Economische zelfstandigheid is mij altijd met de paplepel ingegoten. Maar blijkbaar geldt dat lang niet voor iedereen. Volgens onderzoek van het Sociaal en Cultureel Planbureau zijn jonge vrouwen in Nederland namelijk minder vaak economisch zelfstandig dan mannen van dezelfde leeftijd. En dat heeft in veel gevallen niets te maken met de zorg voor een gezin.
Wanneer ben je economisch zelfstandig?
De ‘officiële’ maatstaf voor economische zelfstandigheid ligt op een inkomen van minimaal 920 euro per maand. Als je dat hebt, dan ben je volgens de onderzoekers economisch zelfstandig. Uit de cijfers van het onderzoek blijkt echter dat slechts 67 procent van de vrouwen tussen de 30 en 35 jaar aan dit inkomen komen. Bij de mannen is dit 82 procent.
Dit heeft grotendeels te maken met het aantal uren dat gewerkt wordt. Nergens in Europa werken jonge vrouwen zo weinig uren als in Nederland. En nergens zijn de verschillen tussen mannen en vrouwen zo groot. Mannen werken hier gemiddeld 37 uur per week (wat overigens ook al minder is dan de ‘gewone’ 40). Vrouwen blijven op 29 uur steken.
Niet om de kinderen
Nu dacht ik in de eerste instantie: dat zal wel zijn om de kinderen. Maar dat blijkt dus niet het geval te zijn. Het komt meer doordat vrouwen vaak werkzaam zijn in een beroep waarin deeltijdwerk een goede mogelijkheid of zelfs een must is. Bovendien hechten vrouwen meer waarde aan de combinatie van werk en hobby’s, terwijl mannen graag carrière maken.
En nadat er kinderen komen, worden deze verschillen natuurlijk alleen maar groter. Als er wel kinderen zijn, dan werkt maar liefst 68 procent van de vrouwen in deeltijd, tegenover slechts 13 procent van de mannen.
Moet je economisch zelfstandig zijn?
Ik heb het zelf altijd enorm belangrijk gevonden om economisch zelfstandig te zijn. Maar als ik dit zo lees, dan begin ik me bijna af te vragen of ik er gewoon niet al jaren verschrikkelijk naast zit. In principe heeft die 33 procent van de vrouwen namelijk gewoon al waar ik nu nog naar toe werk: meerdere dagen in de week vrij, tijd voor sociale dingen en blijkbaar geen zorgen. Anders zouden ze niet bewust kiezen voor minder werken, lijkt me.
Tegelijkertijd denk ik ook: met 920 euro per maand rondkomen lijkt me al een uitdaging, afhankelijk van waar je woont. Het is dus waarschijnlijk niet zo dat ze dat geld niet nodig hebben; waarschijnlijk hebben ze een partner die wél fulltime werkt en de rest van het benodigde inkomen binnenhaalt. En dan wordt het weer een ander verhaal.
Ik zou namelijk voor geen goud zonder goede reden minder gaan werken en verdienen, als dat betekende dat een ander het dan voor mij moest verdienen. Dus zelfs als het praktisch gezien mogelijk was, dan schreeuwt alles in mij “NEE!”. Voor mij blijkt het dus wél een must te zijn. Ook al realiseer ik me dat het natuurlijk een stuk makkelijker zou zijn als ik dat idee gewoon los kan laten.
Hoe sta jij tegenover economische zelfstandigheid? Vind jij het voor jezelf een must? En hoe sta je daarin als je kijkt vanuit een man/vrouw-perspectief?
Volg LekkerLevenMetMinder nu ook op Pinterest, Facebook en Instagram!Deze post kan affiliate-links bevatten. Dit betekent dat ik een commissie krijg als je iets via deze links koopt. Uiteraard kost dit jou niets extra's (soms is het zelfs voordeliger!) en kun je erop rekenen dat ik alleen links opneem van websites of producten waar ik zelf 100% achter sta. Gebruik je deze links voor je overstap, aanmelding of aankoop? Dank je! Je helpt mij dan weer om nóg meer mooie content te kunnen maken!
Als ik dit zo lees ben ik inderdaad nier economisch zelfstandig. Ik werk parttime maar verdien minder dan het bedrag wat jij noemt.
In mijn geval komt het zeker wel door de kinderen. Mijn man verdient genoeg voor ons hele gezin, zelfs als ik niet zo werken. Bewuste keuzes, ook al kan iemand daar wat van vinden.
Ik denk dat ik op termijn graag iets meer werk, en man iets minder. Dus dan draaien we de rollen een stukje om. Helemaal prima!
Wij werken sinds dit jaar beiden parttime, daarvoor alleen V. Bevalt goed. Met parttime verdient V meer dan het genoemde bedrag, maar ik vraag me af of ze daar echt zelfstandig voor zou kunnen wonen/leven in onze regio.
Ook voor onze dochter werkte V parttime en heeft eigenlijk nooit fultime gewerkt. Eerst omdat ze dat niet wilde, later vanwege een chronische ziekte..
Dat hoor je dus vaker, dat het een bewuste keuze is die helemaal nog niet is ingegeven door kinderen of door andere omstandigheden! Mooi dat jullie nu allebei parttime werken 🙂
Grappig, deze website heet lekker leven met minder. Maar minder werken of minder geld valt daar blijkbaar niet onder. Ik ben zelf thuisblijfmoeder. Dan werk je de hele dag met de kids maar je verdient niks. Mijn man haalt het geld binnen en ik zorg voor de rust, regelmaat en reinheid binnen het gezin. En voor de gezelligheid. Ik vind het heerlijk en mijn man ook. Man en vrouw zijn niet hetzelfde. Wij vullen elkaar zo aan. Hij zou niet met mij willen ruilen.
