Laatst begon het weer te kriebelen: die kledingkast moet écht eens opgeruimd worden. Steeds pak ik weer een klein beetje aan, maar binnen een mum van tijd is het weer een onoverzichtelijke bende. Vannacht, toen ik zo’n beetje niets anders kon doen dan mezelf en vriend wakker houden met gehoest, wilde ik er eigenlijk weer aan beginnen. Maar goed, in het donker gaat dat zo lastig en om nu aan al dat gehoest ook nog een bak licht toe te voegen, leek me ook niet heel sympathiek. Ik bedacht vast wanneer ik iets zou kunnen loslaten (echt bij ‘kapot’, of ook bij ‘draag ik zelden tot nooit’) en besloot het daadwerkelijke karwei door te schuiven tot later.
De Stoïcijnen over loslaten
Dat ‘later’ was sowieso niet vanmorgen; ik heb nog een aantal deadlines die écht deze ochtend af moeten, dus dan moeten de huishoudelijke klusjes even wachten. Normaal gesproken had ik er waarschijnlijk ook niet zo erg meer aan gedacht, ware het niet dat ik nog even een extra motivatie kreeg. Elke ochtend lees ik – als onderdeel van een soort van ochtendritueel – een stukje uit The Daily Stoic. Daarin staan ‘366 meditaties rondom wijsheid, doorzettingsvermogen en de kunst van het leven’. Wat dat dan in de praktijk is: een wijs stukje van bijvoorbeeld Seneca, Epictetus of Marcus Aurelius en een manier waarop je die wijsheid in de praktijk toe kunt passen.
Nu vraag je je misschien af wat dat met die kledingkast te maken heeft, maar daar kom ik op.
Heel toevallig ging het stukje vandaag over ‘attachments’, oftewel: dingen waaraan je gehecht bent. Epictetus zegt daarover:
“In short, you must remember this – that if you hold anything dear outside of your own reasoned choice, you will have destroyed your capacity for choice.”
Oftewel: als je je ook maar ergens aan hecht, ben je min of meer bevooroordeeld en kun je geen vrije keuzes meer maken. Want: alles waar je je aan hecht ligt feitelijk buiten jouw invloedssfeer.
Alles verandert
Ik vond het allereerst natuurlijk wel heel bijzonder dat ik dit stukje vandaag voor m’n neus kreeg! Want dit gaat natuurlijk over een stuk meer dan alleen die kledingkast. Dat is één ding, een heel praktisch iets. Net als vasthouden aan andere spullen, terwijl het – vind ik dan – veel fijner is om wat lichter te leven op dat gebied.
Er wordt echter ook gesproken over bijvoorbeeld het loslaten van een beeld dat je van iemand hebt, hechting aan status of welvaart, bepaalde plaatsen, werk of een levensstijl. Al deze dingen zijn volgens de Stoïcijnen gevaarlijk en zorgen ervoor dat het alleen maar moeilijker wordt om keuzes te maken en verandering te maken.
En daar ligt het risico: de wereld verandert namelijk continu. Kijk maar naar jezelf: ben jij nog precies dezelfde als vorig jaar rond deze tijd? Ik zeker niet! En toch zijn er meer dan genoeg dingen en overtuigingen waarvan ik het moeilijk vind om ze te laten gaan. Nu ik daar iets bewuster mee bezig ben, wordt het overigens wel wat makkelijker. Je hebt alleen vaak niet eens door dat je dingen vasthoudt en denkt dat iets écht niet anders kan. Maar je kunt altijd keuzes maken, mits je bereid bent om los te laten.
Echte vrijheid ligt in loslaten
De meeste lezers hier weten wel dat ik nogal wat waarde hecht aan vrijheid. En ik heb het idee dat als ik dit goed in mijn achterhoofd houd, dat die echte pure vrijheid wel eens een stuk dichterbij kan komen. Natuurlijk helpen dingen als een leuke baan of (beter nog) financieel onafhankelijk zijn, maar ik vermoed dat de Stoïcijnen dat zouden hangen onder ‘lifestyle’. Het draagt bij, maar het is geen doel op zich. Je hebt er in feite niets aan, als dat betekent dat je niet los kunt laten.
Vrijheid zit tussen je oren, dus eigenlijk moet je het daar ook houden.
Pure vrijheid zit ‘m dan in je realiseren dat er dingen gebeuren. Die dingen accepteren en ervoor kiezen om je aan te passen aan die situatie, in plaats van vast te houden aan iets dat niet meer is. (Dit laatste klinkt overigens wel een beetje dramatisch – no worries – er komt geen scheiding aan 😉 ).
En om dan maar weer terug te gaan naar die kast: ik ga er nog eens doorheen met dit in gedachten. Niets houden omdat het toevallig mooi (maar niet-draagbaar) is, omdat het duur was, omdat het na 3 jaar niet dragen écht eens tijd is om het wél aan te trekken of omdat het nog niet helemaal kapot is. Als het me met kleding lukt, dan lukt het me vast ook met andere dingen!
Hoe zijn jullie in loslaten?
Volg LekkerLevenMetMinder nu ook op Pinterest, Facebook en Google+!
Volg LekkerLevenMetMinder nu ook op Pinterest, Facebook en Instagram!Deze post kan affiliate-links bevatten. Dit betekent dat ik een commissie krijg als je iets via deze links koopt. Uiteraard kost dit jou niets extra's (soms is het zelfs voordeliger!) en kun je erop rekenen dat ik alleen links opneem van websites of producten waar ik zelf 100% achter sta. Gebruik je deze links voor je overstap, aanmelding of aankoop? Dank je! Je helpt mij dan weer om nóg meer mooie content te kunnen maken!
Wat materieel bezit betreft, vind ik het steeds makkelijker. Spullen voelen nu sneller als ballast. Maar ik probeer het ook ‘aan de voorkant’ goed te regelen: door zo min mogelijk dingen aan te schaffen. Dan hoef je ze daarna ook niet los te laten 😉
Haha, klopt! Dat is eigenlijk de eerste stap 😉 Doe je ook nog wat aan het ‘mentale’ deel, of heb je daar sowieso al niet zoveel last van?
Met ups en downs 😉 Ik ben er wel al een stuk beter in geworden. Deze manier van leven vraagt flexibiliteit en mijn verwachtingen moet ik regelmatig bijstellen. Dat went.
Ik durf niet alles los te laten. Toch probeer ik wel steeds anders naar spullen en bezit te kijken (vd week komt er nog een blogje over) omdat het inderdaad je vrijheid inperkt.
Ben benieuwd naar je blogje daarover!
Loslaten van spullen is nog tot daarentoe… (al moeilijk genoeg, hoor..!).
Maar… loslaten van verwachtingen, angsten, onzekerheden, boosheid, etcetera…. ja. dat hoop ik óóit te bereiken!
I know! Maar je er bewust van zijn is natuurlijk al een stap in de goede richting!
Loslaten is lastig (en dan heb ik het niet over spullen) maar het loslaten van een verwachting die niet meer, of nooit zal uitkomen. Je raakt er zo teleurgesteld van en ik merk dat ik er ook bozig van wordt. Tegelijkertijd weet ik ook dat ik niet slim bezig ben, want de enige die er last van heeft ben ik zelf. Zo zonde, maar soms is het er al voordat je er erg in hebt. Je moet dan niet, ik noem dat altijd: ‘ hout op het vuur gooien’ in de vorm van aan de haal gaan met die gedachtes. Zodra ik me er bewust van ben kan ik stoppen met hout gooien, maar ik ben soms zo onbewust. 😉