“Waarom zijn moeders in Nederland vaak nog financieel afhankelijk?” Die vraag werd me een tijdje terug door een journalist gesteld. Een hele terechte vraag; je kunt hier namelijk wel van alles van vinden, maar eigenlijk is het veel zinvoller om te onderzoeken hoe het kan. Is het een ‘biologisch probleem’? Ligt het aan de werkmentaliteit van Nederlandse vrouwen? Is het de maatschappij? Zijn het overheden en instanties die moeders financieel afhankelijk houden? Hoe kan het, en hoe kan het anders?
In dit artikel:
Financieel afhankelijk als moeder: vroeger en nu
Vroegâh waren de meeste vrouwen financieel afhankelijk van hun man. Dat was gewoon hoe het ging. Je zocht een man, raakte al dan niet zwanger, verloor daardoor je baan of zegde hem op en je werd huisvrouw of huismoeder.
Die afhankelijkheid vormde soms geen probleem, soms wel. Als het een probleem werd, dan bleef zo’n probleem meestal binnenshuis. Eenmaal getrouwd werd er niet vaak gescheiden, dus de afhankelijke positie kon zorgen voor ongelijkheid in de relatie, maar leverde niet direct een noodopvang vol alleenstaande moeders op.
Bovendien was het toen nog mogelijk om van een enkel salaris een gezin te onderhouden. Het zal misschien niet altijd ruim zijn geweest, maar het wensenlijstje was vaak een stuk korter, terwijl het aantal kinderen per gezin een stuk hoger lag.
Tegenwoordig is dat heel anders. Zo is de levensstandaard flink omhoog gegaan, wat het leven duurder heeft gemaakt en eindigt ruim een derde van de huwelijken in scheiding. En dan heb je het dus nog niet eens over de geregistreerde partnerschappen of langdurige relaties.
Als je het nog iets verder trekt: het sterftecijfer is sinds de jaren 50 omhoog gegaan en omdat gezinnen en sociale netwerken kleiner zijn, is sneller hulp van buitenaf nodig.
Kort gezegd: de kans dat je nu alleen komt te staan, is groter dan ooit – en ‘alleen’ is dan vaak nog méér alleen dan vroeger. Dan is het niet handig om financieel afhankelijk te zijn.
Biologische ‘achterstand’ van moeders
In Nederland zijn het niet alleen moeders die financieel afhankelijk zijn van een partner; veel vrouwen kiezen er bewust voor om parttime te werken, waardoor ze niet genoeg verdienen om zichzelf te onderhouden. Ze vinden die afhankelijkheid niet erg, als dat betekent dat ze extra tijd overhouden voor zichzelf en voor hun hobby’s.
Dat is een keuze.
Bij moeders ligt dat net een beetje anders. Natuurlijk hebben die óók een keuze. Maar waar niet zoveel in te kiezen is, is dat in een traditionele man-vrouw-relatie de vrouw degene is die zwanger raakt, bevalt en weer moet herstellen.
Afhankelijk van hoe goed je daar doorheen komt, kun je zo twee jaar uit de running zijn. En het vervelende is; je kunt nooit voorspellen hoe een zwangerschap verloopt.
Ik was zelf de eerste maanden erg moe (heel fijn als je dan je eigen werkgever bent), maar heb geen enkele keer hoeven overgeven en ben al die tijd ook behoorlijk mobiel gebleven. Maar ik heb ook hele andere verhalen gehoord en gezien.
En dan heb ik het alleen nog maar over het fysieke stuk, niet eens over de hormonen die er na de geboorte voor kunnen zorgen dat je eigenlijk helemaal niet meer aan het werk wilt.
Ontzettend belangrijk natuurlijk, dat er zo’n zorgdrift is, maar daar hebben vaders dus vaak geen maar weinig last van.
Biologisch gezien wordt bij (aanstaande) moeders dus al voorgesorteerd op een onbetaalde zorgfunctie binnen het gezin, die financieel afhankelijk zijn in de hand kan werken.
Maatschappelijke achterstand van moeders
Dan heb je ook nog een soort maatschappelijke achterstand waar moeders mee te maken krijgen.
Moeders krijgen de vraag of ze weer gaan werken en hoeveel. Vaders niet.
En daarin doe je het eigenlijk nooit goed; breng je je kind altijd naar de opvang, dan had je net zo goed niet aan kinderen kunnen beginnen. Ben je te lang thuis, dan ‘draait die man ook maar overal voor op’. Ga je te snel, dan zul je wel geld nodig hebben of denk je alleen aan jezelf. Word je huismoeder, dan is het zonde dat je je ‘door ons’ betaalde opleiding niet gebruikt.