Ik ben totaal niet economisch zelfstandig want ik ben al jaren thuisblijfmoeder dus geen inkomen voor mij. Mijn man werkt fulltime en ik heb, toen ons eerste kindje op komst was, mijn job opgezegd omdat mijn man persé wou dat ik thuisblijfmoeder werd om de zorg van de kinderen en het huishouden op mij te nemen. Toen de kinderen klein waren, was dat een goede beslissing en was ik er voor hen altijd. De kinderen zijn nu al lang het huis uit maar mijn man wil niet dat ik uit werken ga. Ik maak me wel zorgen om”later” en stel dat onze relatie toch zou mislopen, dan sta ik daar zonder inkomen, zonder opgebouwde rechten,stel dat mijn man overlijdt en ik met een klein weduwenpensioen moet rondkomen .Mijn man maakt zich daar totaal geen zorgen om want dat zijn zorgen voor later volgens hem. Nogal egoïstische houding vind ik en ik kan mijn zorgen daaromtrent zelfs niet ter sprake brengen want dan ben ik volgens hem een zwartkijker…..
Waarom wil hij dan niet dat je nu gaat werken? Ik kan me het argument van thuis voor de kinderen heel goed voorstellen en volgens mij brengt dat ook veel voordelen qua opvoeden met zich mee (mijn moeder was ook altijd thuis). Je zorgen vind ik namelijk best heel terecht. Als de relatie zou mislopen of je man komt te overlijden, dan wordt het voor jou een stuk lastiger om rond te komen. Ik weet niet wat zijn motivatie is, maar je zou misschien eens kunnen beginnen met een dag en later uitbouwen? Het is voor hem makkelijk denken dat het zorgen voor later zijn, maar hij hééft een baan en – lullig gezegd – als hij zou komen te overlijden, dan heeft hij daar inderdaad geen last meer van. Maar je wilt toch ook dat je vrouw goed achterblijft?
Ik zou het toch maar weer eens aankaarten bij hem, want het is een ongezonde situatie. Je hoeft inderdaad nog niet eens te gaan scheiden maar hij kan ook overlijden toch? Het is lastig voor je als hij de boot zo afhoud, maar ik zou zeggen: kom voor jezelf op, leg uit waar je mee zit. Het feit dat hij jouw zorgen rond deze materie niet serieus neemt, kan geen prettig gevoel zijn voor je.
Ik heb fulltime gewerkt (36 uur) tot enige maanden na de geboorte van zoon. Dat beviel prima en ik had een leuke baan. Daarna ben ik teruggegaan naar 28 uur. Na de geboorte van dochter 6 jaar later ben ik eerst met ouderschapsverlof teruggegaan naar 25 uur en later heb ik uren ingeleverd. Omdat ik een nieuwe functie kreeg, heb ik niet veel loon hoeven inleveren. Man groeide inmiddels gestaag en heeft nu een fijn loon waarbij ik niet meer hoef te werken. Dat geeft me rust. Zelf ben ik opgevoed met de leus “Een slimme meid is op haar toekomst voorbereid” dus ik stop zeker niet met werken. Hoewel ik ook al weer fulltime had kunnen werken. Dat doe ik dan weer niet, de kinderen hebben recht op mijn tijd en ik hou van mijn vrije maandag en korte dagen. Ik verdien wel flink meer dan EUR 920 per maand (ruim 2x zoveel). Werken is voor mij meer dan alleen geld verdienen. Het geeft mij structuur en het werk is leuk om te doen. Ik heb mazzel met leuke collega’s al die jaren al. De kinderen zijn inmiddels 12 en 18 en ik heb naast mijn werk genoeg tijd om te sporten, voor hobby of af te spreken met vriendinnen. Man doet veel met de kinderen naast zijn drukke baan. Mijn gezondheid heeft een behoorlijke tik gekregen en daarom moeten de kinderen ook helpen als ik moe ben na een dag werken. Dat vind ik belangrijk, ook dat ze zien dat we beiden werken en samen verantwoordelijk zijn voor het inkomen.
Als ik het zo lees, dan heb je het volgens mij goed voor elkaar! Een mooi inkomen, genoeg vrije tijd en een leuke werkplek. En ook mooi geregeld met het gezin! Dan kan ik me goed voorstellen dat je wél kiest voor parttime werken!
@huisvrouw, wat een ongezonde situatie dat je man bepaalt dat je niet mag gaan werken. Dat lijkt me geen basis voor een gelijkwaardige relatie. Hij zal het vast goed bedoelen, maar jij bent er ook nog, je zorgen worden gewoon onder het tapijt geveegd. Sterkte.
In de praktijk blijkt dat veel vrouwen(met partner met inkomen) met een te laag inkomen om economisch zelfstandig te zijn het financieel niet redden als ze gaan scheiden of de partner komt te overlijden. Een scheiding of verlies van partner brengt heftige emoties met zich mee, waaronder rouwverwerking. Er op dat moment achter komen dat de financiën niet goed geregeld zijn, een baan vinden waarbij meer uren gewerkt kan worden, een huis dat verkocht moet worden, het vinden van een nieuw huis , bij de verzorging van kinderen, hoe gaan we dit regelen. Er komt dan zoveel op je af… het is verstandig er goed over na te denken wat er op financieel gebied gaat gebeuren als je gaat scheiden of je partner overlijdt…en hiervoor financiële maatregelen te treffen. Een buffer zodat je het eerste jaar kan overbruggen, een overlijdensrisicoverzekering, buffer of verzekering voor uitvaart etc. Mocht je besluiten om minder te gaan werken en minder te gaan verdienen omdat er ook een verdienende partner is, calculeer dan ook de (financiële) gevolgen in als die partner niet meer bijdraagt aan het inkomen.
