Ik weet niet of het toeval is, of de leeftijd, maar het lijkt de laatste 2-3 jaar wel of ik in een heuse kindergolf zit. Binnen de vriendengroepen gaat het ineens hard; letterlijk van 0 tot 10 in heel weinig tijd. En ook binnen de familie zitten we al bijna op een half dozijn.
Daar tegenover staan echter ook weer een heleboel trieste verhalen. Ik ken inmiddels best wel wat mensen bij wie het op dat gebied (ongewenst) niet zo voorspoedig gaat. Zoveel, dat ik me soms wel eens afvraag of dat iets van deze tijd is, of dat er nu gewoon vaker over wordt gepraat.
Ik heb bijvoorbeeld ook wel ooms en tantes die helemaal geen kinderen hebben. Pas onlangs (en ik ken ze natuurlijk al mijn hele leven) hoorde ik min of meer toevallig dat dat helemaal geen bewuste keuze was. Dat had ik wel altijd gedacht. En ook miskramen lijken veel vaker gedeeld te worden dan vroeger het geval was. Tenminste; toen leek het of ze er niet waren, maar later hoor je dan toch wel dat er eigenlijk geen zeven kinderen waren, maar dertien, en dat zes het niet gered hebben. Best heftig!
Nu heeft dat allemaal natuurlijk niet zoveel met consuminderen te maken (hoewel… ze zijn in de meeste gevallen alleen gratis tót ze geboren worden), maar het is wel iets dat me opvalt en waarvan ik me afvroeg of ik nu al die tijd wat onder een steen heb geleefd, of dat dit meer mensen opvalt. Misschien niet eens speciaal die golf, maar wel dat er zoveel mensen wat dat betreft nog met hele verdrietige omstandigheden te maken hebben.
Volg LekkerLevenMetMinder nu ook op Facebook en Google+!
Volg LekkerLevenMetMinder nu ook op Pinterest, Facebook en Instagram!Deze post kan affiliate-links bevatten. Dit betekent dat ik een commissie krijg als je iets via deze links koopt. Uiteraard kost dit jou niets extra's (soms is het zelfs voordeliger!) en kun je erop rekenen dat ik alleen links opneem van websites of producten waar ik zelf 100% achter sta. Gebruik je deze links voor je overstap, aanmelding of aankoop? Dank je! Je helpt mij dan weer om nóg meer mooie content te kunnen maken!
Ik den k dat (vrijwel) iedereen zo'n kindergolf meemaakt afhankelijk van je leeftijd en levensfase waarin je je bevindt. Bij mij is de kindergolf voorbij. Ook de trouwfase is geweest. Op dit moment speelt in mijn leven 'de verhuizen naar een kleinere woning-fase'… Ik denk niet dat er nu meer miskramen e.d. zijn dan in het verleden, wel dat er meer en openlijker over gesproken wordt. En ja, het is een feit dat de meeste mensen verdrietige dingen meemaken in het leven… Daarom pluk ik de dag, waardeer ik wat ik wel heb (geen kinderen…) en probeer ik van iedere dag een feestje te maken… ♥
Ik neem aan dat er zelfs minder miskramen zijn dan vroeger omdat de prenatale zorg veel beter is. Mijn oma droeg er zeven maar hield er maar vier over. Eentje leefde er zelfs een week, eentje werd dood geboren. Volgens mij waren dat toen ook grote persoonlijke drama's, alleen werd er inderdaad niet over gesproken.
In mijn omgeving was ook zo'n geboortegolf, die is nog wel een beetje bezig, maar twee jaar geleden was het echt bizar. Ik denk inderdaad dat dat met de leeftijd te maken heeft.
Ik denk dat er vroeger ook wel over gesproken werd, maar dan binnen de eigen kring, dus binnen de mensen die in dezelfde fase zitten. Dat werd dan niet besproken met de generatie er onder. De een spreekt het ook wat makkelijker uit dan de ander.
