weinig uitgeven vergeleken met anderen. Dus dan mogen we er ook lekker van genieten. En dat doen we. Dit huis is niet ons eindstation denk ik, een iets ruimere woonkamer zou ooit nog wel fijn zijn, maar deze buurt is geweldig. Nu een hoekhuis, dat zou ik niet graag meer opgeven trouwens! Zoveel rustiger!

  6. Wij wonen in een huurhuis (eengezinswoning, fijne buren, tuin en eigen parkeerplaats). De huur is vrij laag en we wonen aan de rand van de wijk waardoor de tuin heel vrij ligt.
    De inrichting is zoals wij het graag willen: stoer en landelijk.alles wat IN de woning staat is wel van ons hahaha.
    Je snapt: de status is nul.
    Maar wij leven van 1 salaris (nog een paar jaar tot het pensioen) en rooien het prima.
    Wat een ander hiervan vind boeit ons niet. Het is een ruim opgezette, groene wijk waar zowel huur-als koopwoningen staan.
    Waarschijnlijk zou ik het wel een probleem gaan vinden als het een verpauperde achterstandswijk zou zijn.

    1. Inderdaad we wonen er al 33 jaar. Als wij er uit zouden gaan wordt de huur flink opgetrokken. Waarschijnlijk passen we in het profiel scheefhuurders (net aan maar hoor) maar zodra het pensioen daar is geldt dat al niet meer. Dus blijven we lekker zitten.

    2. Leuk om te merken dat je smaak toch is veranderd in de loop der tijd. Bij mij is dat ook zo. Vroeger was ik meer van de "dingetjes", leuke ditjes en datjes jn huis. Tegenwoordig wordt alles bij ons steeds leger en "stoerder". 🙂
      Jaaa de programma's die je noemt kijk ik ook graag.
      En inderdaad bij "hoeveel ben je waard" kom ik vaak tot de conclusie dat wij het eigenlijk nog niet zo gek hebben gedaan want schulden 0 en een goede spaarrekening.
      Succes met het vinden van de mooie glazen tafel 🙂

  7. Dat klinkt helemaal niet verkeerd 🙂 Jullie wonen er vast al een hele tijd dat de huur laag is. En zo fijn bij een huurhuis, dat je niet verantwoordelijk bent voor alle onderhoud.

  8. Ik merk wel dat we nu idd groter zijn gaan wonen dat we ineens anders worden bekeken, dat uit zich door opmerkingen binnen de familie, niet vervelend maar soms hoor je het 3 keer op een avond..
    Terwijl we in het vorige huis evenveel verdienden, maar dat was een 'gewoon'rijtjeshuis;)
    Maar goed, stoor me er niet aan, en we wonen nu super fijn, heerlijk ruim huis, rustig, ik vind dat heel wat waard!

  9. Ik heb jaren vrijstaand gewoond met garage en land (in de VS) ik woon nu weer in Nederland op 2 hoog, in een achterstandswijk. Maar ik was toen niet meer gelukkig, makkelijk een garage die aan het huis vast zit. Maar gras maaien…. Ach alles is relatief naar de omstandigheden. Ik ben terug in min geboortestad, en de waarde van mijn flat is in 3 jaar 13% gestegen. Ik woon hier redelijk rustig met OV aan de overkant en een park achter. De wijk is (nog niet) mooi, maar misschien komt dat nog.
    Nog 4 jaar en dan is het afbetaald, en wie weet wat er in de tussentijd nog gebeurt. Gr. M.

  10. Ha, wat grappig, ik ervaar dit precies hetzelfde als jij! Toen ik vorig jaar verhuisde van een volledig en zeer luxe verbouwde jarendertigwoning met tuin naar een vierkamerappartement was er zelfs iemand die op mijn toenmalige blog schreef dat ze zeker wist dat ik financiële problemen had en daarom verhuisde… Nou, fout Wout! Ik denk dat veel mensen zich helemaal niet realiseren wat het in de praktijk betekent om een groot huis te bezitten. Of een oud huis. Of een enorme lap grond. Of een bewerkelijke lap grond. Daarnaast kunnen veel mensen zich niet voorstellen dat je daadwerkelijk kiest voor een eenvoudiger leven. Nu en wel wel… ik kan je uit ervaring vertellen dat als dit een bewuste keuze is van je (en volgens mij is ie dat!) je helemaal nergens spijt van krijgt en dolgelukkig wordt in je nieuwe eenvoudiger leven! Ik ben ieder dag opnieuw onvoorstelbaar blij met deze stap en zou noooooit meer terugwillen. Hoe raar en onwerkelijk dat misschien ook is voor andere mensen…

    1. Dat is het denk ook een beetje; veel mensen realiseren zich niet wat een groot huis/grote lap grond met zich meebrengt. Aan werk, zorgen, financiële consequenties, enzovoorts. Mijn huis is goed onderhouden en voor ongeveer 75-80% verbouwd, inclusief nieuw dak. Toch zou ik uit de losse pols zo voor een paar duizend euro aan kosten op kunnen noemen die er echt op korte termijn aan zitten te komen. En dan hebben we het dus over een onderhouden huis waarvan 75-80% in de afgelopen 7 jaar nieuw is gekomen. En in de zomer kun je elk weekend wel minimaal 1 dag in de tuin bezig zijn, en dan is die van mij niet eens onderhoudsintensief, maar bestaat vooral uit gras.