Ik denk dat economische zelfstandigheid een must of niet, een eigen keuze is die heel weloverwogen gemaakt moet worden. WMT
Ja, dat denk ik dus ook. Je wilt toch de boel op orde hebben voor een worst case scenario. Ik hoor wel regelmatig: ‘Ach, hoeft niet, deze relatie is voor altijd’, maar je kunt óók te maken krijgen met overlijden. Je hebt niet alles in de hand. Ik zou best minder willen werken, maar ik zou dan wel eerst alles – voor zover mogelijk – goed afgedekt/uitgedacht hebben.
Je kunt ook op een andere manier naar de zaken kijken dan het geijkte, heb je een baan die een bepaald bedrag oplevert. Dat bedrag zegt natuurlijk helemaaal niets en is geheel afhankelijk van je (vaste) uitgaven patroon.
Ik heb geen betaalde baan, maar wel geld (ja dat kan). Het salaris van de man is voor de helft van mij. Bij scheiding heb ik de beschikking over een eigen bankrekening waarvan ik met de kinderen twee jaar kan rondkomen, op de huidige plek waar we wonen. Ook is er voor beide een begravenis regeling. Voor mij is dit voldoende om rustig te slapen. Je kunt toch niet alles indekken. Wel wil ik als de kinderen ouder zijn (of als de man minder gaat werken) betaalde arbeid gaan verrichten. Ook ik zal dan mijn geld delen met mijn man. Mocht hij stoppen met werken en ik fulltime de kost verdienen dan kan hij mijn noodfonds op zijn naam zetten. We vormen samen met de kinderen ons gezin en ieder draagt zijn steentje bij op zijn/haar manier, betaald of onbetaald.
Als ik jouw beschrijving zo lees, dan zou ik jou juist niet indelen bij ‘economisch afhankelijk’, juist omdat je bepaalde dingen geregeld hebt. Als je alleen naar inkomen zou kijken, dan zou je misschien wel in die categorie vallen, maar wat dat betreft heb je natuurlijk helemaal gelijk: je kunt ook verder kijken dan wat iedereen gewend is of wat gebruikelijk is.
Ik vind het best eng dat de huidige generatie jonge vrouwen zonder kinderen zichzelf zo aan het klemzetten zijn. Je staat hiermee je hele leven lang op achterstand, je gaat nooit meer zoveel verdienen als mannen van dezelfde leeftijd. Je maakt jezelf afhankelijk van je relatie en maakt het jezelf dus moeilijk om ooit te zeggen ‘ik ben ongelukkig in deze relatie, ik ga weg’.
Als je kinderen hebt, of mantelzorger bent, dan kan ik begrijpen dat je samen overlegt of 1 van beiden of allebei minder gaan werken, maar dat vind ik een heel ander geval.
Overigens, waarom vinden de partners van deze vrouwen er niet iets van? Zij worden door hun vriendin/vrouw al jong in de verantwoordelijke positie geplaatst, kunnen niet zo makkelijk meer beslissen dat ze misschien ook wel minder willen werken.
Ik denk dat onze generatie heeft gezien dat onze moeders er niet heel gelukkig van werden dat zij moesten stoppen met werken toen ze trouwden of zwanger werden. Dat ze later, toen de kinderen uit huis waren, weer een opleiding moesten volgen voor ze weer konden werken. Dat ze niet zelf konden beslissen over hun eigen leven, omdat ze afhankelijk waren van het inkomen van hun man. En dat het daarom voor ons vanzelfsprekender was om wel minstens 32 uur te werken als jonge vrouw zonder kinderen. De huidige generatie jonge twintigers ziet dat blijkbaar niet in. En dat vind ik zorgelijk. Hoeveel van hen belanden later in de bijstand?
Dat vraag ik me inderdaad ook wel af: hoe vinden die partners dat? Mogelijk zijn die er niet, maar 920 euro lijkt me niet royaal om van rond te komen, dus ik heb de indruk dat er in de meeste gevallen wél een partner is. Ik zou zelf liever hebben dat we allebei minder kunnen werken, zodat we alles wat we in die vrije tijd doen ook gewoon gelijk kunnen verdelen. Gelijke lusten, gelijke lasten.
Ben het helemaal met je eens,
Ik heb zelf 3 kinderen, woon samen, en werk 90% nu. Heb ook wel 100% gewerkt en mijn vriend heeft na de geboorte van de 2e 4 jaar lang 80% gewerkt. Mijn werk is overigens wel altijd op maximaal 15 minuten fietsen van huis/creche/school geweest en in geval van nood kon ik bijna altijd naar huis. Ook optredens van de kinderen op school kon ik meestal wel bijwonen. Soms vroeg ik of opa/oma gingen.
Omdat ik samenwoon heb ik, als we uit elkaar zouden gaan, geen enkel recht op partneralimentatie. Dat weet volgens mij niet iedereen. Ook ben je in mijn ogen wel naief als je denkt dat jij en je partner noooooit uit elkaar gaan. Dat denkt iedereen die trouwt (neem ik aan), maar toch is de realiteit anders.
