Vooruitzicht op einde contract, op je 32e een tumor in je hoofd blijken te hebben – net op het moment dat je in verwachting blijkt te zijn, een babytje krijgen met een levensbedreigende afwijking, een grote kinderwens die niet in vervulling lijkt te kunnen gaan, een plotseling afgeblazen huwelijk, te horen krijgen dat je vader ziek is en hem binnen een half jaar moeten begraven: het zijn zo maar een paar van de situaties waar mensen in mijn omgeving in de afgelopen tijd mee te maken hebben gekregen. In sommige gevallen dichtbij, in andere gevallen – gelukkig – iets verder weg.
Dan kan ik soms wel eens denken dat ik het zwaar heb, maar als je dan toch dat soort dingen hoort, dan zet dat alles weer behoorlijk in perspectief. Want hoewel ik niet vind dat je ellende met elkaar moet gaan vergelijken om te zien wat ‘erger’ is, of dingen die dan in verhouding ‘minder erg’ lijken ook niet als ‘erg’ hoeft te zien (zeker als die van een ander zijn, je weet immers nooit hoe het voor hen is!), doet dat me toch wel weer beseffen hoeveel ik heb om dankbaar voor te zijn.
Ik ben gezond, ik heb een lieve vriend, lieve vrienden en lieve (schoon)familie, een hondstrouwe kat (oké, dat is soms wel een ****, maar daar is het een kat voor), ik heb een dak boven m’n hoofd (eigenlijk zelfs twee!), wat spaargeld, een auto onder m’n kont, ik kan op vakantie, er zit – voor zover ik weet – niets in m’n lijf dat er niet in hoort, ik heb werk, woon op een fantastische plek, ik kan sporten als ik daar zin in heb, hoef me niet eenzaam te voelen, ben mobiel en heb – hopelijk – nog een hele toekomst voor me liggen.
Hoewel ik over het algemeen toch wel van het redelijk optimistische soort ben, zijn er nog genoeg momenten waarop ik het bovenstaande (en onderstaande) toch eens even extra goed in mijn oren mag knopen. Het is soms namelijk zo makkelijk om de dagen in elkaar over te laten lopen en er na verloop van tijd dan achter te komen dat er alweer een jaar voorbij is. Of misschien wel tien of twintig jaar. En dat je eigenlijk nog steeds wacht tot ‘het’ komt, of begint, of misschien wel voorbij is.
Heb jij soms ook het idee dat er steeds meer ellende in de wereld is? En geeft dat je ook de indruk dat je toch eigenlijk wel heel veel hebt om dankbaar voor te zijn?
Volg LekkerLevenMetMinder nu ook op Facebook en Google+!
Volg LekkerLevenMetMinder nu ook op Pinterest, Facebook en Instagram!Deze post kan affiliate-links bevatten. Dit betekent dat ik een commissie krijg als je iets via deze links koopt. Uiteraard kost dit jou niets extra's (soms is het zelfs voordeliger!) en kun je erop rekenen dat ik alleen links opneem van websites of producten waar ik zelf 100% achter sta. Gebruik je deze links voor je overstap, aanmelding of aankoop? Dank je! Je helpt mij dan weer om nóg meer mooie content te kunnen maken!
Ja, ik heb veel om dankbaar voor te zijn.
Maar dat neemt niet weg dat ik leef met een onzichtbare beperking die de nodige problemen opleverd(e), niet echt een verhaal om zomaar het internet op te slingeren dus hier houd ik het even bij.
Wat ik wel geleerd heb is om toch maar gewoon mijn eigen problemen eerst op te lossen, ook al zijn er mensen die het slechter hebben dan mij. Je kan helaas niet iedereen helpen en zeker niet ten koste van jezelf…
Nee, daar heb je helemaal gelijk in!
Ja, ik heb het idee dat er meer ellende is, of beter gezegd dat de ellende op grotere schaal is. En met alle moderne mediatechniek weten weten we zoveel meer dan vroeger. En ik vind in journaals de beelden ook heftiger worden dan ze vroeger waren.
Tegelijk zie ik zoveel waar ik dankbaar voor ben en heel blij. Mijn gezin, dat we een dak boven ons hoofd hebben, te eten etc.
