Geen onverwachte verrassingen
Toen ze gingen scheiden, was het voor beiden op dat vlak niet echt een enorme omschakeling. Oké, alles ging toen door de helft, maar doordat mijn vader via zijn werk wel verstand van financiële zaken had en m’n moeder het voor privé regelde, waren er geen onverwachte verrassingen.
Zelf heb ik ook nooit een afhankelijkheidspositie gehad op financieel vlak. Ik denk dat dat ook een beetje de tijdgeest is; jongeren trouwen pas later, waardoor ze vaak eerst zelf al wat opgebouwd hebben. Of je dan later alles op één hoop gooit of niet; je hebt dan allebei al een beetje geleerd om met geld om te gaan.
Helft Nederlandse vrouwen financieel afhankelijk
Daarom verbaasde me het behoorlijk dat blijkbaar bijna de helft van de vrouwen in Nederland economisch niet zelfstandig is. Bijna de helft! Of wat ik eigenlijk nog veel erger vind: vrouwen hebben vaak ook maar bar weinig verstand van financiële zaken en pakken dit pas op als het echt niet anders kan, bijvoorbeeld bij een scheiding of als de partner overlijdt. Dat je ervoor kiest om alles op één hoop te gooien, dat snap ik. Dat je het makkelijk vindt dat één de boel regelt, snap ik ook. Dat doen vriend en ik nu ook; ik regel het hier, maar vriend weet er genoeg vanaf om het op te pakken als het moet.
Maar dat je helemaal niets hoeft te weten en eigenlijk niet op een willekeurig moment weet hoe jij of jullie er financieel voorstaan: dat snap ik dus echt niet. Er zijn genoeg dingen die ik liever niet doe, maar als het moet, dan kan ik wel alles wat nodig is om gewoon zelfstandig te functioneren. En een beetje kennis van financiële zaken of in ieder geval je eigen financiën lijkt mij echt onontbeerlijk.
Opvallend genoeg is juist het grootste gedeelte van mijn lezers hier weer vrouw en ik durf ook wel te zeggen dat een groot deel van die vrouwen meer dan genoeg financiële kennis heeft. Sterker nog; ik krijg regelmatig reacties van vrouwen die juist de geldzaken bij hen thuis regelen. Net zoals dat vroeger bij mijn ouders ging en net zoals dat nu bijvoorbeeld bij ons gaat.
Waar gaat het mis?
Maar als de helft van de vrouwen financieel afhankelijk is en een groot deel (hoeveel dat er zijn staat dan weer niet in het artikel) weinig weet van financiële zaken, dan gaat het toch wel om een hele grote groep. Dan moet er toch iets zijn waardoor ze die kennis niet hebben of niet willen hebben. Daar komt gelukkig al veel meer aandacht voor, want hoe saai, suf of ingewikkeld het soms ook kan zijn; het is wel écht heel belangrijk. En als er – bijvoorbeeld via dit blog – ook maar iets is waarmee ik daarin kan helpen, dan doe ik dat natuurlijk graag.
Daarom vraag ik me af: hoe zit dat bij jullie? Ben jij financieel afhankelijk, of kun je helemaal zelf je broek ophouden?
Volg LekkerLevenMetMinder nu ook op Pinterest, Facebook en Instagram!
Deze post kan affiliate-links bevatten. Dit betekent dat ik een commissie krijg als je iets via deze links koopt. Uiteraard kost dit jou niets extra's (soms is het zelfs voordeliger!) en kun je erop rekenen dat ik alleen links opneem van websites of producten waar ik zelf 100% achter sta. Gebruik je deze links voor je overstap, aanmelding of aankoop? Dank je! Je helpt mij dan weer om nóg meer mooie content te kunnen maken!
Wij zijn samen verantwoordelijk voor het financiële plaatje. Wel is het zo dat ik degene ben die de grote lijnen in het oog houdt (verzekeringen, hypotheek, etc.) en mijn man zich meer op de dagelijkse dingen richt (facturen overmaken e.d.). Maar we zijn allebei op de hoogte en als het nodig is praten we elkaar snel bij. Verder hebben we allebei ongeveer hetzelfde inkomen en zijn we daarin wederzijds afhankelijk van elkaar of juist onafhankelijk, net vanuit welk oogpunt je kijkt ;).
Klinkt als een mooie balans!
Hoi,
Mijn man en ik hebben samen 1,5 baan. Hij een hele en ik een halve. Ik regel thuis veel zaken met betrekking tot de financiën. Ben dus goed op de hoogte.
