Apart is dat: bij een ander kan het gras groener lijken, terwijl die ander soms weer denkt dat het bij jou groener is. Als iemand het tegen mij heeft over hoe geweldig ik woon, hoe goed ik het voor elkaar zou hebben of wat ik allemaal voor leuke dingen zou doen, dan betrap ik mezelf erop dat ik meestal meteen denk: Ruilen? Je mag ’t hebben! Niet dat ik per se het leven van die ander wil hebben, maar wat mensen dan benoemen zijn vaak maar materiële dingen, terwijl ik op mijn beurt dan weer denk: ik zou willen dat ik weer eens kon zeggen ‘Ik ga naar mijn ouders!’. Voor veel mensen heel normaal, maar voor veel kinderen van gescheiden ouders iets dat van het ene op het andere moment gewoon niet meer bestaat. Een derde denkt misschien: mijn vader/moeder is er niet meer, het zou mij geen reet uitmaken als ze gescheiden zijn, áls ik er maar een keer heen kon!
Al met al brengt het allemaal helemaal niets. Zelfs als je niet speciaal jaloers bent op de ander, heb je er helemaal niets aan om je eigen situatie naar beneden te halen, hoe vervelend die soms ook is. ‘Dankbaarheid’ wordt niet voor niets in praktisch elke psychobabble over geluk naar voren gehaald. Maar ik merk bij mezelf dat het wel een trigger is als mensen denken dat je van alles komt aanwaaien en dat ik dan de behoefte voel om daar een soort tegenwicht aan te geven door proberen duidelijk te maken dat overal een prijskaartje aan hangt en dat dingen echt niet zo mooi zijn als ze lijken. Slaat natuurlijk helemaal nergens op, want als je dat al tegen iemand moet vertellen, dan hoef je er niet op te rekenen dat die het begrijpt. Bovendien heb ik alleen mezelf ermee, want ik duik dan zelf meteen een negatieve kant op, in plaats van het gewoon bij mezelf te houden en er eigenlijk niet zoveel van te denken of ermee te doen.
Daarom ga ik mijn best doen om in gedachten te houden dat er eigenlijk maar een paar dingen belangrijk zijn:
- Wat een ander van mijn leven denkt, is van die ander. Dat maakt het niet automatisch waar, dat betekent niet dat ik erop moet reageren en het betekent al helemaal niet dat ik me moet verdedigen.
- Overal is wel wat, dus ruilen heeft sowieso niet zoveel zin. Ik kan me beter laten inspireren door dingen die ik bij/van de ander bewonder en kijken of ik daar in mijn eigen leven ook wat mee kan doen.
- In plaats van in zo’n opmerking een trigger op te vangen waardoor ik me op de ‘shit’ ga richten, kan ik beter gewoon droog de woorden oppikken en denken: ja, daar mag ik inderdaad blij mee/dankbaar voor zijn. Mensen zien toch wel wat ze willen zien, het heeft helemaal geen zin om daarin mee te gaan.
Best een lastige als ik bekijk hoe snel je (nou ja, ik) soms alweer getriggerd kunt worden en een bepaalde richting in duikt, maar hiervoor geldt vast ook weer dat je ergens bewust van zijn een eerste stap is.
Hoe werkt dat bij jou: voel jij wel eens de behoefte om te benadrukken dat jouw leven ook echt niet zo leuk is als het misschien lijkt, of heb je daar juist helemaal geen last van? Of vanaf de andere kant: heb je vaak het idee dat het leven van een ander veel leuker is?
Volg LekkerLevenMetMinder nu ook op Facebook en Google+!
Volg LekkerLevenMetMinder nu ook op Pinterest, Facebook en Instagram!Deze post kan affiliate-links bevatten. Dit betekent dat ik een commissie krijg als je iets via deze links koopt. Uiteraard kost dit jou niets extra's (soms is het zelfs voordeliger!) en kun je erop rekenen dat ik alleen links opneem van websites of producten waar ik zelf 100% achter sta. Gebruik je deze links voor je overstap, aanmelding of aankoop? Dank je! Je helpt mij dan weer om nóg meer mooie content te kunnen maken!
Dat het gras bij de ander altijd groener lijkt, heeft mij een tijdje geleden doen besluiten om mijn facebookaccount op te heffen. Overal is wel wat, alleen is niet iedereen er open en eerlijk over,
Klopt, hoewel ik tegelijkertijd ook niet echt blij word van mensen die al hun shit op Facebook gooien. Of meer: ik snap ook weer niet waarom je dat zou willen doen.
Ik zou het materiele ook in 1 klap opgeven om die paar emotionele drama's terug te draaien. Maar heb mezelf wel geleerd te genieten van onze materiele zegeningen, van het feit dat we alles zo goed op de rit hebben, van ons fijne huis, en dus ook van de complimentjes die ik daarover krijg (al zijn die soms wat zurig of afgunstig). Iedereen heeft meer dhit dan je in eerste instantie ziet, maar dat is voor mij geen reden meer om de rest niet meer te kunnen waarderen.
