Het ligt natuurlijk een beetje aan het onderwerp en soms zie ik ze veel langskomen en soms amper, maar toch krijg ik met enige regelmaat wel reacties op mijn blogjes over schuldgevoel en zelf opgelegde eisen. Of beter gezegd: mijn schuldgevoel en door mezelf opgelegde eisen aan mezelf. Toen ik er laatst weer eentje kreeg en omdat ze mij sowieso steeds ontzettend opvallen, dacht ik: daar kan ik wel eens een blogje aan wijden. Ik zie dat namelijk toch wel heel anders.
Hoewel ik wel eens doelen heb, stel ik over het algemeen helemaal geen eisen aan mezelf, terwijl het soms best beter zou zijn als ik dat wél deed. Ik ben wie ik ben en ik weet dat daar in de kern niets anders van te maken is. En dat hoeft ook niet, want zelfs als je helemaal perfect bent, zijn er altijd wel mensen die niet blij van je worden. Het gaat er juist om dat je je met mensen omringt die wél blij van je worden, en waar jij ook weer blij van wordt. Ik ben introvert, stronteigenwijs, bedachtzaam, kijk de kat uit de boom, maar kan tegelijkertijd (of als die kat eruit is) ontzettend scherp zijn. Ik ben over het algemeen heel lief, maar als ik klaar met je ben (overigens dan meestal wel met een goede reden), dan ben ik ook écht klaar met je en steek ik geen (positieve of negatieve) energie meer in je. Natuurlijk denk ik wel eens dat het misschien leuker zou zijn als ik een dik feestbeest was, dat overal luid stond te joelen, of iemand die op elke netwerkborrel zonder problemen een presentatie uit de mouw schud, maar daar voel ik me niet prettig bij. En zo ga ik nooit worden, wat ik ook zou proberen. Dus in dat soort gevallen denk ik gewoon: ik ben een stille genieter/afwachtende kijker en wie dat niet kan waarderen, heeft pech.
Voor het sporten of gezond eten – waar de laatste reactie dan op kwam – stel ik ook geen eisen. Eigenlijk niet eens doelen. Maar ik merk wel dat ik er blij van word als ik gewoon alles in mijn kast aan kan trekken en kan constateren dat alles geweldig staat. Vind ik dan hè, mijn mening is mogelijk wat gekleurd 😉 Dat vind ik gewoon fijn. Bovendien werkt het bij mij ook altijd een beetje in domino-stijl: als ik gezond eet en regelmatig sport, is het beiden veel makkelijker vol te houden en hoef ik er niet eens veel moeite voor te doen om in beweging te komen, wat ongezonds af te slaan of gezond te eten. Want het nadeel van bijvoorbeeld gezond eten, is dat ongezond eten ineens veel harder binnenkomt. Ik ben echt een ontzettende fan van vette hap, maar mijn maag begint er steeds meer en erger op te reageren. Niet dat ik het dan niet meer eet, maar het maakt me wel bewuster van wat ik in mijn lijf stop en wat voor effect dat heeft. Overigens sta ik hiervoor geen uren in de sportschool: mijn favoriete lessen duren een half uur, soms fiets ik er nog wat bij en als ik ga hardlopen, dan duurt zo’n sessie (inclusief terug wandelen) ongeveer 1 tot anderhalf uur.
Met werk ligt het misschien nog iets anders: ik heb niet speciaal de behoefte om perfect werk af te leveren, maar ik kan wel ergens tegenop zien omdat ik dan dénk dat er hoge eisen gesteld worden aan me. Maar in de praktijk is al zo vaak (lees: bijna altijd) gebleken dat dat niet zo is, of tenminste, dat de eisen me niet (te) zwaar vallen, dat het me steeds beter lukt om me dat ook vooraf voor te houden en tóch aan de slag te gaan.
Dan: schuldgevoel. Dat vind ik helemaal een bijzondere, want ik heb namelijk maar heel zelden last van een schuldgevoel. Volgens mij doe ik steeds wat me op dat moment het beste lijkt. Dat is achteraf misschien niet altijd de juiste keuze, maar de intentie/overwegingen die op dat moment voor mij meetelden, sta ik dan wel achter. Dus dan moet het wel heel ongelukkig uitvallen, wil ik me schuldig voelen. Als dat al zo is, dan zou het zijn omdat iemand anders erdoor benadeeld is, wat ik zeker niet wil. Maar me schuldig voelen om iets dat ik mezelf op zou leggen (wat ik dus volgens mij al niet doe) en wat ik dan vervolgens niet na kom? Nee, dat wil er bij mij niet echt in. En om eerlijk te zijn vind ik dat je – als je dat wel doet – je jezelf het leven behoorlijk zuur kunt maken. Als je écht een eis aan jezelf gesteld hebt die je niet na hebt kunnen komen, dan is dat toch al vervelend genoeg? Beetje dubbelop om je daar dan ook nog schuldig over te gaan voelen. Ik kan me ook wel weer voorstellen dat dat iets is waar je geen controle over hebt, maar het zit op die manier niet echt in mijn systeem, gelukkig.
Misschien snap ik het principe van ‘hoge eisen aan jezelf stellen’ en ‘schuldgevoel’ wel niet helemaal en zit ik er helemaal naast (en stel ik dus onbewust wél hoge eisen aan mezelf). En aangezien het toch met enige regelmaat terug komt, is er blijkbaar toch iets dat mensen triggert om dat te noemen, dus vandaar ben ik wel benieuwd naar jullie reacties. In relatie tot dit blog, maar zeker ook over hoe je dat zelf ziet: stel jij hoge eisen aan jezelf? En hoe zit het met schuldgevoel?
