Ik word een beetje gek van mezelf, want lijk steeds wat in dezelfde patronen te blijven zitten. Ik denk heel veel na over wat ik wil met mijn leven, maar heb vervolgens niet de moed/energie/handvatten/inspiratie om daar iets mee te doen, waardoor ik voor mezelf weer de conclusie trek dat dat het blijkbaar toch niet helemaal is, want anders zou ik het wel aanpakken. Aan de andere kant weet ik van mezelf dat ik niet altijd een ster ben in doorpakken. Ik heb wat moeite met de lange termijn visualiseren, waardoor ik snel kan verzanden in het blussen van actuele brandjes. Dat merk ik in mijn werk, maar ook privé wel. Maar wat wil ik nu eigenlijk?
In dit artikel:
Vooruit komen
Maar eigenlijk wil ik daar wel vanaf. Of beter gezegd: ik wil weer vooruit komen. Ik heb bepaalde dingen al opgepakt en dat gaat met redelijk succes. Vooral op het stukje gezondheid ben ik wel erg trots: ik ben er veel bewuster mee bezig en maak daarom betere keuzes. Ik denk ook echt na of iets goed voor me is en kies dan vervolgens bewust. Zo was ik laatst een paar dagen achter elkaar weg en in plaats van aan de friet enzo te zitten, heb ik er toen voor gekozen om vis te eten.
Gezonder, eet ik normaal niet zo vaak én deze soort had ik helemaal nog nooit op, dus het was ook nog eens uit m’n comfortzone (en lekker dat het was!!). Ik eet inmiddels meer fruit, beweeg vrij regelmatig en zorg over het algemeen al een stuk beter voor mezelf, waardoor dat ook steeds normaler begint te voelen. Laatst heb ik zelfs voor het eerst sinds ooit met kaarsjes aan in bad gezeten. Ik dacht altijd: ‘Wat heeft dat in hemelsnaam voor een effect, en ik zet het neer en moet het daarna weer opruimen’, maar het was toch wel écht heel ontspannend.
Ik ben met bovenstaande vooral heel blij, omdat het stukje rondom ‘mezelf’ dus beter gaat, dat lijkt me een goede basis. Zo heb ik bijvoorbeeld ook een tijd gehad waarin het huis voorop stond en dat is weer géén goede basis, als je jezelf daardoor vervolgens vergeet.
Van denken naar doen
Ik heb het idee dat het goed zou zijn om gedachten wat meer uit mijn hoofd te halen en ze op te gaan schrijven. Dus het mentale stukje nog wat verder versterken/ontwarren. Daar zit ik alleen wel een beetje tegenaan te hikken, om de meest stomme redenen. Ik denk dat ik het toch niet zal doen (en truth be told: het bewijs daarvan ligt op zolder in de vorm van dagboeken die makkelijk 15 jaar meegaan, omdat ik zo regelmatig schrijf als een aap in Artis), ik verwacht zere handen (want schrijven, wie doet dat nog? Een verhaal op een kaart hakt er al in!) en ik heb vast nog wel een paar stomme excuses die nu even niet bij me op komen.
Nu beginnen of wachten op de juiste spullen…
Bovendien voel ik dan meteen ook al de drang om er een speciaal boekje voor te kopen, wat voor mij eigenlijk code is voor: ik stel het daadwerkelijke ‘doen’ nog even uit, tot ik alle perfecte materialen ervoor heb, ondanks het feit dat ik *nu* zou kunnen beginnen, want ik heb zat opschrijfboekjes.
Volgens mij wordt het langzaam maar zeker tijd om hier toch een poging mee te wagen, om iets duidelijker te krijgen wat ik wel en niet wil en misschien wel om te helpen mijn doelen voor de langere termijn (over het algemeen samen te vatten in: ‘vrijheid’) beter in beeld te houden. Maar wel door ook op de dagelijkse dingen te letten, want ik ben niet zo erg meer van ‘even doorzetten en dan komt alles goed’, maar wil ook genieten van ‘onderweg’. Voor hetzelfde geld duurt mijn weg tot mijn droom 3 jaar, ga ik 3 jaar er alles voor opzij zetten en kom ik over 2,5 jaar onder een auto. Daar heb ik dus geen zin in. In die auto niet, maar ook niet in spijtgevoelens over hoe ik dan de afgelopen 2,5 jaar heb doorgebracht.
