Met weinig tevreden zijn is een deugd. En op zich heb ik het idee dat ik best wel goed met weinig tevreden kan zijn. Geef mij een plekje, een dekentje, een boekje en bij voorkeur ook lief en kat en ik houd het zo maanden uit. Maar zo werkt het alleen in de ideale wereld, of als je echt superradicaal bepaalde keuzes durft te maken. Als je dat niet durft, dan heb je waarschijnlijk gewoon een huis dat je moet (af)betalen en onderhouden. En daarvoor heb je natuurlijk ook een betaalde baan nodig.
Ik durf dat soort stappen niet te nemen. Allereerst vind ik dat het niet kán. Ik heb namelijk wel de verantwoordelijkheid over een flinke kudde dieren die een plekje moeten hebben. Bovendien hoort er in mijn plaatje van een simpel leven eigenlijk geen enorme schuld, dus zomaar weglopen bij iets dat half af is, dat ‘kan’ niet. En dan is er ook nog maar de vraag of ik het wel wil. Want hoewel ik nooit per se zo groot had hoeven wonen, is het wel heel lekker de ruimte te hebben. En al die privacy. En als het goed is wordt het werk alleen maar minder, het verbouwen stopt dan een keer.
Zo hebben keuzes die je op één punt maakt in je leven een behoorlijke invloed op de rest van je leven. Je kunt soms nog wel het één en ander bijschaven (in ons geval bijvoorbeeld door af te lossen en de verbouwing zelf te betalen), maar ook daar betaal je weer een prijs voor. Bijvoorbeeld het gevoel krijgen dat altijd alles alleen maar op gaat aan het huis. Dat kan je woonplezier juist weer verkleinen, in plaats van vergroten. En wat doe je dan; neem je een drastische stap, of maak je meer ruimte voor andere dingen (waardoor je uiteindelijk wel weer langer in die ‘mallemolen’ zit)?
Ik vind het maar wat lastig. Drastische stappen zijn niets voor mij, die maak ik alleen met volle overtuiging als het min of meer gedwongen is. Dan kan ik dat ook vrij snel achter me laten, omdat ik weet dat er geen andere (verantwoorde) keus is. Maar als je niet voor zo’n gedwongen keuze staat, hoe bepaal je dan of je zelf vaart, wat dobbert of door de stroom wordt meegesleurd?
Sorry voor een beetje een wat vaag stukje vandaag, maar ik zat er gewoon zo eens over na te denken en kwam eigenlijk tot de conclusie dat voor veel mensen simpel leven helemaal niet zo makkelijk is. Door verplichtingen, maar ook doordat we in NL best wel veel gewend zijn, dus dat écht simpel leven zomaar kan betekenen dat je complete leven zou moeten veranderen, omdat er van het ‘oude simpel’ niets meer over is.
Zou écht simpel leven iets voor jullie zijn? En zo niet, hoe vind je een beetje een modus is het hier en nu?
Volg LekkerLevenMetMinder nu ook op Pinterest, Facebook en Instagram!Deze post kan affiliate-links bevatten. Dit betekent dat ik een commissie krijg als je iets via deze links koopt. Uiteraard kost dit jou niets extra's (soms is het zelfs voordeliger!) en kun je erop rekenen dat ik alleen links opneem van websites of producten waar ik zelf 100% achter sta. Gebruik je deze links voor je overstap, aanmelding of aankoop? Dank je! Je helpt mij dan weer om nóg meer mooie content te kunnen maken!
ik kan , ik wil heel simpel leven, maar het mag niet. lekker simpel op een stukje grond in en yurt, mag niet, staan met je tent waar je wil , mag niet, dus het is niet zo simpel, nu wonen we in een huisje, dat mag wel, snap je t systeem ? geniet ervan , liefs marion
Ik denk dat ik gek zou worden van een simpel leven. Ben enorm chaotisch en volgens mij is dat een reden dat simpel leven voor mij niets is. Dan moet je volgens mij heel erg georganiseerd zijn
Simpel leven gaat ook niet vanzelf denk ik. zelf vooral de hoeveelheid spullen aan het verminderen.
Een individu heeft in NL voor een minimale levensstandaard zo 800 europer maand nodig. Huur/hypotheek, energie en water, verplichte zorgverzekering,eten en drinken en af en toe naar de tandarts.Laat ik kleding, telefoon, kinderen, huisdieren,studie, reiskosten, mogelijkheden als anti-kraak of goedkoper wonen, gem en provinciale belastingen etc. nog helemaal buiten beschouwing.
Ik sprak gisteravond mijn 2 uitwonende studerende zoons, ze hebben echt moeite om van 800 euro in de maand rond te komen, en dan betalen wij hun collegegeld nog..Groeten, Hsm.
Voor mij in theorie is het genieten van de zon en de rust.
Momenteel ben ik weer veel te veel heen en weer aan het rennen, om stil te staan bij simpel leven.
Simpel leven voor mij is beperken van het aantal uitdagingen. Dat is de story of my life.
Wat voor de één simpel leven is betekent voor een ander al een enorme uitdaging,
Zo erg gemakkelijk is het simpele leven ook nog niet, er blijven genoeg dingen die je misschien wel zou willen laten maar die wel moeten gebeuren.
Vaag hè?
groet
Dat is dus eigenlijk precies wat ik bedoel! Je kunt wel simpel willen, maar er blijven altijd dingen die moeten gebeuren.
ik zit net met dezelfde bedenkingen betreffende ons huis… baal momenteel echt van de verbouwingswerken…
Ik heb ook een fase gehad met ons huis toen we nog veel moesten doen om er gillend bij weg te rennen. Je bent echter nog niet zomaar van een huis 'verlost' en nu het klaar is, ben ik er wel ontzettend blij mee moet ik zeggen!