Volg LekkerLevenMetMinder nu ook op Facebook en Google+!
Volg LekkerLevenMetMinder nu ook op Pinterest, Facebook en Instagram!Deze post kan affiliate-links bevatten. Dit betekent dat ik een commissie krijg als je iets via deze links koopt. Uiteraard kost dit jou niets extra's (soms is het zelfs voordeliger!) en kun je erop rekenen dat ik alleen links opneem van websites of producten waar ik zelf 100% achter sta. Gebruik je deze links voor je overstap, aanmelding of aankoop? Dank je! Je helpt mij dan weer om nóg meer mooie content te kunnen maken!
In de VS zijn minder introverte mensen. In mijn jeugd werd nooit naar mij geluisterd. Ik werd introvert. Jaren later kreeg ik in een groep mensen een test voor werken in team verband. De hele groep kreeg die test, toen was ik opgeschoven naar de categorie 'tussen introvert en extravert in'.
Nu ik uit de ratrace ben merkte ik dat ik mezelf beter weet uit te drukken. Richting extravert.
Is nog wel eens moeilijk.
Je ziet je kunt wel degelijk veranderen.
Ik verbaas me dat je al zo vaak verhuisd bent. Niet honkvast. Veel mensen die vaak verhuizen,
Veel mensen die vaak verhuizen, verhuisden als kind veel /vaak met de ouders mee.
De verhuizingen waren tot nu toe niet mijn keuzes en ik had er ook niet in alle gevallen wat over te zeggen. Dat is deze keer wel zo, vandaar dat het wat mij betreft ook meteen de laatste keer is!
Het mooiste dat je kan worden is jezelf! Deze tekst wilde ik eerst op het geboortekaartje van mijn jongste dochter zetten, maar omdat ik het idee had dat de mensen die de kaart zouden ontvangen dit niet zouden begrijpen heb ik t niet gedaan. Voelt voor mij als misbruik van zo'n mooie zin.
Elke dag heb ik een genietmomentje waarbij ik naar mijn kinderen kijk en bedenk welke mooie kinderen het worden. Bijsturen moet je af en toe maar het liefste laat ik ze alles zelf ontdekken en doen
Oh wat grappig! Hij staat op ons aankomstkaartje 🙂
Ook na enige twijfel trouwens, maar hij past zo bij ons en zoon.
Ik was degene die die bewuste reactie had geplaatst. Ik reageerde zo, omdat jezelf aangaf dat je je er niet prettig bij voelde en ' van het padje af ' Blijkbaar stel je jezelf tot doel om vijf keer per week of zo te gaan sporten. En dan snap ik echt wel dat je dat om bepaalde redenen wil, maar als dat even niet lukt om wat voor reden dan ook is dat toch niet erg? En daarbij: vijf keer per week sporten vind ik heel veel. Maar dat komt misschien ook wel omdat ik een afgrijselijke hekel heb aan sporten en het dus ook nooit doe. Op mij kwam je blogje over alsof je er allemaal erg mee zat. En dan denk ik van: relax en maak je je er niet zo druk over. Volgende keer beter. De wereld vergaat heus niet als je je doelen wat dat betreft een keertje niet haalt. Maar misschien ben ik daar wel te makkelijk in hoor. Ik ben niet zo'n strevertje met een hele zelf opgestelde doelenlijst. Ik krijg het er spaans benauwd van als ik lees dat mensen zulke lijstjes voor zichzelf maken en dan ook nog in zak en as gaan zitten als het ze niet lukt. Jezelf doelen stellen vind ik op zich prima hoor, maar het kan toch niet de bedoeling zijn dat je er krampachtig mee omgaat en gelijk in een soort van dip schiet als het een keertje niet lukt om een doel te halen. Volgens mij werkt zo'n doelenlijstje dan alleen maar tegen je, in plaats van dat het je wat positiefs oplevert. Maar goed: ik vind het vaak nogal beklemmend en benauwend overkomen zulke doelenlijstjes en vooral hoe mensen er dan mee omgaan voor zichzelf. Je bent mèèr dan zo'n doelenlijstje, denk ik dan.
Volgens mij hebben jullie de zelfde mening, maar iets anders verwoord. Er is bij het doelenlijstje dus geen schuldgevoel bij LLMM! 🙂
Dus: m.i. Zijn jullie het daarover met elkaar eens..!?!
Leven en laten leven 🙂
Tineke
Leuk stukje! Tja hoe zit het met de eisen aan mezelf en schuldgevoel…
Volgens de man stel ik hoge eisen aan mezelf. En ik ben ook best streng voor mezelf ja. Ik wíl ook gewoon veel haha en dat lukt niet als je op je kont blijft zitten en niks doet.
Schuldgevoel heb ik zelden. Als ik iets niet doe wat ik wel gepland had, dan is dat gewoon zo. Ik doe genoeg.
Ik stel hoge doelen, maar stel die ook net zo gemakkelijk weer bij, zonder daar last van te krijgen. Realistisch zijn en bedenken waarom dingen zo lopen, geeft rust. Ik heb hierdoor vrijwel nooit last van schuldgevoel.
Ik weet niet of ik hoge eisen aan mezelf stel… Moeilijk om dat van jezelf te zeggen vind ik.
Huisvlijt