Vijf regels per dag
En misschien dat ik mezelf dan gewoon moet beperken tot 5 regels op een dag ofzo, om het een beetje haalbaar te houden. En heb ik zin, dan kan er meer, maar zie ik het even niet zitten, dan is 5 regels ook genoeg. Want ondanks dat ik dus moeite heb met het visualiseren van de lange termijn en concrete stappen in die richting te zetten, voel ik wel dat dit ‘in limbo’ ook niet iets is waar ik blij van word. En mijn ervaring uit de afgelopen tijd leert me dan toch wel dat ik het beste bij mezelf kan beginnen en dat van daaruit de andere praktische dingen wel volgen.
Hoe zien jullie dit? En houdt iemand van jullie een dagboek/iets dergelijks bij? Werkt dat een beetje?
Volg LekkerLevenMetMinder nu ook op Pinterest, Facebook en Instagram!Deze post kan affiliate-links bevatten. Dit betekent dat ik een commissie krijg als je iets via deze links koopt. Uiteraard kost dit jou niets extra's (soms is het zelfs voordeliger!) en kun je erop rekenen dat ik alleen links opneem van websites of producten waar ik zelf 100% achter sta. Gebruik je deze links voor je overstap, aanmelding of aankoop? Dank je! Je helpt mij dan weer om nóg meer mooie content te kunnen maken!
ik heb jarenlang een dagboek bijgehouden , al moet je dat dagboek niet letterlijk nemen, want ik schreef soms dagelijks en dan weer tijden niet, het enige aan die dagboeken vond ik zelf dat ik heel vaak terug ging zitten lezen en me dan weer doodergerde aan wat me overkomen was of me kwaad maakte om mijn stomme beslissingen, dus tegenwoordig schrijf ik nog steeds dingen op omdat het in mijn geval wel lekker is om dingen op e schrijven omdat het inderdaad een manier is om van je af te schrijven, maar na een maand gooi ik het resoluut weg zodat ik niet in het negatieve blijf hangen.
Dat is ook een beetje mijn 'angst'; ik wil het vooral als middel om gedachten e.d. te verwerken/er meer overzicht in te krijgen. Maar ik wil er dus zeker niet in blijven hangen. Dat kan ik ook doen zonder erover te schrijven, het is juist de bedoeling dat er vooruitgang in zit 🙂 Maar ik begrijp dat jij er dus wel wat aan hebt, mits je er maar mee omgaat op een manier die voor jou werkt?
Soms lijkt het ook wel alsof je blijft hangen in zelf-analyse, in plaats van dat je leeft. Misschien helpt het juist wel om een tijdje jezelf vakantie te geven van alle verbeterplannen, en gewoon te genieten van wat wel lukt en van spontane uitjes/activiteiten. Kijken wat er langs komt waaien in je leven en gewoon meewaaien. Da's ook een kunst kan ik je vertellen.
Ik kom er inderdaad niet verder mee, maar ik merk ook dat het meewaaien (wat ik nu al een paar maanden doe) ook niet helemaal werkt. Dat is leuk en brengt ook leuke dingen, maar het lijkt meer afleiding van het dagelijkse leven, terwijl ik juist graag wil dat dat dagelijkse leven me ook goed past. Dat ik werk doe dat (meestal) niet als werk voelt, dat ik thuis niet steeds het idee heb achter de feiten aan te lopen, enzovoorts. Dat mijn leven meer in lijn is met mijn (vaak mij ook nog onbekende) waarden/normen/prioriteiten/enzovoorts, in plaats van dat dat alleen af en toe is op de 'afleidingsmomenten'.