Al is het bij ons allemaal de helft van jullie … Ik begrijp je wel, hoor!
Maar ja, je bent het nog niet zomaar kwijt. Het is iets dat je vooraf niet overziet.
Houd vol!
En simpel leven is net als leven als boeddhist: gewoon onmogelijk in onze samenleving. Je kunt alleen je opties wat beperken en zo je 'lucht' in je agenda/bezigheden krijgen. Snappie?
Maar je hebt wel echt de ruimte om voor een groot deel zelfvoorzienend te zijn, als je moestuin goed loopt. Je hebt lekker veel ruimte om bijv. enorme hoeveelheden jam te maken en op te slaan, om hout voor een houtkachel te bewaren, om een rookoven te maken zonder dat je buren langs komen zeiken, enorme composthopen aan te leggen, eten voor je dieren zelf te verbouwen…
Op die manier maak ik er hier ook maar het beste van. Net weer een stuk gras opgeofferd aan de moestuin, alles wat ik hier zelf doe, hoef ik niet te kopen. Zou ook probleemloos op de helft van de ruimte kunnen leven maar het is zoals het is, en emigreren naar een land waar de belasting en de bank niet hun tentakels hebben is ook weer zo wat…
Ja, da's waar. Hoewel ik b.v. helemaal niet van zoetigheid op brood houd, dus ik kan wel als een gek jam gaan maken, maar ik eet het toch niet op. Misschien wel het begin van een ruilhandel 😉
En ik probeer nu ook een beetje de restanten van mijn consumeerderige leven om te zetten in keiharde cash voor mijn consuminderige, onafhankelijke leven 😉
Wat simpel leven is, is ook vaag en niet vast staand. Voor de één is dat minder verplichtingen en voor de ander betekent dat misschien zelfvoorzienend leven.
Maar ook per persoon kan die definitie verschuiven, mensen veranderen in de loop van hun leven en ook hun behoeften én defenities van wat simpel betekent.
Hahah net zo vaag als jouw stukje vrees ik….
Ik denk,hoe ouder je wordt,hoe gemakkelijker simpel leven is.Wij krijgen pensioen,een afbetaald huisje en tevreden met kleine dingen. Dat maakt elke dag weer tot een plezier. Groeten Izerina
VERsimpelen lukt nog wel, maar je komt op een gegeven moment op een punt uit dat er belangen gaan spelen (van jezelf en/of van anderen). Ik realiseer me heel goed dat wij bepaalde keuzes kunnen maken doordat mijn man een goed betaalde baan heeft. Ik "hoef" dus niet te werken wat mijn en ons leven een stuk simpeler en rustiger maakt, Raar toch eigenlijk dat een deel van simpel leven toch weer samenhangt met geldkeuzes.
Maar simpel leven kan ook weer hard werken betekenen, kijk maar naar vroeger. We spreken wel zo makkelijk over simpel leven, maar zo simpel ligt het dus niet. Je zou er simpel van worden 😉
Ik zit op dit moment in de knoop met consuminderen, wat en hoe en daardoor ook met mijn relatie.
Wij werken allebei maar hebben ook allebei gezondheidsproblemen. Dat betekent dat we allebei een kleine part-time baan hebben. We kunnen rondkomen en hebben het eingelijk niet slecht. Het probleem is dat ik wil consuminderen (niet elke dag vlees eten, niet te vaak de auto gebruiken, niet te veel snoepen, geen alcohol, kliekjes bewaren en die weer gebruiken, iets pas weggooien als het echt af is en niet omdat het uit de mode is enz. enz.) Mijn partner is het daar absoluut niet mee eens. Die wil regelmatig uit eten, op vakantie, barbeque-en). Mijn consuminderen heeft niet alleen betrekking op onze financiën, maar ook op milieubescherming, minder afval en gewoon genieten van wat je hebt in plaats van steeds maar meer willen.
We komen er niet uit en het leidt regelmatig tot irritaties en verwijten.
Zijn hier mensen die dit herkennen?
Zo was het hier eerst ook en op een gegeven moment ben ik gewoon met kleine stapjes gaan werken. Zo heb ik vlees bijvoorbeeld een paar keer in de week vervangen door champignons. Wel een flink gevulde maaltijd, maar gewoon geen vlees. Dat beviel ons allebei eigenlijk wel goed, zeker ook met de gedachte aan de dieren die dat gespaard heeft. Ook de fiets pakte ik steeds vaker. Ik gaf dan wel aan hoeveel lekkerder dat was en hoe het bespaarde, maar zei niet dat hij het ook moest doen. Langzaam maar zeker begon vriend toen ook een paar goedkopere gewoontes te ontwikkelen. Bij hem was het vooral opruimen/dingen verkopen/minder kopen en dingen minder snel wegdoen.
Nu moeten we door omstandigheden wél zuiniger aan doen en pakt vriend ook de fiets, eet hij zonder morren mee met vleesloze maaltijden en denkt hij goed na over aankopen. Hij staat er nog steeds wel wat anders in dan ik, maar hij heeft nu ook wel gezien dat het ook wat oplevert en dat smaakt wat hem betreft ook naar meer.
De belangrijkste tip die ik je dus kan geven; begin gewoon zelf, geef het goede voorbeeld en kijk of hij volgt. Je hebt jouw voordeel dan in ieder geval al binnen.