Een week geleden schreef ik nog over de troep die er langzaam maar zeker weer in sloop en wat ik daaraan ging doen. En het is om bijna wanhopig van te worden, maar per saldo zijn we nog steeds niets opgeschoten. Het lijkt wel of troep zich blijft verzamelen, terwijl er ook echt veel is dat we direct opruimen. Om een paar voorbeelden te noemen:
– De keukentafel (is maar een meter bij een meter, meer voor de sier) staat vol met allerlei grote dingen, terwijl daar normaal alleen de fruitschaal op staat. Is al zeker een week zo
– Mijn bureau is weer voorzien van tal van stapeltjes, want zodra het even druk wordt, leg ik alles op een stapel en schuif ik het aan de kant.
– De wasmanden zaten weer vol, die heb ik wel vandaag geleegd, maar stonden al vanaf het weekend
– Er liggen nog steeds klusspullen in mijn kantoor van projecten die inmiddels al zeker 2 weken zijn afgerond
– Spullen voor de schuur komen op een of andere manier niet verder dan de mat, terwijl we dagelijks tenminste 3x (!!) naar de schuur gaan
– Het aanrecht staat standaard (te) vol met dingen die eigenlijk gewoon weer terug in de kast moeten of naar de kliko (en van met name die eerste dingen durf ik wel te zeggen dat ik daar dus helemaal NIETS mee te maken heb)
Pfffffffffrtrrtrt
Ik begrijp zo langzamerhand wel waarom mijn moeder er altijd op stond dat we na school eerst onze tas boven brachten, jas en schoenen opruimden, enzovoorts, en dat ze ook voor we naar bed gingen alles eerst opruimde. Wel vraag ik me een beetje af hoe je een groot huis nu netjes en schoon houden nu combineert met een (toch best veeleisende v.w.b. je hoofd) volledige baan… Opruimen kun je vaak nog een beetje in de rit meedoen, maar schoonmaken vind ik wat dat betreft al een stuk lastiger. Ik kom weinig verder dan ‘meer wegdoen’, maar dat kan op een gegeven moment ook niet meer/harder/sneller.
De vorige keer kreeg ik een hoop tips over de wekker b.v. op een kwartiertje zetten, dat doe ik de laatste tijd steeds meer. Ik neig ook weer naar het maken van een plan, maar vermoed dat dat eindigt zoals veel verbeterplannen, namelijk ergens onderop de stapel. Op een of andere manier kan ik mezelf moeilijk zetten tot dingen waar ik geen zin in heb. Volgens mij horen wij gewoon een beetje tot de verwende generatie ofzo…
Hoe zet jij jezelf aan dingen waar je eigenlijk niet zoveel zin in hebt of het gevoel hebt geen tijd voor te hebben? En dan met name opruimen en schoonmaken?
Volg LekkerLevenMetMinder nu ook op Pinterest, Facebook en Instagram!Deze post kan affiliate-links bevatten. Dit betekent dat ik een commissie krijg als je iets via deze links koopt. Uiteraard kost dit jou niets extra's (soms is het zelfs voordeliger!) en kun je erop rekenen dat ik alleen links opneem van websites of producten waar ik zelf 100% achter sta. Gebruik je deze links voor je overstap, aanmelding of aankoop? Dank je! Je helpt mij dan weer om nóg meer mooie content te kunnen maken!
Ik zit vooral ermee dat ik beperkt energie heb en twee mannen in huis die veel kunnen, maar niet opruimen/het opgeruimd houden… Zo vader, zo zoon. Het lukt me niet mijn kind te motiveren om netjes alles op te ruimen.
Gevolg is dus dat ik na een opruimronde in de ochtend vaak het meeste kruid al heb verschoten en poetsen soms maar minimaal gebeurt! Dan geef ik het bereiden van de warme maaltijd wel voorrang. Niet dat hier erg vies is, maar een grote extra klus komt er niet vaak van. Of ik moet de hulp van schoonmoedertje inschakelen…
Best wel balen en wat ik ook doe: uitleggen, lief vragen, boos worden, regels bedenken…. Het helpt allemaal niks, helaas.
Best lastig in mijn situatie!
Ik hoop op verbetering als de garage klaar is, want dan zal manlief geen excuus meer hebben om dingen niet meer op te bergen.
Het gekke is dat manlief magazijnchef is geweest en zoonlief op school 'heel netjes met zijn spullen omgaat'…. Breekt me echt de klomp van!