Ook dan zijn er natuurlijk ook nog bedrijven die liever geen moeders aannemen (want: die moeten dan weer weg als er iets met het kind is) of die zelfs liever uit de buurt blijven van vrouwen (want: wat een gedoe om een verlof op te vullen).
Als ondernemer kun je dat overigens net zo goed merken, zeker als je vanuit huis werkt en/of je eigen tijd indeelt. Dan is het toch ‘logisch’ dat jij je werk in de avonduurtjes en weekenden probeert te proppen? Dat voorkomt gedoe met de baas op het ‘echte’ werk.
Overigens kunnen vaders ook te maken krijgen met een maatschappelijke achterstand: omdat er vaak vanuit wordt gegaan dat de vrouw in de eerste instantie meer zorgtaken op zich zal nemen, staat ook lang niet elke werkgever open voor parttime werkende mannen.
Op sommige vlakken is de maatschappij al behoorlijk veranderd, maar als het gaat om het gezinsleven, dan steken traditionele patronen al weer heel snel de kop op.
De overheid helpt ook niet mee
En heel eerlijk: de Nederlandse overheid heeft ook nog wel wat stappen te zetten als het gaat om moeder-emancipatie. Als dat een woord is. Die helpt namelijk ook niet echt mee aan een andere beeldvorming.
In Scandinavische landen zien ze het ouderschap echt als iets van ouders. In Finland krijgen vaders en moeders bijvoorbeeld 164 dagen betaald verlof (bijna 33 werkweken), die ze mogen verdelen.
In Duitsland zit het ouderschapsverlof op 12 maanden voor beide ouders gecombineerd. En als je beiden gebruik wilt maken van die regeling, dan worden het 14 maanden, waarbij je ook nog een ouderschapsuitkering krijgt. Zelfs als je geen werk had voor de geboorte van je kind, krijg je dan dus geld.
In Zuid-Korea kan dat te verdelen verlof zelfs oplopen tot dik een jaar. Oké; dat is dan niet volledig doorbetaald, maar de mogelijkheid is er in ieder geval wél. Bovendien keert de overheid zelfs een speciale bonus uit als de tweede ouder het zorgstokje overneemt na het eerste jaar; dan wordt nog drie maanden wél het volledige loon doorbetaald (met een maximum).
En hoe zit het dan in Nederland?
Ik zette het eerder al eens op een rijtje, maar in principe hebben vrouwen vier maanden verlof: zes weken zwangerschapsverlof, gevolgd door 10 weken bevallingsverlof.
Als je in loondienst bent, word je in deze periode gewoon 100% doorbetaald via het UWV.
Ben je ondernemer, dan kun je sinds 2008 een uitkering aanvragen. Die is maximaal het minimum wettelijk loon van zo’n 1.650 euro per maand. Je krijgt deze uitkering per week uitbetaald en de loonbelasting wordt meteen verrekend.
Voor mij komt dit uit op ruim 260 euro per week. Hartstikke leuk als ‘gratis geld’, maar bepaald geen vetpot.
Vaders krijgen rond/na de bevalling 5 dagen kraamverlof. Die worden voor 100 procent doorbetaald. Deze 5 dagen moeten dan in de eerste maand na de geboorte worden opgenomen en mogen in principe niet geweigerd worden.
Daarnaast kun je nog 3 dagen onbetaald verlof aanvragen én mag je een verzoek indienen voor vijf weken ouderschapsverlof. Die 5 weken moet je in het eerste half jaar na de geboorte opmaken en krijg je – via het UWV – voor 70 procent doorbetaald.
Tot slot zijn er nog wat mogelijkheden voor onbetaald verlof.
Kortom: een vader krijgt 5 dagen volledig doorbetaald, een moeder 16 weken – mits die in loondienst is.
Het deels betaalde verlof is dan nog een stimulans voor de vader om een stapje terug te doen – dat kost immers ‘maar’ 30 procent – ware het niet dat dit verlof al binnen het eerste halfjaar moet worden opgenomen. Dat is niet echt iets om een langdurig plan op te trekken.
Tel daar nog bij op dat de meeste typische ‘vrouwenberoepen’ vaak ook nog minder betaald worden dan ‘mannenberoepen’ en je begrijpt: als de man minder zou gaan werken, kost dat een gezin veel meer dan wanneer de vrouw minder gaat werken.