Het grote voordeel van alletwee werken is dat bij het wegvallen van 1 inkomen niet meteen de totale paniek toeslaat (wij hebben overigens nooit maximaal geleend voor ons huis en sparen nu we alletwee werken 30% van ons inkomen). Ik ben 50+, ben al 2x werkloos geweest, nu gelukkig weer aan het werk, maar dat valt echt niet mee als 50+er in mijn sector. Mijn vriend vindt het overigens ook een heerlijk gevoel dat ik net zoveel bijdraag aan het gezinsinkomen als hij, voor hem valt daarmee ook een last van zijn schouders. In mijn omgeveing zijn overigens vele stellen waarbij de vrouw het grootste inkomen heeft, de mannen vinden dat zonder uitzondering geen enkel probleem.
Haha, mooi om te horen dat jouw vriend het eigenlijk ook wel fijn vindt op deze manier! Dat zou ik zelf ook hebben; het is best een verantwoordelijkheid als iemand afhankelijk van je is!
Als je samenwoont heb je als eventuele ex-partner inderdaad recht op niets. Ja, alimentatie voor de kinderen, maar dat hangt vaak ook maar net af van wat je afspreekt qua voogdijregeling. En inderdaad; denken dat iets nooit kapot gaat is denk ik – zeker in deze tijd – best naïef. Wij hebben alles nu wel geregeld voor ‘in geval dat’. En of dat nu een relatiebreuk of overlijden is, dat maakt dan eigenlijk niet meer uit. Vinden we beiden wel net zo prettig, dan laat je de ander ook niet met een bak ellende achter.
Voor mij een must! Ik moet er niet aan denken om ooit zonder man én inkomen te zitten. En daarnaast ben ik een leukere vrouw als ik werk/mijn eigen inkomen heb. Helaas zie ik om me heen dat studievriendinnen dit niet belangrijk hebben gevonden en nu als afgestudeerde HBO’er/WO’er geen man meer hebben, maar wel een huishouden met kinderen. Die heel lastig aan het werk komen of die het heel moeilijk vinden om aan het werk te gaan vanwege het schuldgevoel naar hun kinderen, omdat manlief -net als toen ze nog getrouwd waren- amper naar de kinderen omkijkt. Ja ik wordt er gelukkiger van als ik geen rekening met inkomen moet houden als ik me afvraag of ik bij mijn man wil blijven (en niet moet blijven). Maar aan de andere kant: niet alleen economische zelfstandigheid, maar vooral de emancipatie van ‘de man’ als in: zorgt net zoveel voor het huishouden en de kinderen vind, kost mij de meeste energie en baart mij de meeste zorgen.
Dat laatste vind ik inderdaad ook een heel goed punt. Je ziet dat vaak toch op de vrouw neerkomen, terwijl het voor het gezinsleven ook écht wat toevoegt als vader ook gewoon evenveel aanwezig is en evenveel inspanning levert voor het gezin. En dan niet alleen in geld. Ik sprak hier laatst toevallig over met een vriendin en die doen het echt zoveel mogelijk 50/50. Maar daarin zijn ze in hun omgeving wél redelijk uniek, wat eigenlijk niet zo zou moeten zijn.
Tja, volgens die definitie (inkomen van minimaal 920 euro per maand) ben ik al vanaf mijn 17e economisch zelfstandig, toen ik nog studeerde en er flink naast werkte. En nu nog steeds ben ik volgens die definitie economisch zelfstandig, net als mijn man. Maar hoe realistisch is dat bedrag?
Als 1 van ons overlijdt, dan is alles goed geregeld. Maar als we gaan scheiden, dan kan geen van ons beiden zich veroorloven in ons huis te blijven wonen. Simpel gevolg van onze “generatie” denk ik; we kochten een huis vlak voor de crisis, gingen fors onder water, hebben allebei niet de salarisgroei meegemaakt die veel babyboomers meemaakten, en ik zie dat ook niet gebeuren, ondanks goede opleiding. We hebben ons huis voor een groot deel afgelost, maar dan nog is het op 1 inkomen niet te betalen voor ons. Wij zijn in die zin economisch volledig afhankelijk van elkaar. Mochten we echter toch uit elkaar gaan, dan verkopen we uiteraard “gewoon” de woning, waarna we allebei met een mooi bedrag op de spaarrekening verder kunnen gaan met ons leven. Maar een koopwoning zal er dan niet meer inzitten, als alleenstaande. Dat zie ik ook bij single vrienden, die hooguit modaal verdienen. Dan is het gewoon lastig, als alleenstaande is alles moeilijker op te brengen dan wanneer je het met z’n 2tjes kunt dragen.
Het grootste probleem zit hem wat mij betreft echter niet in de economische zelfstandigheid, maar vooral de huishoudelijke afhankelijkheid. Als ik verder moet zonder mijn man, dan kan ik mijn baan en de zorg voor de kinderen combineren. Mijn man kan dat echter niet, en in de sector waar hij werkt kan nagenoeg geen enkele man dat (werkdagen die beginnen voor de opvang open gaat, ouderschapsverlof onbespreekbaar, etc). Dat vind ik nog veel zorgwekkender. We kunnen wel met z’n allen heel geëmancipeerd doen over vrouwen die financieel onafhankelijk moeten zijn, maar voor mannen is het in veel sectoren echt nog ongebruikelijk om werk te (willen) combineren met huishouden, kinderen of mantelzorg.
Dat is een heel goed punt, hoewel er dan ook inderdaad nog wel wat te doen is in het deel van ‘willen’. Als je het goed bekijkt, zijn veel mannen economisch (en huishoudelijk) zelfstandig, omdat ze hierin gefaciliteerd worden door vrouwen. Het zou mooier zijn als flexibel werken binnen veel meer functies en sectoren een normale optie is, die niet samen hoeft te hangen met een daadwerkelijke zwangerschap of je geslacht.