Maar als ons huwelijk op welke manier dan ook niet langer bestaat, verdien ik niet genoeg om alle kosten met betrekking tot het voeren van een huishouden zelfstandig te dragen.
Dus ik weet heel goed hoe het werkt met de financiën maar ik ben niet economische zelfstandig. Dit is voor nu een bewuste keuze. En dat zal het bij veel gezinnen zo zijn.
groet an
Ik denk dat dat het allerbelangrijkste is: dat je weet hoe het werkt en wat er speelt. Als je dat in geval van nood (scheiding, overlijden) nog uit moet zoeken, sta je direct 3-0 achter.
economische zelfstandigheid is niet hetzelfde als geen kennis hebben van financiën.
Ik denk dat veel vrouwen idd nog teveel leunen op het inkomen van de man, mocht dat wegvallen door scheiding of overlijden dan kunnen zij zich zelf niet onderhouden omdat hun inkomen te laag is.
Nee, klopt. Dat zijn twee verschillende dingen die gelukkig lang niet altijd hand in hand gaan. Wel denk ik dat als je goed in het snotje houdt hoe je er financieel voorstaat, je ook bepaalde 'maatregelen' neemt voor het geval dat één van de twee weg komt te vallen, ongeacht de reden daarvoor.
Ik ben ook niet economisch zelfstandig, want zou met mijn baan van 16u geen woning kunnen hebben, en mijn lasten kunnen dragen. Maar ik weet er wel heel veel vanaf. Dus hoe reken je dit dan mee in het plaatje?
Wij doen als stel allebei mee in de financiën. Overleggen vaak, bepalen de visie en de plannen. Heel gezonde balans denk ik.
Dit lijkt me op zich een goede balans. Het is logisch dat je niet beiden 40 uur werkt als je kinderen hebt of als het financieel niet noodzakelijk is. Dat overleg en die visie, die vind ik persoonlijk wél noodzakelijk, of je nu economisch zelfstandig bent of niet.
Hier verdiend man het en ik zorg voor de kinderen.. totaal financieel afhankelijk dus�� toch zie ik dat niet als probleem, regel thuis wel de financiën en hypotheek, manlief vind dat totaal niet interessant.. Hij weet bij wij wijze van amper wat zijn maandsalaris is..gr anne
Haha, nee, die verdeling is ook best logisch. Goed dat jij wel gewoon op de hoogte bent en alles regelt!
Ik ben niet onafhankelijk van mijn man. Maar het is niet zo dat ik verder geen verstand heb van financiën, wij doen dat echt helemaal samen. In mijn geval erg belangrijk, misschien belangrijker dan bij werkende vrouwen / moeders.
Ik vind het sowieso wel heel belangrijk idd, dat je niet onafhankelijk bent is in veel gevallen logisch (denk bv. aan met kinderen), maar er helemaal niets van weten, dat lijkt mij gewoon doodeng. Goed dat dat bij jullie niet zo is!
Ik zal wel moeten, ben alleenstaand. Als ik het niet doe kom ik in de problemen. Mijn moeder is het gaan doen toen mijn zus een keer tegen haar zei, mam laten we eerlijk zijn het is zeer waarschijnlijk dat pa eerder dan jij overlijdt en je weet helemaal niets van bankzaken sindsdien is zij het gaan doen en nu heeft mijn vader al de grootst mogelijke moeite om zelf geld te pinnen, wat hij dus niet doet en gewoon naar de balie binnen stapt.Omgekeerde wereld dus.Hij heeft er ook totaal geen interesse meer voor.
Wat bijzonder, dat je vader dan ook zo'n omslag gemaakt heeft!
Ik ben een vrouw van 64 , zelf maar heel kort gewerkt.
In feite financieel afhankelijk van man.
Zo ziet hij het niet , wel altijd gekeken wat het inhoudt als hij komt te overlijden.
Hij heeft een aanvullend nabestaande pensioen afgesloten.
Ik regel al de financiën en houd hem op de hoogte.
Als ik alleen kom te staan is het geen vetpot , maar genoeg om rond te kunnen komen met buffer achter de hand. Groet , Astrid
Dan heb je in ieder geval goed inzicht en alles netjes geregeld voor samen. Dat is (denk ik) nog veel belangrijker dan economische zelfstandigheid. Gewoon het weten, zodat je je er geen zorgen over hoeft te maken.