erg herkenbaar 🙂 ik wil meer leuke dingen doen met de kids als moeder en als gastouder, maar tegelijkertijd ben ik iemand van doe maar gewoon dan is t al gek genoeg.. dus niet van veel tevoorschijn halen en vanalles kopen en maken om het extra leuk te maken, terwijl ik dat voor de kids wel leuk zou vinden.. wil een superleuke gastouder zijn (en natuurlijk ook een leuke moeder!) maar het lukt me nog niet echt om veranderingen te doen die naar mijn idee ook echt verandering maken. de kleine stapjes zie ik denk ik niet. en t t is neit dat ik niets met ze doe hoor 😉 maar zou veel meer willen 😉
Misschien is dat ook een kwestie van 'gewoon doen'? Maar misschien heb je daarin ook wel hetzelfde als ik b.v. had met die kaarsjes: dan lijkt het net alsof je geforceerd iets zit te doen, terwijl het dan achteraf dus wél effect blijkt te hebben.
ja idd, en ik merk gewoon dat ik een stuk opleiding mis. ik heb de benodigde papieren voor het werk wat ik doe hoor! maar die eisen zijn vrij laag. ik mis een stukje kennis/ervaring als t gaat om gevarieerd aanbod van spelletjes, knutselen, educatief speelgoed etc. en ook geen tijd om er nu een opleiding bij te gaan doen.. en deels net als bij de meesten in de reacties, perfectionisme,.. altijd t gevoel dat wat ik doe niet goed genoeg is.. alsof ik moet opboksen tegen een kinderdagverblijf en het net zo moet doen, terwijl je als gastouder juist opvang in een gezinssituatie… ik ben flexibeler dan een kdv omdat ik geen stricte openingstijden en haal/brengtijden hanteer, maar tegelijkertijd is het natuurlijk ook gewono opvang in een gezin ipv instelling.. dat vergeet ik wel eens 😉
en idd, doen ipv denken 😉
Je beschrijft hier een aantal dingen die, met name op het gebied van zorgen voor jezelf, stukken beter gaan dan voorheen. Je voelt je daar goed bij en daar mag je trots op zijn! Dit heb je niet van de ene op de andere dag gerealiseerd, het is geleidelijk aan gegaan. Andere dingen die je wilt veranderen in je leven zullen eenzelfde proces kennen. Meestal zie je pas na verloop van tijd dat er veranderingen hebben plaatsgevonden. Je hoeft er niet iedere dag een strijd van te maken en jezelf niet hard te vallen als het eens een dag (of een week of langer) niet zo goed leek te gaan.
Wat dat dagboek betreft: in het verleden is al vaak gebleken dat je er niet regelmatig in schrijft. Misschien werkt een papieren dagboek helemaal niet voor jou.
Je blog is in feite ook een soort dagboek. Je schrijft hier heel regelmatig. In digitale vorm werkt het voor jou blijkbaar wel! Waarom niet nog een privé-blog erbij dat alleen jij kunt lezen?
Succes!
Dank je! En je hebt helemaal gelijk; dat eerste is niet op één dag gelukt en dat andere zal waarschijnlijk ook geleidelijk gaan. Ergens heb ik ook het gevoel dat dat meer in gang wordt gezet door dat stukje zelfzorg, dan dat ik het kan afdwingen. Maar tegelijkertijd; als je steeds vaker tegen dingen aanloopt en in zo'n situatie zit waarin verandering wel wenselijk is, dan is het uitoefenen van geduld ook weer niet bepaald mijn sterkste kant 😉
Een digitaal dagboek is inderdaad ook nog een optie. Ik vind het voordeel aan dit bloggen wel ook dat je reacties krijgt die dingen soms weer in perspectief zetten. En omdat het in feite anoniem is, kan ik hier best een hoop kwijt. Maar er zijn natuurlijk ook genoeg dingen die ik voor me houd, die op zo'n privéplekje misschien beter eruit kunnen komen. Ik ga eerst een poging wagen met papier, omdat ik dat net vanmorgen begonnen ben en ik ook wel het idee heb dat dat wat meer verhelderend werkt, maar houd dit zeker in gedachten als andere optie. Want inderdaad: tikken gaat me makkelijker af dan schrijven.