Ik denk dat veel werk dan ook een stuk efficiënter uitgevoerd kan worden. Dat zie je wel in die onderzoeken waaruit blijkt dat blije werknemers veel productiever zijn, terwijl niet-blije werknemers behoorlijk achterblijven in productiviteit. Ik kan me echter ook voorstellen dat je als werkgever liever zoveel mogelijk zicht hebt op je werknemers. Dat loslaten is toch moeilijk, ook al zou het op de termijn juist meer op kunnen leveren…
Ik blijf me erover verbazen dat vrouwen èn mannen het blijkbaar logischer vinden dat zíj economisch afhankelijk is en híj niet…
Daar kan ik me echt over opwinden…
Maar ik doe het vandaag maar niet… 🙂
Ja, allebei inderdaad! Ik moet er voor mezelf niet aan denken, terwijl ik echt niet speciaal een enorme feminist ben ofzo.
Als bijna 60 er ben ik economisch zelfstandig, ook altijd geweest, ik ben blijven werken, ook toen de kinderen klein waren, dit was toen nog niet vanzelfsprekend.
Ik wil niet afhankelijk zijn van een ander ,en we konden de financiën ook wel gebruiken eigenlijk (salaris man was wel toereikend, ik werkte meer voor de extra’s) altijd rond de 28 uur gewerkt, ivm onregelmatig werk (zorg)kan het op mijn werk niet meer dan dat.
Nu zijn de kinderen volwassen, we redden t goed van zijn salaris, ik zou kunnen stoppen , maar man zou ook best willen stoppen en zoveel geld is er nog niet. dus werken we alle twee gewoon door, 1 salaris om van te leven, 1 salaris om te sparen, en dan tzt als t spaargeld voldoende is samen stoppen.( dat is een keuze, we zouden ook parttime kunnen gaan werken, maar eerder stoppen lijkt ons fijner)
Ik zie het op mijn werk, de vrouwen van mijn leeftijd zijn allemaal jaren thuis geweest toen de kinderen klein waren, om later weer in te stromen ( minder pensioenopbouw) ,
Onze kinderen zijn niets te kort gekomen, man en ik werkten alle twee onregelmatig, ze hebben nooit een oppas gezien. T was voor ons wel passen en meten, maar t was ook onze keuze. ik ben gezegend met een geëmancipeerde man , die kookt lekkerder dan ik en als de kleinkinderen nu komen vervangt hij net zo snel een luier.
Hij heeft een volwaardige partner die met alles meedraait , en voor ons werkt dit prima.
De afhankelijke vrouw heb ik nooit zo begrepen, je bent toch een eigen individu en geen aanhangsel van je partner..
Mooi dat dit voor jullie zo goed werkt en ook heel bijzonder om te lezen dat jullie het zo doen als (jij) bijna 60er; dat zie je toch heel vaak anders. Dit lijkt mij ook het mooist, dan doe je het gewoon helemaal samen. Misschien dat er ooit nog een keer persoonlijke voorkeuren een rol spelen, bijvoorbeeld als één het niet meer naar zijn of haar zin heeft op het werk, maar dan niet omdat de één vrouw is, of omdat de ander man is. Daar zou ik me echt niet fijn bij voelen. Ik zou zelf niet afhankelijk willen zijn, ik zou geen man willen die wil dat ik afhankelijk ben en ik vind het wel een pluspunt als een man zich ook niet aan die stereotypen van ‘vrouw bij huis’ conformeert.
Ik ben niet financieel zelfstandig op het moment. Helaas door gezondheidsproblemen zal dat waarschijnlijk ook niet gaan gebeuren (voorlopig). Gelukkig heeft mijn man wel een goede baan met een vast contract. Maar het is wel iets wat me tegenstaat, dat ik momenteel geen eigen inkomsten heb. Gewoon vanwege het gevoel dat het met zich meebrengt om ook bij te kunnen dragen. Ik hoop dus ook dat dit niet voor altijd is, maargoed, voorlopig is het wel even de realiteit voor ons.
Het is dan mooi dat het even zo kan, maar ik kan me voorstellen dat dit niet een situatie is die je voor de langere termijn wilt.
Ik woon nu alleen, maar toen ik nog getrouwd was heb ik nooit minder willen werken als waar ik in mijn eentje van rond zou kunnen komen. Ik werkte toen 4 dagen en mijn man had het prima gevonden als ik er 3 was gaan werken, maar dat voelde op de een of andere manier niet goed. Uiteindelijk ben ik gescheiden en ook al moest ik wel een stapje terug doen, omdat je toch maar 1 salaris hebt dan, ik heb mezelf altijd prima kunnen bedruipen. Ik zou er niet aan moeten denken om financieel afhankelijk te moeten zijn van iemand, zelfs al had ik kinderen gehad. Natuurlijk is het ieders eigen keuze maar voor mij zou dat een schikbeeld zijn. Uiteindelijk werk ik nu toch maar 18 uur in de week, maar heb daar zelf naartoe gewerkt door spaarzaam te zijn. Heb ik toch nog veel vrije tijd maar ik heb hier zelf voor gekozen en ben van niemand afhankelijk gelukkig.
Dit is natuurlijk helemaal prachtig: 18 uur werken en alsnog onafhankelijk zijn 🙂 Heb je natuurlijk ook al die jaren hard genoeg voor gewerkt, maar toch. Daar neem ik mijn petje voor af!
Dat gaat jou ook wel lukken, je bent zo goed bezig, ??
Leuke vraag!