Ze kunnen het dus wel, maar zien er blijkbaar niet de noodzaak van in het thuis ook te doen… Misschien is dat hier het probleem ook wel, dat de noodzaak onbewust toch niet groot genoeg is. Maar dat is wel vreemd, want het zit mij/ons wel echt dwars. En hoewel ik niet bepaald bekend sta om discipline, kan ik best wel dingen aanwennen omdat ze beter zijn, neem b.v. sparen of op de fiets boodschappen doen in plaats van overal de auto voor pakken…
Wat ik heel behulpzaam vond een paar jaar geleden, was Flylady. Dat heeft me echt geleerd om gestructureerder naar het huishouden te kijken. Ik volg dat momenteel niet meer (te veel mailtjes – da's ook weer vervuiling) maar heb wel mijn eigen schema van "aandachtspunten" in het huishouden waar ik me aan houd. Verder doe ik jaarlijks mee met de D'r Uitdaging van Y.ourganize en dat stimuleert me om zaken weg te doen die echt eerlijk waar beslist nooit eerder weg konden. Het zijn de kamers van de kinderen die me de meeste pijn geven, want die zijn tot op het vieze af rommelig. Maar pubers laten moeders slechts spaarzaam toe in hun territorium en daar opruimen mag niet meer. Ik troost me er mee dat ik die ergernis deel met heel veel ouders en dat er in veel gevallen een moment aanbreekt waarop de jongeren in kwestie zelf behoefte krijgen aan orde, ruimte en gezelligheid. Bijvoorbeeld doordat hun ouders dat voorleven. In ieder geval beantwoord ik de vraag "waar is mijn wiskundeboek/ telefoon/ portemonnee/ telefoon / gymbroek / telefoon / telefoon" steevast met: "waar je hem het laatst hebt gebruikt". Ik zoek niet meer mee, en dat scheelt stukken!
Niet meezoeken is inderdaad een goede! En Flylady heb ik ook geprobeerd, maar daar werd ik op een gegeven moment ook gek van de mailtjes. Maar misschien dan toch even bijhouden? De structuur ontbreekt hier inderdaad, dat gaat soms even goed, maar zodra het druk is of ik niet goed in mijn vel zit, laat ik het erbij zitten.
Om van de kleine klusjes af te komen heb ik wel eens een hele lijst gemaakt waarvan ik dan iedere werkweek vijf ging doen. De rest mocht dan blijven staan tot de volgende werkweek. Hierbij is het belangrijk om de klusjes zo klein mogelijkte maken. Dus niet: hal opruimen maar: deur in hal afsoppen, plinten hal afnemen etc. Je snapt het wel. En dan ook tevreden zijn met de kleine beetjes.
Het is bij ons thuis geen VT wonen dat snap je wel, maar toch redelijk georganiseerd en best gezellig en daar gaat het om.
Dat gebeurt hier ook dagelijks: een wanhopige 'WAAR IS'…. 9 van de 10 keer weet ik het te liggen of help ik wél anders is de paniek bij beide groot… Stiekem vind ik dat grappig, maar ze leren er niks van. Misschien maar niet meer helpen??
Ik heb net als Zena natuurlijk beperkte energie, daardoor zijn de prioriteiten wat anders. Maar wel doe ik elke dag even een rondje, telkens door een andere ruimte.
En verder heb ik mezelf aangeleerd om alles meteen een plek te geven e/o op te ruimen, dus er liggen minder dingen te wachten op een beslissing. dat scheelt aanzienlijk in de stapels.
Wat ook goed helpt: je er bij neerleggen. Zo lang het niet je 1e prioriteit is, is je huis niet spik en span. So be it.
Juist als ik op een dag veel 'moet' van mezelf, dan komt er niets van alle klusjes en als ik op een dag niets van mezelf verwacht, vlieg ik door het huis heen. Aan de andere kant ben ik ook wel van de lijstjes. Alles verdelen in kleine klusjes, dag of dagdeel erbij en dan maar gaan en afstrepen! Maar er blijven altijd dingen liggen hoor. De time efficiency van oudere generaties is denk ik een beetje verloren gegaan. Wat wil je met alle rollen die je tegenwoordig als vrouw moet/wil innemen?!