Dat gevoel can ergens op te wachten herken ik. Bij mij was en is dat heel sterk gericht op mijn gezondheid. Elke ochtend hoop ik dat ik 'beter' ben. Maar na meer dan 33 jaar chronische vermoeidheid (en ik weet nu beter wat daarvan de fysieke oorzaak is), weet ik dat dat bij mij zo niet meer gaat werken. Dat vind ik soms best moeilijk. Ik word dit jaar vijftig, zit in de overgang. Dan maak je op een of andere manier een soort balans op. Ik vind het moeilijk om ouder te worden, omdat ik me nooit een gezonde jeugd heb gehad. Voor de chronische vermoeidheid was ik namelijk ook al niet gezond, maar met wat meer energie kon ik er beter mee omgaan.
Dat is het denk ik deels ook, dat je er meer van meekrijgt. Ik kan me indenken dat je op die manier moeite hebt met ouder worden. Hopelijk betekent het opmaken van de balans ook een beetje dat je dingen ook kunt laten gaan. Of dat er wat meer ruimte komt, waardoor je toch een andere manier vindt om met dingen om te gaan. Succes!!
Nou zeg, dat is niet misselijk… Sterkte voor al die mensen in je omgeving. Heb het idee dat zulke dingen vaak in 'golven' gaan. Opeens gaat iedereen scheiden, is iedereen ziek en meer van die narigheid.
Dan mag je inderdaad in je handen knijpen van geluk. Ik kijk bewust geen nieuws, ik kan daar niet meer tegen.
Dat doe ik dus ook zo min mogelijk, dat vind ik zó deprimerend. En niet dat het me niet uitmaakt, maar ik trek het me denk te veel aan. En bedankt voor je sterktewens!
Soms lijkt er inderdaad alleen maar ellende in de wereld te zijn. Behalve de vreselijke dingen die jij noemt doen de mensen elkaar en de dieren ook het nodige geweld aan. Ik probeer daar niet teveel in te blijven hangen omdat het meeste buiten mijn sfeer van invloed ligt. Alles wat ik zelf kan doen, doe ik en de rest probeer ik niet over te tobben. Net als Vahalla mijd ik het kijken van nieuws, op de radio krijg je de belangrijkste dingen toch wel mee. Ik ben ook erg van 'zegeningen tellen'. Niet uit religieus oogpunt maar gewoon omdat ik het zo goed heb. Het is zo goed voor je geest, beter dan focusen op ellende. Soms ontkom je er niet aan maar momenteel is alles rustig in mijn leven behalve getob met mijn oude katje die eigenlijk haast niet meer wil eten. Maar ook dat hoort erbij. Sommige mensen kijken alleen naar wat ze missen, je kunt beter kijken naar het goede in je leven, daar kom je verder mee.
Je ontkomt er idd niet aan, maar juist daarom is het denk ik belangrijk om te proberen naar de goede kanten te kijken. Hier is het ook niet alleen maar hosanna, maar als ik daarin blijf hangen, dan heb ik mezelf daarmee.
Na een heerlijke gezonde jeugd werd ik net volwassen, ziek. En de spierziekte die ik bleek te hebben hakte er direct goed in. Al snel kon (en kan) ik nauwelijks iets meer fysiek gezien (niet lopen/staan of zitten en ik heb nauwelijks arm/handfunctie) en ik heb absoluut geen 'normaal' leven. Geen werk of sport, veel ziekenhuis en eigenlijk altijd en overal hulp bij nodig. Altijd gedoe/veranderingen om die hulp (PGB) financieel te verkrijgen en veel tijd kwijt aan aan hulpmiddelen aanvragen en onderhouden. Je komt dan in een wereld waar meer ellende is dan je eigenlijk wil weten en dat naast al het nieuws uit de media. Dat is soms best erg veel en intens. Maar ik wil absoluut de mooie dingen in mijn leven niet vergeten en probeer daar op te focussen. Zo kan ik wel samen met mijn man wat reizen maken met onze eigen camper. Heb gelukkig in NL meer rechten en hulpmiddelen dan ws elders. Maar eerlijk is eerlijk soms vind ik dat gezonde mensen best wel zeuren (en ik heb het niet over jou of jou blog, ik ken je helemaal niet goed genoeg om daar iets over te zeggen- ik bedoel dit in het algemeen). Maar zo'n blogje die je nu schrijft vind ik wel fijn om te lezen, het af en toe realiseren wat je hebt en waar je in het leven staat is een positief aspect.
Tjonge, wat naar dat je die ziekte hebt en alle beperkingen. Wel fijn dat je met je man nog camperreizen kunt maken.