En met een glimlach constateer ik dat ons gras er letterlijk groener bijligt dan het gazonnetje van de buren 😉
Wat je daar aanstipt vind ik ook wel een goede: wel genieten van de materiële zegeningen. Je haalt de emotionele drama's er misschien niet mee weg, maar dat wil niet zeggen dat het niet goed is er dankbaar voor te zijn.
En persoonlijk ben ik fan van het modderige grasveld van mijn buurman, want daar staan allemaal gezellige koeien. Gewoon direct tegen mijn hek aan, maar zonder dat mijn grasveld naar de haaien gaat 😉 En m'n eigen veldje is nu op het moment ook om door een ringetje te halen, in andere gevallen zie ik dat van de buurman niet eens door het mijne heen 😉
Ik vind dat ik het met veel dingen getroffen heb in mijn leven, maar met mijn gezondheid is het soms een heel geworstel. De combinatie van chronische vermoeidheid, astma, coeliakie, reuma en HSP maakt dat ik erg beperkt ben in mijn doen en laten en mijn leven grotendeels binnenshuis doorbreng en de voor andere mensen 'heel gewone' dingen vaak niet kan.
Alles is inderdaad heel relatief. Ik vind dat ik erg heb geboft met een partner en vijf kinderen. Veel meer kan ik me niet wensen vind ik.
Ik vind het gras bij d e buren niet groener, ben blij met wat ik heb (en dan niet materieel) en kan, geniet van de dagen en realiseer me als ik me minder prettig voel dat het altijd relatief is. Ook op mijn FB account vooral de leuke dingen, de minder leuke dingen deel ik met een selecter gezelschap…
Je mag niet klagen toch? Want dan blijven mensen weg. Mensen ontwijken liever moeilijke dingen, vinden het beter voor hun stemming.
Dus praat ik niet meer…over mijn vermiste dochter, partner die ervandoor ging, overleden vriendin en ernstig ziek zijn.
Een trieste conclusie, maar wel vaak waar. Je kunt echter zelf wel verschil maken. Doet het praten jou goed? Zoek dan een omgeving waar je dit wel kunt doen, of het nu gaat om professionele hulp is of via een forum bijvoorbeeld. Dat bedoel ik ook eigenlijk te zeggen; laat niet alles afhangen van de mensen die je (nu) om je heen hebt, maar kijk ook wat je zelf kunt doen en wat voor jou werkt. Sterkte!
ik heb een collega die constant tegen anderen roept hoe moeilijk zij het heeft en dat zij het veel beter en gemakkelijker hebben zonder dat zij weet hoe die mensen leven, werken en wat ze verdienen of hebben. zo zegt ze regelmatig tegen mij dat ik maar mazzel heb met mijn huurtoeslag , zij krijgt dat niet en heeft ook nog eens huurverhoging gehad zegt ze dan , inderdaad ik krijg huurtoeslag ,maar dat komt omdat ik minder verdien dan zij en die huurverhoging heb ik ook gewoon gehad. ik ben maar gestopt met uitleggen hoe het zit ,want op een of andere manier ziet zij de dingen zo en blijft maar roepen hoe moeilijk haar leven is , wel krijg ik zin om steeds als zij dit roept het liedje van brigitte kaandorp op te zetten , dat liedje heet ,ik heb een heel zwaar leven ,echt heel zwaar, dit liedje geeft precies aan wat mijn collega constant verkondigt.
Nou, daar ben je ook lekker mee! En dat liedje is geweldig ja, alleen de toon al waarop ze het zingt.
Dit jaar heb ik juist heel goed door dat ik eigenlijk een superfijn leven heb… er hoeft niets anders wat mij betreft…
Ik wens je een heerlijk weekend,
Lieve groet,
Mirjam
Niet alles is wat het lijkt. Dat weet ik maar al te goed. Mensen denken veel, maar zeggen weinig. Ik leer steeds meer om wat anderen vinden naast mij neer te leggen. Er is toch altijd wat.
Je moet je leven leiden zoals jij het wilt. En daar je geluk uit halen. Uit kleine dingen.
Liefs Frederique
Ik ken het van mensen uit mijn (vroegere) omgeving. Altijd jaloers op de lusten die ik heb, maar de lasten willen ze niet zien. Ook ken ik het omgekeerde; mensen die zo blij (opgelucht?) zijn dat ze een standaard leven leiden, dat ze mij steeds moeten inwrijven dat ik dat niet heb. Of ze vertellen dat ze een kind met een rugzakje hebben. Als ik dan belangstellend een vraag stel, krijg ik alleen als antwoord dat ze het wel aankunnen omdat beide ouders een stabiele jeugd hebben gehad.
Ik denk ook steeds bij alles wat me verteld wordt dat het het iets zegt over de spreker en niet over mij.
Ik las pas ergens ( geen idee meer waar) het gras is groener bij de buren, blijkt het toch kunstgras te zijn. ;). Goed gejat he? 🙂