Taboe op geld
Dan is er nog een factor die volgens mij een belangrijke rol speelt in het financieel afhankelijk zijn van moeders: het taboe op geld.
Geld wordt toch vaak nog gezien als saai, ingewikkeld, lastig. Als een ander het regelt is dat alleen maar fijn.
Nu betekent dat niet automatisch dat de man dit moet doen, maar… over het algemeen voelen mannen in westerse landen zich meer zelfverzekerd dan vrouwen. Dat zou de reden kunnen zijn dat vrouwen zo’n taakje liever afschuiven.
Vaak ontstaat er al vroeg in de relatie een bepaalde ongelijkheid, die later niet altijd even makkelijk is recht te trekken.
Als je intrekt bij iemand die al een huis heeft, bijvoorbeeld. Of als je zo’n regeling hebt waarbij de één verantwoordelijk is voor de vaste lasten, terwijl de ander de boodschappen betaalt. Als je alles op één hoop gooit, maar daar geen duidelijke afspraken over hebt. Of wat dacht je van in gemeenschap van goederen trouwen, om daarna te ontdekken dat je partner dikke schulden heeft gemaakt of je bedriegt.
Zolang het allemaal goed gaat, hoeft dit niet tot rampzalige situaties te leiden. Maar ga je scheiden of valt één van de twee dood neer, dan kan het je financiële situatie wél een stuk gecompliceerder maken. Als je dan alles nog moet uitzoeken, kinderen hebt én wellicht een gat op je cv, dan begin je wel met 10-0 achterstand.
En helaas komt dat vaker voor dan je denkt.
Waarom het belangrijk is dat (ook) moeders financieel onafhankelijk zijn
Financiële (on)afhankelijkheid is best een ingewikkeld onderwerp. Want wat is financieel onafhankelijk zijn? Ben je ook financieel onafhankelijk als de ander werkt, maar zijn of haar inkomsten wel jullie inkomsten zijn?
Ook als je strikt genomen financieel afhankelijk bent van je partner, kan het voelen alsof dat niet zo is.
En dat is natuurlijk hartstikke mooi.
Toch is het niet zo dat werken aan financiële onafhankelijkheid voor beiden een teken van gebrek aan vertrouwen in de relatie is.
Het is simpelweg ook een manier van voor elkaar zorgen. Als je de zorg voor de kinderen samen draagt, waarom dan ook niet de zorg voor de financiën? En wat als je nu eens niet uitgaat van een scheiding, maar van baanverlies van de werkende partner. Hoe fijn is het dan als je niet direct naar 0 gaat?
Daarnaast is het ook gewoon heel fijn om de ruimte te hebben je als persoon te kunnen ontplooien. Dat je iets voor jezelf of voor je kinderen kunt betalen, zonder dat je daarvoor afhankelijk bent van geld van een ander. Of dat je het gewoon simpelweg niet kunt of wilt doen, omdat je het geld niet hebt.
Hoe krijg je moeders uit hun financieel afhankelijke positie?
Tijdens het gesprek met de journalist kwam het onderwerp natuurlijk ook op hoe je moeders uit hun financieel afhankelijke positie kon krijgen.
Normaal gesproken ben ik heel erg van kijken naar individuele verantwoordelijkheid. Wat kun je zélf doen om je situatie te veranderen?
In dit geval denk ik echter dat er ook een belangrijke rol voor de overheid is weggelegd. Het is nu voor veel stellen simpelweg goedkoper en makkelijker om de moeders thuis te houden. En dat versterkt hun financieel afhankelijke positie alleen maar.
Dat mag wel anders. En niet eens zo zeer om zwaar feministische redenen; ik denk dat het ook heel goed is voor kinderen om veel tijd en aandacht van beide ouders te krijgen. Als die beiden betrokken en in beeld zijn. Dat scheelt later wellicht weer behoorlijk wat kosten aan maatschappelijk werk en jeugdzorg.
Als er vanuit de overheid meer wordt gekeken naar ouders in plaats van vaders en moeders (of welke combinatie je ook hebt), dan is de kans groot dat er ook een verschuiving plaats gaat vinden in de maatschappelijke beeldvorming.
En tot het zover is: blijf vooral praten over geld. Hoe zien jullie het straks voor je? Praktisch en financieel? Hoe regel je een eventuele inkomstendaling van één van de partners? Wat zet je op papier? Wat héb je al op papier? Hoe maak je een verdeling tussen betaald en onbetaald werk?
