Ik zou vanmorgen even een podcastaflevering delen op Instagram en zoals dat dan gaat… scroll je ook even. Toen kwam ik een bericht tegen van Women Inc., over zwangerschapsdiscriminatie. En hoewel ik ze ken – zwangerschappen hebben namelijk ook een behoorlijke invloed op de mate van financiële vrijheid voor veel vrouwen – schrok ik toch weer even van de cijfers en de statistieken. Zo erg, dat ik het belangrijk vind om het hier toch ook weer even onder de aandacht te brengen.
Wat is zwangerschapsdiscriminatie?
Allereerst is het natuurlijk wel even handig om te weten wat zwangerschapdiscriminatie is. Heel kort door de bocht is het alles waarbij je een nadelige invloed ondervindt vanwege je zwangerschap.
Om het concreet te maken, mede aan de hand van de cijfers van Women Inc.:
- wanneer je bij een sollicitatie wordt afgewezen vanwege een zwangerschap (overkomt 1 op de 5 vrouwen)
- wanneer je een salarisverhoging, promotie of opleiding misloopt vanwege je zwangerschap (overkomt 1 op de 4 vrouwen)
- wanneer je bij een sollicitatie wordt afgewezen omdat je aangeeft een kinderwens te hebben (overkomt ongeveer 100% meer vrouwen dan mannen – overigens mag deze vraag niet eens gesteld worden, daarom wordt er ook regelmatig ‘preventief’ een leeftijds-/geslachtsselectie gemaakt)
- wanneer je contract niet verlengd wordt, omdat je zwanger bent
- wanneer je tijdens je zwangerschap merkt dat je gediscrimineerd wordt op de werkvloer (overkomt 43 procent van de vrouwen)
Uit het onderzoek dat Women Inc. uitvoerde, bleek dat slechts 11 procent actie ondernam bij een vermoeden van zwangerschapsdiscriminatie.
En dat snap ik wel. Het is namelijk moeilijk hard te maken. Daarnaast kan ik het ook echt nog wel begrijpen van de werkgeverskant. Heb je net iemand ingewerkt, ligt ze er 4 maanden uit, om vervolgens ook nog eens parttime terug te komen. Even lomp gezegd.
Tegelijkertijd is dat dus een ‘kostenpost’ die we als maatschappij te dragen hebben. Met z’n allen. Niet alleen vrouwen en niet alleen moeders. Bovendien; als we die ‘kostenpost’ met z’n allen dragen, kan de impact veel kleiner zijn. En waar hebben we het dan over… 4 maanden op een compleet werkleven? Keer 1,62 aan gemiddelde kinderen per vrouw.
Nou, boehoe. Met een gebroken been als gevolg van je ski-vakantie zit je vaak nog langer.
Wat kost dit nu?
Dit is gewoon één van de helaas talloze voorbeelden, waarbij kosten die de maatschappij als geheel zou mogen dragen, voor rekening komen van één groep. En dat heeft best heftige gevolgen. De optelsom zorgt er namelijk voor dat vrouwen in een werkzaam leven maar liefst 300.000 euro minder verdienen.
Serieus geld, zeker als je dat in een betrouwbare ETF zou investeren.
Dat heeft ook weer heel veel andere gevolgen. Bijvoorbeeld dat nog steeds zo’n 4 op de 10 vrouwen zelf niet meer verdienen dan het bijstandsniveau. En dat amper de heeft meer verdient dan het minimumloon.
Dat betekent dat er dus een flinke groep vrouwen is die financieel gezien beperkt is in het maken van eigen keuzes, of dat nu gaat om dingen doen, geld weggeven of bepaalde keuzes maken in bijvoorbeeld relaties.
Best heftig, want je hebt het wel even over de helft van de planeet die hierdoor in een kwetsbare positie komt te staan.
Wat is de oplossing?
Ik zou willen dat ik het wist. Zwangerschapsdiscriminatie is één onderdeel van een behoorlijk ingewikkelde puzzel. En het een heeft weer met het ander te maken. We hebben naast zwangerschapsdiscriminatie ook te maken met een stevige loonkloof, een ‘deeltijdprinsesjescultuur’, een belastingsysteem dat een traditionele rolverdeling promoot, een chronisch gebrek aan financiële educatie voor vrouwen (en kinderen) en ga zo maar door.
Een pasklare oplossing voor elk probleem is er waarschijnlijk niet. Maar bewustzijn creëren is altijd goed. Dat je weet wat mag, dat je weet wat kan en dat je weet wanneer het tijd wordt om aan de bel te trekken. En dat je op dat soort momenten ook in actie komt, ongeacht de gevolgen. Hoe spannend dat misschien ook is.