Ik weet nog een periode dat ik in een jaar tijd aan de lopende band op kraambezoek ging. Ik heb toen voor de gein bijgehouden hoeveel me dat heeft gekost: meer dan 300 euro. Daardoor ben ik nu (jaren later) beduchter op wat ik aan cadeautjes uitgeef.
Ook was er een fase dat iedereen ging trouwen. En iedereen ging consuminderen en parttime werken….
Prenatale zorg is trouwens ook niet gratis….mijn dochters hebben voor hun geboorte al een vermogen gekost, maar ze leven en zijn gezond. En worden heerlijke wereldburgers die wat moois te brengen hebben. *blij*
Vroeger was het normaler om eerst drie maanden te zwijgen over een zwangerschap, zodat je ook het verdriet over een miskraam niet deelde – of alleen in heel beperkte kring. Nu melden mensen het vaak eerder, zodat je ook vaker weet als het misgaat. mrs H te B
Ik denk dat er inderdaad meer openheid is dan vroeger. Mensen willen graag hun verhaal kwijt en het helpt om het er vaak over te hebben als het niet zo goed gaat. Bij mijn ouders zelf zie ik dat er nog vaak gezwegen wordt over de minder leuke dingen in 't leven.
Ik denk dat dit nu past bij jouw leeftijd. Natuurlijk hebben wij dat ook gehad zo'n golf. Wij hebben 5 jaar moeten wachten op de eerste en werden na 2,5 jaar zelfs verblijd met een tweeling. Helaas na 14 weken ging het mis. Toen nog 2,5 jaar wachten op onze zoon. Inmiddels ligt dit al ver achter ons, maar het bracht toen een flinke schaduw over ons leven.
Het zou kunnen dat, naast dat er meer openheid is tegenwoordig, er ook meer onvruchtbaarheid is. We worden in het dagelijks leven allemaal blootgesteld aan veel chemische stoffen die (onder andere ook) de vruchtbaarheid aantasten. Denk aan BPA, BPA, Ftalaten.
Bron o.a.: http://www.wecf.eu/nederland/nieuws/2013/hormoonverstorende-stoffen.php
Ik lees hier dat de verminderde vruchtbaarheid van mannen 5x groter is dan 20 jaar geleden:
http://www.sweetlove.be/br_onvruchtbaarheid.htm
Vroeg me dat onlangs ook af. Ken ogenschijnlijk kerngezonde mensen die er drie jaar over doen. Of die het op hun buik kunnen schrijven. Maar soms lijkt het of iedereen een kind krijgt, iedereen kanker heeft of iedereen gaat scheiden. Raar is dat.
Dat gaat echt in golven: geboortes, huwelijken, scheidingen en overlijdens (helaas).
Tegenwoordig hoor je meer over miskramen, en ik heb er zelf ook één gehad. Ik heb toen besloten daar redelijk open over te praten, om de jonge vrouwen op mijn werk (voornamelijk) te laten weten dat een gezond levendgeboren kind niet standaard is. Ik was nog maar zeven weken zwanger, maar omdat er een hartslag was gezien/gehoord telt het wel mee als zwangerschap. Over dit kindje heb ik geen verdriet gehad, omdat ik vanaf het begin het idee had dat het mis zou gaan; ik wilde niet nadenken over namen, geen babydingetjes kopen, etc. ik ben ook heel boos geweest op de gyneacoloog, die maar bleef geruststellen, terwijl ik zeker was dat het mis zou gaan.
Mijn jonge collega's zijn zo naïef, die zien geen ander levenspad dan mankindkindhond.
Sorry dat het zo'n verhaal is geworden, blijkbaar moest het eruit.
Siebrie
Wat erg voor je! En wel heel goed dat je er zo open over kunt en wilt zijn. Het is inderdaad niet vanzelfsprekend, zie ik wel in mijn omgeving. Het is denk ik goed alsmensen zich dat ook realiseren.