Ik zal ook moeten anders komt het niet goed
Manlief heeft totaal geen interesse in geldzaken
Hij zegt de boel moet betaald worden
Ik heb het alvanaf we bij elkaar kwamen gedaan
Waar is het bij ons dan foutgegaan?
Man wilde graag motorrijlessen nemen en dat was toen al duur
Maar het probleem met mij is ik kan geen nee zeggen
En dus krijgt hij heel vaak zijn zin
Ik ben nu iets veranderd gelukkig maar mijn vraag is
Is het dan alleen mijn schuld dat we schulden hebben?
Ik heb niet veelgewerkt omdat manlief liever niet had dat ik ging werken
Later lukte het niet om te werken i.v.m tumor en andere ziektes
Dus als mijn man eerder dan mij komt te overlijden ( wat erg waarschijnlijk is omdat hij zins vorig jaar kanker heeft)
Dan heb ik een groot probleem
Ik probeer nu zo veel mogelijk als ik kan af te lossen
Dus ik ben wel financieel afhankelijk van man
Wat een nare situatie! Ik denk zeker niet dat het alleen jouw schuld is dat jullie schulden hebben. Als hij het ook in de gaten had gehouden, had hij zich gerealiseerd dat hij geen motorrijlessen kon betalen en het misschien niet gedaan. Voor jou is het een goede les in 'nee' zeggen. Maar verder zou ik niet teveel terugkijken en spijt hebben, maar vooral focussen op waar je nu mee bezig bent: alles op te lossen. Daar kun je ongetwijfeld al je energie voor gebruiken! En als jullie weer uit de schulden zijn; blijven volhouden en niet te snel denken dat dingen weer kunnen. Je kunt beter een buffertje opbouwen, zeker nu je man ziek is en je economisch van hem afhankelijk bent. Veel sterkte!
Hier thuis regelde ik ook alles. Vaak wel gezegd je moet eens kijken, maar ach, de noodzaak was er niet. Totdat ik plots door mijn reuma 7 weken in het ziekenhuis lag en manlief nog niet eens wist hoe hij moest telebankieren. Met heel veel geduld vanuit het ziekenhuis manlief geleerd hoe het moest. En bij thuiskomst sindsdien hem overal bij betrokken.
Ik leg alles uit wat ik doe en meestal vindt hij het goed.
Onze financiële situatie is dusdanig dat wij erg lage lasten hebben en komend jaar met het vervallen van nog een flink deel hypotheek nog meer. Wij hebben het goed en dat is natuurlijk ook een reden dat manlief het goed vindt.
Of ik bij het overlijden van mijn man het zelf zou redden, dat denk ik wel. Huren zou een heel stuk duurder zijn.
Ik zal wel moeten als alleenstaande. Ik merk wel dat nu het digitale de standaard wordt dat ouderen afhaken.
Mijn moeder lukt het nog net om te pinnen maar telebankieren zit er echt niet in. Mijn vader doet dat dan nog wel maar heeft daar wel steeds het blaadje met aanwijzingen bij nodig en als de website weer eens van layout veranderd is het weer een tijdje lastig.
Toen ik nog getrouwd was deed ik altijd de financien, liet mijn man wel meekijken en hij kon het ook wel, maar de details had ik beter in beeld dan hij. Dat was bij de scheiding een voordeel omdat ik precies wist hoe we er voor stonden en zo schulden voor ons beiden kon voorkomen.
Ik ben altijd financieel onafhankelijk geweest. Slechts heel kort full-time gewerkt maar toen het veel meer ging opleveren dan er behoefte was ben ik minder gaan werken. Dus toen de kinderen kwamen is in mijn werkuren niets veranderd. En nu verdien ik 1.5x modaal in 3.5 dag en dat is ruim voldoende.
Het artikel dat je linkt definieert financiele onafhankelijkheid als niet afhankelijk zijn van staat of partner… Tja. Wij zijn allebei financieel afhankelijk, we verdienen beide evenveel maar kunnen het niet op 1 salaris redden. En alle alleenstaanden die ik ken krijgen wel iets van huurtoeslag of zorgtoeslag en zijn dus volgens de definitie niet financieel onafhankelijk.
Financieel onafhankelijk zijn, volgens die definitie, vind ik niet perse iets om na te streven. Weten waar je staat, ook financieel gezien, daarentegen wel.
Goh ja, wat is financieel onafhankelijk eigenlijk he? Ik heb mn twee eigen bedrijfjes waar ik best goed mee verdien, maar als de man wegvalt weet ik niet of ik alles nog kan beredderen alleen, dus danmoet ikmn oude job misschien terug oppakken. En om daarvan rond te komen met 3 kindjes…nee, dat lukt niet denk ik.