Ik heb alles gelezen en ook de reacties. In mijn gevoel zit je inderdaad wat teveel in je hoofd, maar heb je ook behoefte om de dingen te veranderen. Het is altijd een klein gevechtje met jezelf. Je wint het en pakt de handschoen weer op voor de volgende. Al is de metafoor gevecht wellicht niet helemaal een goede.
Ik snap wel wat je bedoelt ja, hoewel dat gevecht zich dan eigenlijk nog wat meer in de praktijk zou moeten laten zien, dan in m'n hoofd. Daar is het al druk genoeg 😉
Je lijkt mij wel. Prima weten dat het anders zou moeten, heus wel iets weten wat zou helpen, maar het dan doen is een grote stap.:-)
Ik heb het eerste ministapje genomen. Ik heb aangegeven dat ik het zonder hulp niet ga redden. Toegeven aan mezelf dat ik niet perfect ben, dat nooit ga worden, dat is makkelijk. Het hardop zeggen is moeilijk.
Ik maak nu elke dag een 'lijstje ' met wat ik zelf ga doen in huis en wat ik van anderen verwacht die dag.
Goed bezig! Hopelijk werkt dat op die manier voor je en kom je er verder mee!
Ik ken je verhaal niet omdat ik hier toevallig binnenval maar ik zou met lijstjes gaan werken.
Maak een lijst van dingen die je wil veranderen en bepaal de prioriteit en ga er aan werken.
Bedenk dat als je kleine stapjes neem in een veranderingsproces je niet zo snel met je hakken in het zand zal gaan staan (Kaizen).
Goede tip! Ik ben altijd een beetje voorzichtig met b.v. dingen die ik niet wil formuleren, bij gebrek aan een duidelijk idee over wat ik wél wil, maar die onduidelijkheid helpt natuurlijk ook niet bij het zetten van stappen en zo'n lijstje met prioriteiten natuurlijk wel.
Ik weet héél goed wat ik wil (en wat niet haha), loop over van plannen en ideeën, breng een deel in de praktijk, maak schema's, hou dat even vol en vervolgens zakt het door drukte en gebrek aan energie weer in en versloft de boel. Tot ik weer een opleving heb … beetje cirkeldraaien zeg maar.
Enige wat ik nu echt vol hou, is mijn eetpatroon maar dit is dan ook op doktersadvies en heeft inderdaad ook te maken met dat gebrek aan energie. Doe ik dat niet word ik zieker, dus als dat lukt … waarom de rest niet 🙂
Haha, dat versloffen is heel herkenbaar! En ook dat van dat eten. Alsof het er nu een stuk beter in zit dat het belangrijk is om goed voor mezelf te zorgen. Ik heb dan ook helemaal geen zin om me vol te stoppen met spul waar ik weer hangerig/vol/depri van word. Dus dat kost eigenlijk niet eens moeite, het is niet dat het water me er nog zo heel erg van in de mond loopt. Van sommige dingen (pizza) wel, maar b.v. in friet heb ik de laatste tijd echt een stuk minder zin.
Nu de rest nog… Maar ik denk wel dat dat eten inderdaad op de langere termijn bij gaat dragen aan meer energie enzo. Dus ik ben eigenlijk allang blij dat dat in ieder geval goed gaat.
Success is not the key to hapiness. Hapiness is the key to succes. If you love what you are doing, you will be successfull.
Veel plezier met het terugvinden van jezelf en van het genieten onderweg 🙂
Ik vind dat je al hele stappen gezet hebt hoor, je kan onmogelijk op elk vlak tegelijkertijd verandering doorvoeren en geef toe, jijzelf bent het belangrijkste.
Ramona