Mijn moeder was thuis, mijn vader werkte 80 uur per week en is miljonair geworden. Zonder de steun van mijn moeder was hem dit niet gelukt. Tijdens de scheiding heeft mijn moeder ook genoeg gekregen om economisch zelfstandig te zijn en tegenwoordig werkt ze als gastouder (deeltijd, wel meer dan 920 p.m.). Maar ze had een gat van ruim dertig jaar niet werken.
Ik ben thuis wegens ontslag zwangerschap en daarnaast mijn oudste die heel veel begeleiding vraagt. Maar ik ben dus nu wel bezig om genoeg te verdienen om mijn man weer meer thuis te kunnen houden. Hij werkt 32 uur en verdiende afgelopen jaar 920 euro ongeveer per maand. Dus daar komen wij wel mee uit.
Ik vind het echt ontzettend meerwaarde hebben als er één ouder thuis is en de boel draaiende houd. Omdat ik degene ben met een baarmoeder en borsten ben ik dat de afgelopen zes jaar geweest. Maar dat is niet persé iets dat zo blijft. Nu de derde is geboren en we ‘klaar’ zijn begin ik op andere gebieden ambitie te hebben dan ontzettend goede thuis basis bieden.
Man trekt juist steeds meer naar huis toe en werk valt hem steeds zwaarder.
Maar goed, als hij zijn werk leuk zou vinden zou ik ook minder geneigd zijn om
nu al geld te verdienen en had ik gewacht tot de jongste op school zat.
Dan komt het bij jullie wel mooi uit; jij nu weer wat meer aan het werk en hij mogelijk misschien straks wat minder. Ik kan me voorstellen dat dat ook wel motiveert; je wilt toch ook niet dat iemand met tegenzin naar z’n werk gaat en als je daar dan eventueel iets in kunt doen…
Inderdaad! Maar ik zie inkomen en zorg ook echt als een team effort. Dat zal ook wel komen door mijn geschiedenis achtergrond, ‘het gezin als economische eenheid’ is iets wat al eeuwen bestaat in Nederland.
Ik pleit misschien juist wel voor minder individualisme en meer afhankelijkheid. Als je elkaar nodig hebt (zowel voor zorg taken als voor inkomen) besteed je ook meer aandacht aan elkaar.
De serie van lauren en het geld op npo is wat dat betreft echt een aanrader
Die serie ga ik eens bekijken, bedankt voor de tip! En afhankelijkheid is op zich niet erg, maar dan moet je het inderdaad wel allebei hebben. Ik zou niet graag een relatie aangaan waarin dat ongelijkwaardig is en waarin de één wel afhankelijk is en de ander niet. Maar als je het regelt zoals jouw ouders deden – je faciliteert het thuisblijven van je moeder, je moeder faciliteert het 80 uur per week werken van je vader – dan vind ik het anders.
Overigens zou ik alsnog niet graag financieel afhankelijk van iemand willen zijn, maar dat neemt niet weg dat ik ‘wederzijdse afhankelijkheid’ niet per definitie ‘verkeerd’ vind.
Ik heb drie jaar geleden meegemaakt dat mijn vriend overleed. We hadden 3 kinderen. Hij had fulltime gewerkt, ik meer freelance/parttime. Wel alles goed geregeld voor het worstcase scenario. Dus overlijdensrisicoverzekering, nabestaandenpensioen etc. Kinderen waren alledrie studerend, nu zijn er twee afgestudeerd. Hij werd 54, kanker, ineens weg. Ik was toen 51. We leefden gezond, vegetarisch, rookten niet, sportten veel. Het kan je dus zomaar gebeuren, hoe positief je ook denkt. Ik kan niet genoeg waarschuwen: wees voorbereid op het ergste. Thuisblijven voor de kinderen is prachtig, maar werk op tijd weer aan terugkeer naar betaald werk.
Wat zal dat een schok zijn geweest, bizar… Maar inderdaad: zoiets kan iedereen overkomen, dat kun je niet voorspellen. En dan kun je het maar beter geregeld hebben. Wat was voor jou achteraf het belangrijkste dat jullie geregeld hadden? Of is dat niet echt te zeggen?
Aflossen hypotheek met overlijdensrisicoverzekering en de rest met het extra gespaarde deel in de spaarhypotheekpolis. Dat laatste was vrijwillig, ik zag donkere wolken hangen omdat er vele banen verdwenen in de sector waar mijn vriend werkte (bankensector). Dus was voorbereid op werkloosheid en sloeg daarom aan het extra bijstorten in de polis.
Het liep dus heel anders..Geen werkloosheid, maar een overlijden binnen 11 maanden na diagnose.
Daarnaast was er een redelijk goede nabestaandenpensioenregeling voor mij en alle studerende kinderen. Alleen mijn dochter geniet die nu nog. De zoons niet meer, die zijn afgestudeerd. Zelf ben ik jurist en wist daarom achter welke regelingen ik aan moest, zoals extra stufi voor dochter vanwege uitloop wegens ziekte. Maarr.. als mijn vriend langer dan 2 jaar ziek was geweest was hij ‘uit dienst’ geweest en hadden we maar de helft gekregen van ons nabestaandenpensioen. Dat was het meest perverse: je wilt iemand waar je van houdt langer houden, maar voor onze financiële zekerheid was het niet zo goed.. heel bizar.
Ik heb echter kankerpatienten gezien waarvan de partner er na overlijden heel wat minder goed uitkwam. Zo’n patient was dan net als zzp-er begonnen, dus niks nada voor de partner en kinderen. Of iemand die kanker kreeg na een ontslag. Ook iemand die met haar overleden partner in de schuldsanering zat.