Ik beantwoord vragen als waar is… met geen idee. Kom erachter dat dat toch beter werkt dan meehelpen zoeken. Het ergste vond ik altijd dat ik erop aangekeken werd als er iets kwijt was. Ze gingen er al automatisch van uit dat ík het kwijtgemaakt(lees opgeruimd) had. Daar moest dus verandering in komen…
Op een gegeven moment is mijn schuldgevoel over de toestand van het huis te groot om nog mee te torsen, en dan ga ik aan de slag. Ik krijg dan pas rust als het weer netjes is. Voor vervelende dingen werk ik altijd met de kookwekker, want dan weet ik tenminste dat het echt voorbij gaat.
O Ja, ook hier een steeds terugkerend probleem!
Dat van die kookwekker ken ik maar nog nooit werkelijk gedaan. Wellicht is het daar nu wel eens tijd voor
gisteravond nog de vaatwasser stond nog aan na het eten en dus stond er vlak voor het slapen gaan nog een vaat die in de vaatwsser mooest en daarvoor moest ik er dus ook eentje uitruimen. Moe, geen zin, allemaal excuses maar ik ging gewoon aan de slag hoe ik me ook voelde het moet gebeuren.
Dat doe ik meestal niet luisteren naar gevoel maar gewoon aan de bak en het helpt en routines opbouwen elke keer hetzelfde helpt ook om dingen gedaan te krijgen je doet het alsware zonder na te denken. En 15 minuutjes de wekker is ook mijn vriend. En daarna vooral jezelf belonen!!!! dus mijn advies gewoon doen en alles maar een keer in je hand hebben tot het op de juiste plek is dus niet bij de deur zetten maar even doorlopen en als je dan wat meer loopt maakt niet uit het is wel opgeruimd en je hebt je beweging gehad.
Ik heb een tijdje een schoonmaakster gehad… echt super is dat! Maar het hapt wel in je budget en daar zit jij nu natuurlijk even niet op te wachten. Misschien kun je iets ruilen: als iemand die graag schoonmaakt voor jou poetst, kun je misschien een ander klusje van diegene overnemen.
Ik weet het niet, het lijkt of het bij mijn vriendin altijd opgeruimd is.. Ik weet ook niet hoe ze dat doet. Als ik de hele dag aan het opruimen ben lukt het mij ook om het netjes te houden. Maar dat kan gewoon niet. Daarom accepteer ik een beetje zooi..
Routine insteken! Het is hier ook heel moeilijk, maar bijvoorbeeld elke ochtend en avond een halfuurtje doen en elke week een vaste halve dag om schoon te maken. Dat is bij mij het enige dat werkt, al ben ik er wel toe genoodzaakt omdat de kleintjes enkel op maandag en woensdag 3 uurtjes weg zijn. Beginnen met één bepaalde routine, bv. ochtendroutine voordat je aan het werk begint. Na een maand of zoiets zou dat tot je vaste patroon gaan behoren.
Van mijzelf heb ik nooit rommel. Ik volg al jaren het principe, terugleggen waar je het gepakt hebt. Dat werkt altijd.
Nu de kinderen groter worden heb ik daar wel meer rommel van. Dit heb ik opgelost door ze in de keuken een eigen laatje te geven. Alle rommel van hen komt daarin. Natuurlijk laten ze ook alles staan wat ze gebruikt hebben, bv. kopjes of pakjes drinken of papierwikkels. Voor alles maar dan ook alles roep ik ze terug. Een keer hoop ik weer door te dringen in de puberbreins.
Zo eens per maand gaan de hormonen gieren en dan ga ik als een gek tekeer, daar kan ik dan weer even op teren zeg maar.
toch dat kwartiertje… ik ben nu na ruim 200 dagen bijna aan het eind van al mijn zooi, heerlijk! van te voren had ik echt niet verwacht dat ik het binnen een jaar zou redden. wel dus en nog wel riant! de laatste tijd ruim ik ook nog 10 minuten rommeltjes op en omdat dat zo goed te overzien is, wat zijn 10 minuten tenslotte, gaat het super! ik moet niet te veel en te lang doen, dan gaat het me tegenstaan. maar zo werkt het prima. Alleen het schoonmaken… dat blijft een crime. dat ben ik helaas niet spontaan leuk gaan vinden. 🙁
Vuile vaat bewijst dat ik mijn kind te eten geef, volle vuilnisbakken dat ik haar troep opruim, een rommelige vloer dat ze plezier mag hebben,een berg wasgoed dat ze schone kleren aankrijgt, een natte badkamer dat ik haar in bad doe. De volgende keer dat er mensen op bezoek komen moeten ze hier dan maar aan denken voordat ze oordelen. En voor degene die voor mijn gezin komt. Fijn wees welkom.
hahaha, leuk benaderd 🙂