Het onderwerp aansnijden voelt misschien even ongemakkelijk, maar kan je op de lange termijn een hoop zorgen en ergernis besparen. Bovendien kun je dan ook weer het goede voorbeeld geven aan je kind 😉
Hoe denk jij over de financieel afhankelijke positie van veel moeders en wat zou hier volgens jou nog in kunnen verbeteren?
Volg LekkerLevenMetMinder nu ook op Pinterest, Facebook en Instagram!Deze post kan affiliate-links bevatten. Dit betekent dat ik een commissie krijg als je iets via deze links koopt. Uiteraard kost dit jou niets extra's (soms is het zelfs voordeliger!) en kun je erop rekenen dat ik alleen links opneem van websites of producten waar ik zelf 100% achter sta. Gebruik je deze links voor je overstap, aanmelding of aankoop? Dank je! Je helpt mij dan weer om nóg meer mooie content te kunnen maken!
Ik denk dat de overheid de ‘mindset’ van mensen volgt, en dat je eerst de mindset moet veranderen. Tip voor een gerelateerde podcast: Best of Both Worlds met Laura VanderKam en Sara Hart-Unger. Deze twee Amerikaanse dames laten zien hoe het wel kan, in een land waar zelfs bevallingsverlof geen vanzelfsprekendheid is!
Ik, als toekomstige vader, begrijp niks van de kromme redenatie van ouderschap. Waarom moet de vrouw alles doen? Waarom krijg ik maar een paar dagen verlof? Mag ik niet van mijn kind genieten?
Het verschil in loon tussen man en vrouw is vaak ook nog behoorlijk, ook al doen ze exact hetzelfde werk. Gelukkig gaat dat de laatste jaren wat beter.
Ja, het is heel krom; net of de ene ouder liever thuis is, of het kind meer aan 1 van de 2 heeft ofzo…
Wat een mooi genuanceerd artikel! Op televisie is nu de docu waarom werken vrouwen niet te zien. Heeft dit artikel een link naar dat programma?
Zelf zou ik een voorstander zijn van een andere vorm dan al die individuele regelingen. Ik heb dan meer een levensloopbestendig pakket voor ogen waarbij iedere burger gedurende haar/zijn leven een bepaald ‘budget’ (stel bijv 1 heel jaar totaal) krijgt om zelf in te zetten voor vrije tijd om voor de kinderen in te zetten, te mantelzorgen, toch nog een studie op te pakken, een sebatical te nemen, tijd om een eigen bedrijf of te zetten etc.. over de hoogte van het bedrag wat aan dat jaar gehangen wordt kun je discussiëren het zou eerlijk zijn als dat voor iedereen gelijk is lijkt me. Het lijkt me ook eerlijker tegenover mensen die hun leven lang single blijven of mensen die geen kinderen willen of kunnen krijgen dat ook zij gebruik kunnen maken van een dergelijke regeling.
Ik heb meerdere mannelijke collega’s overigens die 1-2 maanden verlof bij elkaar gespaard hadden toen hun kinderen geboren werden om lekker voor het kindje te zorgen als hun vriendin/vrouw weer aan het werk ging. En zonder uitzondering vonden ze het allemaal fantastisch. De kans krijgen en nemen als man om dit te doen is echt heel belangrijk.
Wat ik nog mis in je verhaal: de typische “vrouwenberoepen” betalen vaak een stuk minder dan “mannenberoepen”, waardoor het ook makkelijker is om te zeggen dat de vrouw minder of niet gaat werken, dan om. het 50/50 te verdelen, want dat betekent vaak dat het totale gezamenlijke salaris dan flink naar achter gaat, tegen bijvoorbeeld een man die 100% van het inkomen regelt. Ik vind dat de beroepen die vaker door vrouwen worden gedaan dus ook veel beter beloont moeten gaan worden.
Daarnaast vind ik wel dat vrouwen een steeds hogere workload krijgen, maar de mannen moeten dan ook wel eens een stap gaan zetten in het huishouden en de derde shift, en dat zie ik ook weinig gebeuren. Ik lees NOOIT blogs van mannen die andere mannen aansporen om ook eens wat meer in huis te doen…. Dus wellicht moeten we als vrouwen ook eens wat minder elkaar de maat gaan nemen en eens gaan kijken hoe we mannen kunnen gaan stimuleren om eens wat eerlijker te gaan verdelen, dat lijkt me een heel goed idee.