Door mijn chronische vermoeidheid heb ik veel dagen dat ik niet veel meer doe dan bankhangen, een afwasje, eten koken, de was doen. Dat zou voor jou al heel wat zijn. En ik heb 'goede dagen' en dan is het net alsof ik 'gewoon gezond' ben. Normaal loop, kan fietsen, tuinieren en genieten van de kracht die mijn lichaam soms toch nog heeft.
En als ik jouw verhaal lees besef ik heel goed dat het voor jou nog veel moeilijker is.
Mooi dat je je best doet om alle mooie dingen niet te vergeten en je daar zoveel mogelijk op te richten. Dat zal niet altijd makkelijk zijn, maar het helpt denk ik wel om er wat van te maken. En ik kan me voorstellen dat je dat gevoel bij gezonde mensen wel eens hebt. Iedereen bekijkt natuurlijk alles vanuit zijn eigen perspectief. Als je altijd gezond bent geweest, dan is dat iets waar mensen ook weinig bij stil staan. En als het dan een keer mis gaat, dan realiseer je je pas wat een rijkdom dat was.
Ik denk dat we door de media nu veel meer en veel sneller en directer te zien en te horen en lezen krijgen, dan vroeger. Ik denk dat de ellende nog net zo groot is. Alleen anders.
Fijn dat je kan relativeren. Niets is blijvend, dus tel ik inderdaad mijn zegeningen. Ga zo direct mijn tuinmeubels eens onder het dek vandaan halen en mijn gratis weekendkrant in de zon lezen! Met een heerlijk kopje verse koffie erbij.
Heerlijk!! Het hoeft ook allemaal niet groots te zijn. Ik zit nu ook heerlijk in het zonnetje (achter glas, dat wel), echt even genieten.
Fijn dat je in de goede categorie valt. Ik hoop dat je wat steun kan geven aan de getroffenen in je omgeving.
Het valt me op dat veel mensen dit moeilijk vinden, maar al stuur je een kaartje dat je aan hen denkt, dat betekent zoveel.
Goede tip! En dat steunen probeer ik zo goed als het gaat te doen.
Mooie zondag gedachte. Twee huizen. Geld op de bank. Liefde. In evenwicht.
Iedereen heeft perioden in het leven waarvan mensen sterker worden. Het leven is soms rotte pech.
Ik las laatst iets moois, weet het niet meer precies, maar het kwam er in ieder geval op neer dat je van de mooie dingen kon genieten en van de rotdagen kon leren. En zo is het denk ik ook. Het leven kent nu eenmaal ups en downs, er zijn denk ik maar weinigen die alleen maar met voorspoed te maken hebben…
Ik heb in vijftien maanden tijd mijn man en mijn vader moeten begraven. En heb een moeder met dementie en een zus met ernstige borderline die behandeling weigert en met wie het contact ontzettend vermoeiend is. Ik houd mezelf niet voor de gek: die laatste twee zijn we eigenlijk ook al kwijt, het verschil is dat ze nog leven.
En dan kijk ik naar wat ik wel heb: drie geweldige lieve en intelligente kinderen die ik van mijn overleden man gekregen heb. Een lieve 'schoonzoon'(we vinden het nog te vroeg voor dat woord, maar het komt daar toch wel op neer). Een prille liefde van mijn jongste zoon, die heel veelbelovend lijkt. Een dak boven mijn hoofd, een uitstekend verstand en een goede opleiding, een tamelijk goede gezondheid, en het vermogen om mijn eigen werk te scheppen. En oh ja, de zon schijnt vandaag heerlijk en vanmiddag ga ik naar een korfbalwedstrijd van het team waarin een vriend van mijn jongste zoon speelt. Hij is bijna genezen verklaard van leukemie en heeft ons uitgenodigd dit met hem te vieren. Dat is toch geweldig, niet?
Je bent een 'rijk' mens Anoniem.
Helemaal mee eens. En niet om te bagatelliseren wat je hebt doorstaan, maar omdat je zo'n positieve houding hebt!
Heerlijk om alles van de positieve kant te "kunnen" bekijken.
Ik tel mijn zegeningen dagelijks, je weet nooit wat de dag erna brengt.
Heerlijk om alles van de positieve kant te "kunnen" bekijken.
Ik tel mijn zegeningen dagelijks, je weet nooit wat de dag erna brengt.