Zo naïef dat mensen denken dat een scheiding hen niet overkomt. Soms heb je daar gewoon geen invloed op, sta je voor een voldongen feit. Toen mijn (ex) man vertrok kon ik het met mijn parttime salaris, de kinderalimentatie en de toeslagen het prima redden, moet er niet aan denken dat ik op dat moment geen baan had gehad.
Nu jaren verder verdien ik met mijn 12 uur werken in de week al meer dan 920 euro, en kies er samen met mijn man voor dat ik weinig werk, mijn man is langer periodes van huis, en dan ook weer lang thuis, en dan kunnen we als hij thuis veel tijd samen doorbrengen , hoeven we niet te wachten tot we met pensioen zijn.
Ik ben 54, werk in de zorg, en mocht ik weer alleen komen te staan heb ik gelukkig nog wel de mogelijkheid om meer uren te gaan werken. Alleen mijn pensioen zal niet veel zijn, dat is nog een bron van zorg.
Doe je voor je pensioen nu ook nog wat extra’s, of heb je daar nog geen plan voor? Minder werken is inderdaad mooi, maar het heeft natuurlijk ook invloed op je pensioen, dat is waar.
Ik werk fulltime, dat heeft in deze levensfase mijn voorkeur. Al heb ik als single in de stad ook niet heel veel keuzevrijheid hierin. Het gros van mijn vriendinnen zonder kinderen werkt parttime. Ook prima toch. Emancipatie vind ik ook de vrijheid om je eigen keuzes te maken.
Al meen ik iets gelezen te hebben dat vrouwen niet altijd vrijwillig parttime werken, bijvoorbeeld omdat ze vaker een klein aantal uren krijgen aangeboden. Dat lijkt me eerder een probleem.
Wat me wel opvalt is dat dit soort onderwerpen in de media direct onder de noemer ‘vrouwenemancipatie’ worden geschaard. De man wordt bijna als vanzelfsprekend buiten beschouwing gelaten, terwijl daar ook wel wat emancipatie te behalen valt. Ik kom weleens mannen tegen die minder willen werken (bv voor kinderen) maar dat van hun baas niet mogen omdat dat niet gangbaar is in hun sector. (Of mannen die het ‘heel vanzelfsprekend’ vinden dat vrouwen thuis blijven; zoiets beslis je toch met je partner?)
Nog een toevoeging!
Ik heb het hierboven over parttime werken terwijl het eigenlijk met namen over die grens van financiele zelfstandigheid gaat. Ik ken ook stellen waarvan de vrouw thuisblijft voor de kinderen en dus inderdaad (tijdelijk) niet economisch zelfstandig is. Ik zou dat niet willen, persoonlijk vind ik het glad ijs, aangezien je niet weet wat de toekomst brengt. Maar als zij daar voor kiezen, zie ik daar niet zo veel kwaad in. Het is hun leven, denk ik dan.
Ik vind dat er geen onderscheid gemaakt hoeft te worden tussen mannen en vrouwen. Mijn vriend werkt parttime en ik straks – als ik bevallen- ben ook. We verdienen dan prima om rond te komen en hebben meer dan genoeg tijd om te genieten van het leven. Want dat vinden wij het aller belangrijkst!
Hear hear! Ik ben een poosje ‘leunend’ op mijn toenmalige partner geweest, een bewuste keuze toen. Omdat het financieel het aantrekkelijkst was. Man wat vond ik dat verschrikkelijk. Ik vind werken fijn en zelf kunnen bepalen waar ik geld aan uitgeef een vereiste. Ik ga nooit meer terug naar zo’n situatie, met de uitzondering van “als het qua gezondheid ofzo niet anders kan”.
Ik heb bijna 37 jaar fulltime gewerkt, ben getrouwd, heb 2 kinderen gekregen en opgevoed, ben gescheiden en hertrouwd. Nu ben ik bijna 60 en sinds 1 januari jongstleden met pensioen. Omdat ik altijd economisch zelfstandig ben geweest, kan ik dit doen. Ik kijk met veel genoegen terug op mijn werkzame leven en geniet van de vrijheid die ik nu heb. Het voelt goed dat ik dit zelf bereikt heb! Groetjes van Jo.
Feit is dat financiële afhankelijkheid de afhankelijken niet gelukkiger maken. Dat was vroeger al zo, toen vrouwen moesten stoppen met werken omdat ze trouwden of kinderen kregen.
Vandaag de dag is het niet anders.
De beste relaties zijn die waar evenwicht is. Het beste is om de opvoeding en de verzorging niet automatisch bij vrouwen te laten. Dat lukt meestal niet. Neem nou mijn neef en zijn vrouw. Ze wilden parttime werken, het lukte niet. Hij werd op zijn vrije dag te vaak thuis gebeld, zat thuis constant achter de laptop. Zij mocht als chirurg in een kinderziekenhuis niet parttime werken. Ze werkt nu in een ander ziekenhuis, maar parttime werken is moeilijk. Vier hulpen hebben ze. Bovendien wonen ze bewust in de buurt van hun ouders.