Goed punt, die loonkloof! En dat mannen ook wel wat meer in die derde shift kunnen doen, natuurlijk ook. Ik denk dat dat een beetje automatisch NIET gebeurt op het moment dat zij meer buiten de deur werken…
Wat ik nog vaak zie is dat moeders in de bestand (weer) zwanger raken van een man die langs komt wippen . Soms zelfs een illegaal. . In de hoop dat het een blijvertje is. Of dat vrouwen kinderen gaan krijgen met een man “ die weinig opbrengt” Dat zij dan naast de kinderen ook verantwoordelijk is voor de inkomsten. En hij wat uitfreakt met zijn zijn bedrijfje.
Of soms bedrijf. En als zij dan een erfenis krijgt verdwijnt dat ook in het bedrijf. Om dan zelfs toch nog failliet te gaan. Of dat er getrouwd word om dat er kindjes komen. Hij 0.78 cent op de bank. Zij 60.000. In een huis gestopt. En dan bij een scheiding is het ook van hem. Leuk dat vrouwen financieel “ zelfstandig “ zijn. Ik heb heel veel meneren er wel heel makkelijk van zien worden. Domme vouwen om dat niet beter te regelen. P
Er ligt ook zeker nog wel een kans in het verbeteren van de kennis die mensen (en idd, vrouwen in het bijzonder) hebben rondom jezelf financieel beschermen. Daar past dit overigens ook bij, natuurlijk! Dat is iets waar ik o.a. via de Money Mind Academy graag een steentje aan bijdraag, bijvoorbeeld door hele praktische trainingen over de financiële kant van een huwelijk, of van een scheiding. Er wordt nog veel te veel NIET gepraat en geregeld, onder het mom van liefde – alsof die twee elkaar uitsluiten.
Mooi artikel, Adine! Ik vind het ontzettend belangrijk om financieel niet afhankelijk te zijn van een partner. Gelukkig doen mijn vriend en ik niet aan standaard 😉
Mooi zo!! Standaard is ook niet echt onze sterkste kant 😉
Je schrijft dat de overheid een rol moet spelen omdat het nu goedkoper is om de vrouw thuis te houden. Als dat toch eens zo was… Juist door met twee te werken heb je meer belastingvoordeel en netto meer te besteden met eenzelfde gezinsinkomen. Zelfs als de vrouw minder verdiend dan de man.
Soms wel, maar zeker niet altijd. Dat ligt echt aan het inkomen van beiden. Als de één bv kapper is en de ander hoger management, met bijpassende salarissen, dan zijn de belastingvoordelen niet groot genoeg om het verschil in opbrengst van die dag wel/niet werken op te vangen.
Hoi,
Heb ook nog wel een aanvulling. De overheid stimuleert ook totaal niet.
Hier 3 kinderen toen de 3 e geboren werd en wij vol van de opvang gebruik maakte. Moesten wij als ik 3 dagen werkten 200 euro per maand er op toeleggen. Want het koste ongeveer 600 euro meer aan kinderopvang, daarin tegen ging ik wel wat meer verdienen ( paar honderd euro)
Daardoor werd de kinderopvang toeslag minder door in een hogere schaal terecht komen. Dus kregen hetzelfde bedrag terug als met 2 dagen opvang.
Dan is een keus ook wel gemaakt he!
Betalen om te moeten werken met alle stress en zieke kinderen halen en brengen.
O en nog een toevoeging ik ben goed opgeleid en verdien een redelijk salaris, dus echt een verkeerde stimulans mi.
Er zijn diverse redenen voor waarom dit zo is, dat is goed verwerkt in dit stuk.
– ‘vrouwen’beroepen leveren minder op
– de traditionele gedachte is nog lang niet weg
Voor ons was het ook meer dan logisch dat ik minder ging werken, omdat een werkdag van mijn man veeeeel meer opleverde. Dat wilde ik zelf ook graag hoor. Ik verdien overigens ook parttime genoeg om een ‘alleenstaand’ huishouden te draaien en heb dat in het verleden ook gedaan, dus financieel afhankelijk ben ik niet. Sterker nog: ik zag laatst dat als ik een sociale huurwoning wil, ik niet eerst meer moet gaan werken, dan val ik over de grens.
Het kan geen kwaad dat je in een relatie keuzes maakt waardoor je financieel onafhankelijk wordt, zolang je ook samen regelt hoe je het oplost als de situatie verandert. Veel vrouwen kunnen natuurlijk gewoon gaan werken na een scheiding, kinderopvangtoeslag is daar meer dan hoog genoeg voor in dit land.