Aan dat bewustzijn creëren lever ik op mijn manier ook een bijdrage. Door dit soort initiatieven te delen, maar ook door mijn missie van 1 miljoen vrouwen helpen financieel vrij te worden. Via deze website, de podcast, het boek dat ik schrijf, de lezingen die ik geef.
En ja, daarvoor gaan staan is soms ook spannend. Mensen vinden er al snel wat van. Maar heel eerlijk: dat is een kleine prijs om te betalen voor een kans op een mooiere wereld voor de volgende generatie – waar mijn dochter ook deel van uitmaakt. Plus; gelukkig inspireert het nog altijd meer mensen dan dat er nare reacties komen 😉
Heb jij hier wel eens mee te maken gehad? Hoe ben je daarmee omgegaan?
Volg LekkerLevenMetMinder nu ook op Pinterest, Facebook en Instagram!Deze post kan affiliate-links bevatten. Dit betekent dat ik een commissie krijg als je iets via deze links koopt. Uiteraard kost dit jou niets extra's (soms is het zelfs voordeliger!) en kun je erop rekenen dat ik alleen links opneem van websites of producten waar ik zelf 100% achter sta. Gebruik je deze links voor je overstap, aanmelding of aankoop? Dank je! Je helpt mij dan weer om nóg meer mooie content te kunnen maken!
Ik ben nooit zwanger geweest, heb wel meegemaakt dat onze HRM vrouwen van zekere leeftijd niet uitnodigde voor een gesprek, omdat ze toch zwanger zouden worden en uitvallen.
En, in een latere baan, nadat ik voor 1 collega met een 90%baan het zwangerschapsverlof had moeten waarnemen (naast mijn eigen baan van 80% + deeltijdstudie), een vacature die vrijviel – iemand solliciteerde, werd aangenomen “omdat ik anders ruzie zou krijgen met mijn bestuur omdat ik de hoeveelheid werk niet aankon”, deze nieuwe collega was achteraf dus al even zwanger, kon geen kinderopvang regelen, bleef ineens thuis als haar partner moest werken, en was binnen 11 maanden na de bevalling weer zwanger, etc. – sinds die tijd ben ik iets genuanceerder gaan denken over mensen die zwanger zijn aannemen.
En natuurlijk ging het in dit geval over slecht werkgeverschap, wat werd afgewenteld op de werknemers, EN over partners die de zorg niet goed regelen – ik begrijp nog steeds niet waarom altijd vrouwen in een 2-relatie ineens thuisblijven als ze geen oppas hebben…?
Ik denk dat dat laatste deels een keuze is die wordt ingegeven door wat achterhaalde rolpatronen, maar wat vaak ook een rol speelt: die mannen verdienen vaak meer. Blijft die thuis, dan heeft dat een grotere impact op het gezinsinkomen. Triest, maar waar.
Ja hoor, ik werd bij de zwangerschap van mijn tweede dochter ‘toevallig’ afgedankt, zogenaamd om economische redenen.
Het uitzendkantoor waar ik toen voor werkte heeft me dan nog een paar weken als lapmiddeltje op hun kantoor tewerk gesteld tot ze wettelijk niets meer verweten kon worden en de laatste maanden zwangerschap hebben ze me gewoon laten vallen als een baksteen.
Alles bij elkaar ben ik meer dan een jaar out geweest qua carrière, ‘dankzij’ zwangerschap en geboorte. En het gezin mag alle kosten/stress van zo een situaties zelf dragen en niemand stelt zich daar vragen bij hè.
Dat is wel heel triest, alsof je ineens niets meer kunt ofzo. En ja, je ligt er een tijd helemaal uit en ja, dat kan bv voor kleine ondernemers/mkb’ers een flinke kopzorg zijn. Tegelijkertijd is dit nu eenmaal iets dat niet gelijk verdeeld kan worden.
Ja het gebeurt, maar het minder werken/ verdienen na de zwangerschap is in de meeste gevallen een bewuste keuze. Tijd met kinderen is altijd belangrijker dan geld en de man haalt wel voldoende salaris binnen. Triest dat nog altijd het gros van de vrouwen er zo over denkt.
Ja, is in Nederland inderdaad ook vaak zo. Het helpt ook niet dat veel ‘vrouwenbanen’ minder betalen, waardoor er ook een extra financiële prikkel is om thuis te blijven. Daar ligt trouwens ook wel weer een mooie kans/mogelijkheid voor werkgevers: ‘hun vrouwen’ beter betalen 😉