Ik ben wel economisch zelfstandig met mijn fulltime baan van 40 uur. Stel we krijgen kinderen, dan is wel het plan dat ik minder ga werken, maar stoppen zou ik niet willen. Wel merk ik dat veel jonge vrouwen in mijn omgeving ook parttime gaan werken zonder kinderen, inderdaad om meer tijd te hebben voor hobby’s etc. Zelf kan ik me er weinig bij voorstellen, maar ik vind het dan ook fijn om een evenredig deel aan ons huishouden bij te dragen als mijn vriend zolang dat kan. Stel we zouden ooit uit elkaar gaan, dan zou dat ten koste gaan van luxe, maar zou ik het financieel prima redden. Ik vind het fijn dat geld geen reden is om bij elkaar te blijven. Dus voor nu is fulltime bij mij de ideaal situatie, en wanneer er kids komen zou ik toch ook naar parttime gaan. Maar dan blijf ik toch financieel onafhankelijk :).
Ik werk part time, mijn man trouwens ook. Wij vinden de rust in huis belangrijker. Nu hebben wij allebei goed betaalde banen, want we verdienen meer dan het bedrag wat jij noemt.
Ik vind het storend dat mannen in dezelfde functie meer verdienen dan vrouwen, verder vind ik werken leuk en verdien ik graag mijn eigen geld maar we zien alle inkomsten als gezamenlijk.
Ik heb dus wel mijn eigen geld voor bepaalde zaken maar eigenlijk delen we alles eerlijk. Wel zo fijn!
Ik vind de focus op financiële onafhankelijk enorm eenzijdig en kort door de bocht eerlijk gezegd.
Interessante post! Ik ga hem delen op de Facebookpagina van Het Moederfront!
Leuk dat je hem deelt! En inderdaad; financieel is maar één onderdeel. Dat hoeft niet per definitie tot volledige afhankelijkheid te leiden, maar dat zie je helaas wel regelmatig gebeuren.
Ik ben nog veel te jong voor zo’n inkomen en ik hoef dus ook nog niet economisch onafhankelijk te zijn. Voor de toekomst vind ik dit wel heel erg belangrijk, dit wordt mij op zich niet zo zeer met de paplepel ingegoten. Wel wordt mij geleerd gewoon verstandig om te gaan met mijn geld, je kunt alleen uitgeven wanneer je geld hebt!
Ik vind economische onafhankelijkheid belangrijk en ik ben het ook altijd geweest. Maar bij het bedrag van 927,– euro per maand zet ik wel mijn vraagtekens. Want kun je tegenwoordig met dit bedrag rondkomen.
Op mijn 48e ben ik gestopt met werken in de zorg, heb ontslag genomen want ik wilde nog van alles doen, eindelijk leren, vrijwilligerswerk in die richting doen en genieten van alles wat mogelijk is. Financieel is dat niet zo slim natuurlijk maar het kon want mijn man werkt fulltime en parttime is daar geen optie. Bovendien ziet hij dat zelf ook niet zitten. Hij draait diensten en ik heb in die jaren gezorgd dat het huis eens af werd wat klusjes betreft, heb gestudeerd en doe vrijwilligerswerk. Het is echt het vakantiegevoel voor mij. Ik kijk wel geregeld naar banen, op zoek naar die éne leuke baan maar de zorg ga ik niet meer in, dat is me fysiek te zwaar. Ook merk ik dat ik te oud ben voor veel banen die ik wel zou willen doen maar we hebben bewust ons uitgavenpatroon aangepast dus we komen goed rond. Consuminderen, gezond leven, milieu sparen en rust zijn nu onze speerpunten.
Ik werk deeltijds. Deeltijds een vaste baan, en mijn deeltijdse tijd dat ik thuis ben, probeer ik in te vullen met dingen die ik écht leuk vind. En als ik daar met de tijd mijn job van kan maken, kan ik daar alleen maar blij mee zijn.
Goed artikel! Ik ben wel economisch zelfstandig, maar gelukkig zou het niet erg zijn als ik dat niet was wanr m’n man wil altijd alles betalen. Heel vervelend, haha… zo kunnen we dus lekker sparen!
Ben altijd economisch zelfstandig geweest en vind ik ook belangrijk. Sinds de kinderen er zijn ben ik thuis en daar geniet ik van.
Ik ben altijd economische zelfstandig geweest binnen onze relatie. Ik heb fulltime gewerkt, maar nu met kinderen werk ik parttime en dat vind ik prima. Ik vind de combinatie heerlijk en zou ook niet meer fulltime willen werken
Ik zit met een probleem. Heb altijd bijna fulltime 90% gewerkt, bij dezelfde organisatie in de zorg maar geregeld van locatie gewisseld om aktief betrokken te blijven, om de uitdaging in mijn werk te behouden. Wil dit ook graag blijven doen maar ben weer toe aan een nieuwe uitdaging. Genoeg vacatures, ook bij de organisatie waar ik werk. Het probleem is dat er geen baan voor 90% meer aangeboden wordt, zelfs niet voor 80%.
Voel me gevangen en bijna verplicht om bij de organisatie te vertrekken terwijl ik dat helemaal niet zou willen.
Voelt toch niet ok.
Ik ben altijd economisch zelfstandig geweest. Deze keuze heb ik al heel jong gemaakt. Ik zag hoe het werkte bij mijn vader en moeder ( zei moest geld vragen aan mijn vader) en zakgeld vragen vond ik al erg. Dus dat werd werken en studeren bij elkaar. Wat mij verbaasd heeft hoe weinig vrouwen economisch onafhankelijk waren van de man en hoe vanzelfsprekend het was. Toen ik ging trouwen vroeg de chef aan mij hoeveel uur ik nog zou willen werken, ik snapte dat niet. Jaren ben ik de enigste getrouwde vrouw geweest die full-time werkte. Voor mij was die onafhankelijkheid van mijn partner net zo belangrijk als ademhalen. Het huwelijk is nog steeds goed tussen mij en mijn man, maar ook dat heeft te maken met mijn economische zelfstandigheid.