Oorlog bereidt je voor in vrede, dus wees daar dan ook zakelijk in.
ik bedoel afhankelijk 🙂
1 zemelpuntje bij deze verder goede blog; je zegt dat het sterftecijfer is verdubbeld, en dat de kans dus groter is geworden dat je als moeder alleen komt te staan. Dat is alleen een onjuiste conclusie die je trekt uit die cijfers. Ten eerste: het sterftecijfer is inderdaad verdubbeld sinds de jaren 50, maar dat is alleen zo als je naar de absolute aantallen overledenen kijkt. De bevolking is in die tijd ook fors gegroeid, het voor je column meer relevante sterftegetal is daardoor niet het absolute aantal overledenen, maar het aantal overledenen per 1000 inwoners. Dat is sinds 1950 gestegen van 7,5 naar 8,8 – en dat is wel een stijging, maar zeker geen verdubbeling! Maar ook uit dit cijfer kan je nog steeds niet concluderen dat de kans dat je als moeder alleen komt te staan sinds 1950 gestegen is. Als je de analyse van het CBS leest, dan staat daar dat deze stijging te wijten is aan de vergrijzing en het feit dat mensen minder kinderen krijgen. De gemiddelde leeftijd van de bevolking gaat daardoor omhoog, en ook het aandeel van de mensen wat dood gaat per jaar. Maar dat zegt nog niets over de kans dat je als moeder alleen komt te staan: daarvoor moet je kijken naar het overlijdensrisico, oftewel de sterfteKANS (en niet het sterftecijfer). Die is volgens het CBS in deze periode juist GEDAALD – met andere woorden, de kans dat je partner overlijdt is voor mannen en vrouwen sinds de jaren 50 kleiner geworden, omdat voor beiden het overlijdensrisico is gedaald. Dan moet je dus dit soort cijfers gebruiken: https://www.volksgezondheidenzorg.info/onderwerp/sterfte/cijfers-context/huidige-situatie#node-absolute-sterfte-naar-leeftijd-en-geslacht Deze site zijn overigens de huidige cijfers en geen vergelijking met de jaren 50. HIeruit blijkt trouwens wel dat de sterftekans van mannen op alle leeftijden hoger ligt dan die van vrouwen. Als er een ouder alleen achter blijft, is de kans statistisch dus groter dat het een vrouw is, dan dat het een man is – maar dat verschil is in absolute termen veel minder groot dan je doet vermoeden met de tekst in je column (zeker als het gaat om alleen achterblijven onder de 65 is de kans vele malen groter dat dat door een scheiding / uit elkaar gaan komt dan door overlijden). Ook de cijfers over de levensverwachting zijn hier trouwens nogal van belang: https://www.volksgezondheidenzorg.info/onderwerp/levensverwachting/cijfers-context/huidige-situatie#node-resterende-levensverwachting Hier zie je dat opleidingsniveau naast geslacht ook heel erg veel uitmaakt. Kijk maar naar de derde grafiek: als je een laagopgeleide vrouw bent met een hoogopgeleide man, dan leeft je man gemiddeld gesproken juist langer dan jijzelf. Ben je als vrouw aan het downdaten, dan kun je er echter op basis van deze cijfers maar beter vanuit gaan dat je man eerder dood gaat dan jijzelf.
Zo’n regeling waarbij voor iedereen, waarbij je zelf kan beslissen hoe je hem invult, vind ik een hele goede. Dan trek je het speelveld meer gelijk. Het zal dan ook minder voorkomen dat een werkgever (ondanks dat het niet mag) discrimineert bij vrouwen van een bepaalde leeftijd, want mannen hebben dezelfde regeling. Ook geeft dit anderen zonder kinderen de mogelijkheid om bepaalde zorgtaken op zich te nemen.
Ik heb zelf in Duitsland in die 14 maanden Elternzeit regeling gezeten en als je dan na 12 maanden terug wil keren, is je baan weg. Daar zijn vreselijk veel rechtszaken om (geweest) in Duitsland. Dus zo rooskleurig verloopt het daar niet.
Ik zou ook veel meer voorstander zijn van een meer algemene regeling, die iedereen in staat stelt bepaalde zorgtaken in te vullen, niet alleen ouders. Als alleenstaande wordt ik er inderdaad wel eens “moe” van hoeveel aandacht naar “stellen met kinderen” gaat…
Voor ons was het 25 jaar geleden geen enkel punt van discussie bij de geboorte van ons eerste kind. We gingen elk terug naar 4 dagen per week. Huishouden en zorg voor de kinderen gedeeld, dus ook koken, kleding, haren vlechten etc. En dat is zo gebleven totdat mijn man 3 jaar geleden door een reorganisatie zijn baan verloor. Ik ben nu kostwinner, nog steeds 4 dagen, 36 uur (dat is bij mijn huidige werkgever voltijds). Maar dat is ruim genoeg omdat we al die jaren bewust flink gespaard/belegd/afgelost hebben. Ons huis is hypotheekvrij, we kunnen de kinderen leningvrij laten studeren. En als we willen kunnen we er ook voor kiezen om nu al met “pensioen” te gaan.