Van alle financiën ben ik wel erg goed op de hoogte, dat dan weer wel.
De documentaire Schuldig daarin was een echtpaar waarvan de vrouw de financiën regelde. Haar man wist niets. Ze werden hun huis uit gezet. Daar heeft ze nu spijt van. Ze had open kaart moeten spelen.
Mijn vriendin en ik zijn allebei economisch zelfstandig. Dat vinden we beiden best belangrijk. We hebben allebei zicht op wat er wordt betaald en niet wordt betaald. We zijn er ook heel open in, ook als we ons zorgen maken.
Onze moeders zijn het allebei niet. Allebei totaal financieel afhankelijk. En vriendinnen van ons ook. Zelfs nog van familie! Het lijkt mij afschuwelijk om financieel afhankelijk te zijn van geliefden.
Ik ben niet financieel onafhankelijk, maar wanneer dit nodig zou zijn, dan kan ik dit wel voor elkaar krijgen. Na de geboorte van de oudste heb ik er bewust voor gekozen om minder te gaan werken, waardoor mijn inkomen ook minder is geworden. Door omstandigheden kwam ik uiteindelijk zonder werk te zitten. Ik ben nu druk aan het solliciteren, maar ik reageer alleen op parttime banen, want met mijn kinderen wil ik niet fulltime werken. Dit is zo afgesproken met mijn vriend. Zouden mijn vriend en ik uit elkaar gaan, dan zal ik wel fulltime gaan werken om alles te kunnen betalen. Maar voor nu hoeft dat niet. We hebben het niet breed, maar redden het zo. Ik beheer de financiën en overleg met mijn vriend. Wij zijn beide op de hoogte van het reilen en zeilen van ons gezin.
Ik kende die statistiek wel. Want in het kader van het feminisme en de bevrijding van vrouwen wordt daar graag mee gegooid. Want blijkbaar is vrijheid financiële onafhankelijkheid. Ik vind het een wat krappe definitie eerlijk gezegd.
Als fulltime bloggen ben ik inmiddels financieel onafhankelijk; maar jarenlang was ik dat niet omdat ik fulltime voor de kinderen zorgde. En ik vind echt dat de waarde van zorg en opvoeding zwaar onderschat wordt.
En dat vind ik heel jammer.
Huisvlijt
Bewust voor de zorg voor je kinderen kiezen maakt je eentijd financieel afhankelijk van je man. Nou en? Als je positie maar gelijkwaardig blijft, en je zelf weet houdt van de financiele zaken. Als er dan wat gebeurt sta je toch wel sterk genoeg omdat je dan vanuit je zelfvertrouwen en kennis kunt handelen. Ook al is dat even of langer met minder geld.
Ik ben financieel afhankelijk van mijn man en dat vind ik best moeilijk omdat dit mijn keuze niet is geweest. Toen onze kinderen werden geboren, was het plan dat ik voltijds voor ze zou zorgen tot de basisschoolleeftijd en dan weer werk gaan zoeken. Verder wilde ik dan een beroepsopleiding gaan doen. Ik was erg jong toen ik ging werken en kinderen kreeg. Door verhuizingen en verkeerde schoolkeuzes heb ik vanaf mijn vierde tot mijn acttiende op acht scholen gezeten. Ik was wel even klaar met school. Verder waren er opleidingen die ik toen wel leuk vond maar zo in de jaren tachtig kreeg ik alleen maar te horen dat daar geen werk in was. Ik heb mijn opleidingen gedaan en werd chronisch ziek. Dus geen werk en ook geen uitkering. Ik heb daar best moeite mee gehad. Mijn man vond het geen punt en we hebben nooit ruzie over de financieen. We doen de financieen samen, al laat ik het doorlezen van de hypotheekofferte graag aan hem over 🙂 Maar hij heeft er voor geleerd.
Gezien ik alleen woon regel ik alles zelf 🙂 Bij mijn ouders is het mijn moeder die alles regelt wat financiën betreft. Gezien ze altijd gewerkt heeft als budgetbeheerder op de sociale dienst hebben wij op dat gebied een degelijke opvoeding gehad…
Groetjes
Hanneke
“…Zelf heb ik ook nooit een onafhankelijkheidspositie gehad op financieel vlak…” Is dit werkelijk wat je bedoeld hebt?
Ja, hoewel ik het dat uiteraard wel over mijn volwassen leven heb.