      Ik ben heel eerlijk; vriend heeft een achtertuin met alleen stenen en hoewel ik dol ben op groen, ben ik echt even zó klaar met al dat werk, dat ik echt voorlopig niets groens daarin ga doen. Ook is het qua afmeting in de verste verten niet vergelijkbaar met de oppervlakte van mijn tuin.

    2. Ik snap je helemaal! Ik heb hier in Amsterdam een balkon van ongeveer 2 x 2 meter en o, wat is dat genieten! Het is een heus minituintje, maar dan met veel minder werk… Ik ben heel benieuwd hoe je het ervaart als je eenmaal verhuisd bent en of je ook een enorm gevoel van rust ervaart. Succes met de (hopelijk) laatste loodjes!

  11. Groot gelijk, geniet er van 🙂
    Ik vind het leuk om programma's te zien zoals 'hoeveel ben je waard' en 'dubbeltje op zijn kant'. En het valt me op hoe vaak het plaatje er aan de buitenkant zo mooi uit ziet en de financien dan tegenvallen of problematisch zijn. Dus wat is nu status…
    Wij hebben veel spullen al jaren in huis. Van ons trouwen (bijna 30 jaar geleden) of gekregen. Een mix van antiek, vintage, koloniaal. En veel donker hout. Ineens ben ik daar een beetje klaar mee. We waren op vakantie in UK en in die vakantiewoning hadden ze tafels met glas. Wel in klassieke stijl. Ik vond dat vroeger nooit mooi, nu wel en het is zo ruimtelijk. Dus lopen we hopelijk binnenkort tegen iets voordeligs aan of doet iemand iets weg. Min ouders hebben veel kennissen die aan het opruimen zijn.

  12. Ach wij wonen in een lelijk jaren '60 rijhuis. Maar het is wél heel ruim, het ligt midden in het centrum van de stad én het huis levert ons een inkomen (we verhuren de benedenverdieping).
    Is dit ons droomhuis? Nee, maar ik ben er wel super blij mee!
    Door jarenlang zuinig en spaarzaam e zijn kunnen we nu als gezin met drie kindjes leven van 1 inkomen. We werken eraan om mn partner ook te laten stoppen met werken en volledig van passieve inkomsten te gaan leven.
    Misschien krijgen we hier en daar schuine blikken als de mensen de gevel van ons huis zien, maar ik weet zeker dat wij alles opgeteld meer 'waard zijn', (geld dus he, niet letterlijk) dan de meeste mensen die in een mooie grote villa wonen.
    Nona

  13. Ik woon in een woongemeenschap, met eigen woning, met gezamenlijke tuin, gezamenlijke logeerruimte, en nog wat dingen gezamenlijk.
    Ik ben niet echt bezig met status 🙂

  14. Heel eerlijk voor mij is een tuin wel een echte must. Mag best helemaal vol stenen zijn maar een appartement zou ik nooit willen. Tenzij echt echt moet financiël. Verder heb ik een twee onder 1 kap. Heerlijk rustig gelegen. Mijn buurman is een familielid en is ook alleenstaand. Geen hobbies die geluid maken heeft hij. Ik hoor dus echt niets. Dat zou anders zijn als er een gezin woont maar dat hoort er dan bij. Mijn buurman heeft vorig jaar uitgebouwd en vroeg of ik ook niet een uitbouw wilde. Nee. Ik zie daar totaal geen meerwaarde in. Ik heb een prima woonkamer. 3 zits bank. Grote buffetkast en tafel met 4 stoelen. Halfopen keuken met niet erg grote hoekopstelling. Ik zou niets kunnen bedenken waarom dit groter moet voor 1 persoon.
    Mijn vader is 5 jaar terug (toen net met pensioen) van de ouderlijke woning (5 slaapkamers erg mooie grote maar bewerkelijke tuin) verhuisd naar een patio hoekwoning. Kamer met open keuken. Twee slaapkamers en patio van circa 50 vierkante meter. Fijn huis met veel comfort en bijna geen onderhoud. Mocht hij over een jaar of 20 overlijden dan zie ik mij wel zijn huis over nemen. Mascha.

  15. Er zijn mensen die ik ken die in een mooi ruim huis wonen. Zij ontlenen status aan hun huis. Ze hebben allebei een drukke baan. Alleen in het weekeind tijd voor elkaar en de kinderen. Zijn nog jaren en jaren bezig met dat huis af te betalen. Stel je voor dat 1 van hen geen baan meer heeft ! Op zo'n manier leven vind ik vreselijk, je bent dan alleen maar bezig met geld verdienen voor dat huis. Dan maar wat minder groot, of huren. Veel mensen in Nederland wonen veeel te duur en het wordt alleen maar erger.

Leave a Reply

Your email address will not be published.

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.