@Geldcoach dat is heel logisch omdat de vrouw die tijd nodig heeft om fysiek te herstellen van de aanslag die een zwangerschap en bevalling is. Het zijn niet zomaar leuke vrije dagen. De vader heeft daar geen last van en heeft dat verlof niet nodig om te herstellen. Je weet ook ruim van te voren dat er een kindje komt, daar kun je zelf verlof voor sparen of kopen. Niet alles hoeft voor je te worden geregeld.
Ook al verdient de vader veel meer, het is een gezinsinkomen. Vrouwen laten zich wel makkelijk overhalen minder of helemaal niet te werken, dan willen ze ook liever thuis werken. Vaders die stellen dat het niet kan vanwege het inkomens verlies willen niet echt voor het kind zorgen, anders zouden ze wel een manier vinden om het wel te doen. Zorgen voor het kind en gezin en inkomen doe je samen. Een kind kost geld, tijd en opoffering. Als vader een stapje terug doen is ook een lange termijn investering in de toekomst van je vrouw en kinderen. Ik heb dat zelf wel als voorwaarde gesteld aan de vader, samen zorgen of geen kinderen. Beide zijn we wat minder gaan werken. Minder inkomen, maar nog ruim genoeg om van te leven. Als de kinderen weer wat ouder zijn, kun je misschien weer wat meer uren werken.
Singles en mensen zonder kinderen hebben m.i. geen verlof regeling nodig. Zorgen voor kinderen naast een baan is veeleisend. Als ik thuis kom van mijn werk moet ik nog thuis voor mijn gezin werken en ook voordat ik de deur uit ga. Zonder kinderen heb je die extra job niet en veel meer tijd voor ontspanning. Je kunt natuurlijk altijd zelf verlof sparen of minder werken. Ik weet het verschil in belasting, ik heb wat later kinderen gekregen.
Ik vind de discussie altijd erg kortzichtig en kort door de bocht, en gevuld met cliché’s. Het is een groot goed dat je in Nederland ook parttime interessant werk kunt doen en dat dit financieel haalbaar is. Laten we dat koesteren in plaats van verkwanselen op het altaar van de economie.
Niet alles in het leven draait om geld.
Leuk artikel dit, en ik ben heel benieuwd of je er nog nieuwe inzichten krijgt als je straks zelf een paar jaar moeder bent!
Ik denk dat het verhaal rondom financiële afhankelijkheid zoals je het vertelt, een beetje gebaseerd is op “hoogopgeleiden-privilege”. Zonder dat verder onaardig te bedoelen, maar de ZeZ-uitkering die jij “geen vetpot” noemt, is voor héél veel mensen in een lager betaalde, uitvoerende functie een heel normaal salaris als je fulltime werkt. En ook al werken ze dan allebei, dan kunnen ze los van elkaar dus nog niet goed rondkomen. Ben je dan financieel onafhankelijk? Mwah.
Juist mensen in een lager betaalde functie, hebben vaak een partner die óók in een lager betaalde functie werkt. Zoals jouw voorbeeld in een reactie hierboven: de meeste kapsters hebben geen mannen met een hoge managementfunctie, maar een man die chauffeur is of timmerman.
En met die laag betaalde functies ontbreekt bijna altijd de mogelijkheid om thuis te werken en je uren flexibel in te delen. Om me heen zie ik nu veel hoogopgeleide stellen die allebei de mogelijkheid hebben flexibel te zijn en thuis te werken, terwijl de laagopgeleide stellen tijdens de schoolsluiting direct in de problemen kwamen. Als je in de bouw werkt, dan moet je gewoon om half 8 op de bouwplaats zijn aan de andere kant van het land. Sta je in de productie, dan begint je dienst om 6. En werk je in de zorg, dan mag je 1 vaste vrije dag in de week aanwijzen maar worden je uren over al die andere 6×24 uur gewoon ingeroosterd en moet je zelf maar zien hoe je dat regelt.
Ook al ga je dan allebei parttime werken: dat lost de problemen in de kinderopvang niet op. De openingstijden van het KDV zijn niet flexibel. En als je dan uiteindelijk denkt dat je het goed hebt geregeld, dan gaat bijvoorbeeld de telefoon: je kind is ziek. Dan moet íemand dat kind toch ophalen, en juist in de lager betaalde uitvoerende functies kun je vaak niet alles uit je handen laten vallen of ben je ver van huis.
Wij liepen daar echt op stuk. En hebben daar uiteindelijk dus ook een andere keuze in gemaakt: ik ben nu financieel afhankelijk van mijn man. Maar daar staat tegenover dat als we scheiden, hij nóóit co-ouderschap zou kunnen aangaan. Hij moet namelijk elke dag om 5 uur weg van huis en dan is er nog geen kinderopvang beschikbaar. Hij zou dan hooguit een weekendpapa kunnen zijn. Als één van ons overlijdt, dan is dat voor hém een veel groter probleem dan voor mij. Ik moet dan weer gaan werken, uiteraard, maar daarvoor hebben we een buffer. Hij zou daarentegen een acuut en blijvend probleem hebben met de kinderopvang.
We hebben in Nl een systeem gecreëerd dat het nodig maakt om veel te werken zodat we alles kunnen betalen, maar waarin kinderen vaak een beetje de sluitpost worden. Ik ben pas sinds kort gestopt met werken want ik begon in de coronacrisis de kinderen echt als een “last” te voelen: help, we moeten morgen allebei op het werk zijn, waar laten we de kinderen? En dat brak echt mijn hart: zij zouden altijd de prioriteit moeten zijn. Ik ben dan ook heel blij dat we nu deze keuze hebben kunnen maken.
@Olga en als kinderloze moet ik dan maar betalen voor jouw hobby (ja, kinderen nemen is een keuze). Weet jij veel of ik veel vrije tijd heb naast mijn werk, of dat ik mantelzorger ben of veel tijd kwijt ben met vrijwilligerswerk.
En hoe zit het als ik een cosmetische operatie zou nemen? Is ook een keuze en dan moet ik lichamelijk ook herstellen, krijg ik daar ook verlof voor?
Nee een brede regeling voor iedereen zou het speelveld veel beter gelijk trekken en er ook voor zorgen dat zwangerschap geen punt meer is op het werk (al zijn er genoeg werkgevers die er prima mee omgaan!).
Weet je wat ik een schokkende opmerking vind van vaders? Als ze zeggen dat zij moeten oppassen op de kinderen. Als ik dan vraag op wiens kinderen ze moeten oppassen: dan is het antwoord: mijn eigen kinderen. Mijn standaard opmerking is dan: dat heet niet oppassen, maar gewoon vader zijn!
@Tiny, waar jij blijkbaar druk mee bent doe ik er ook nog bij naast baan en gezin. Je voelt je blijkbaar nogal aangevallen. Na een operatie is er een ziekteverlof regeling. Het krijgen en opvoeden van kinderen is ook een samenleving in stand houden, niet alleen een leuke hobby. Waarom zou ik mee moeten betalen aan jouw vrije tijdsbesteding, kan ik ook zeggen. Niet alles hoeft te worden gefaciliteerd te worden door de overheid. De uren die ik minder ben gaan werken en het loon dat ik daarmee mis loop wordt ook niet gecompenseerd door de overheid. Als jij extra verlof wil omdat je mantelzorg verleent, kun je dat met jouw werkgever bespreken of voor sparen of minder werken. Dat doen veel moeders en heel wat minder vaders ook.
@Olga ik voel me niet persoonlijk aangevallen, maar het idee dat een kind op de wereld zetten en soort groter goed is, gaat er bij mij niet in. Het is een keuze die je maakt en dat gun ik de ouders van harte!
Maar zoals een cosmetische operatie ook een keuze is, is er in veel gevallen geen ziekteverlof daarvoor.
Het gaat mij nu om het deel zwangerschapsverlof danwel vaderschapsverlof, niet om hoeveel uren iemand (ouder of niet ouder) ervoor kiest om te werken. Hierbij vind ik dat of ouders dat zelf moeten kunnen bekostigen, of dat er juist een regeling moet zijn dat iedereen een zelfde periode verlof op kan nemen. M.a.w. of we betalen voor niets, of voor alles. Dat trekt het speelveld gelijk.
https://www.trouw.nl/opinie/stop-kinderen-niet-de-hele-week-in-de-opvang-maar-koester-de-deeltijdsamenleving~b13dbbb2/
Heel mooi artikel over rol vader / moeder en participatiemaatschappij.
Ik kan even geen link ervan maken, maar je kunt de link kopiëren en plakken.