Toen ik 22 was, was ik net afgestudeerd, werkte ik, maakte ik mooie reizen, woonde ik in de stad-waar-niets-boven-gaat en kon ik min of meer doen of laten waar ik zin in had. Toen mijn opa 22 was, werd hij – net als een hoop andere jongeren van die leeftijd – op een boot (?) gezet naar de andere kant van de wereld, om daar – Nederlands-Indië – te vechten.
Ik weet dat hij er twee jaar heeft gezeten, maar verder weet ik er maar heel weinig van. Hij praatte er eigenlijk nooit over. Eén keer heeft hij z’n foto’s uit diensttijd aan me laten zien en toen vertelde hij het één en ander. Niet echt over de oorlog, maar meer wie wie was en van die dagelijkse dingetjes. Inmiddels is hij er niet meer en kan ik er ook niet meer naar vragen. Niet dat ik dat overigens destijds zou hebben gedurfd, want het is wel altijd duidelijk geweest dat het heel veel impact heeft gehad op zijn leven. En omdat hij er eigenlijk bijna nooit over praatte en alles gebeurde voordat hij zelf een gezin kreeg én mijn oma er ook niet meer is, is er van die twee belangrijke jaren in zijn leven niet veel meer over dan een paar foto’s.
Mijn andere opa en oma zijn er nog wel én die zijn wat jonger. Die waren in die periode nog niet oud genoeg om opgeroepen te worden. Ik geloof dat opa als jongetje ondergedoken zat in Duitsland, maar echt het fijne weet ik er ook niet van. Vroeger vertelden ze eigenlijk nooit veel van hun ‘vroeger’, maar de laatste tijd lijkt dat steeds meer los te komen. Daarom heb ik me voorgenomen om de volgende keer dat ik daar ben, ze eens te vragen naar hun foto-albums. Nu kan het tenminste nog en ik vermoed dat mijn moeder zo ongeveer even weinig van haar ouders weet, als mijn vader van zijn ouders wist. Als het te laat is, kan het dus zomaar eens écht te laat zijn. En dat zou jammer zijn, want het is toch een stukje van je eigen geschiedenis, van mensen die hun genen ook weer door hebben gegeven aan jou en van waar je vandaan komt. Binnenkort maar weer eens een keertje die kant op rijden dus!
Weet jij veel van je eigen geschiedenis? En wat had je graag nog willen weten, wat nu misschien wel niet meer kan?
Volg LekkerLevenMetMinder nu ook op Facebook en Google+!
Volg LekkerLevenMetMinder nu ook op Pinterest, Facebook en Instagram!Deze post kan affiliate-links bevatten. Dit betekent dat ik een commissie krijg als je iets via deze links koopt. Uiteraard kost dit jou niets extra's (soms is het zelfs voordeliger!) en kun je erop rekenen dat ik alleen links opneem van websites of producten waar ik zelf 100% achter sta. Gebruik je deze links voor je overstap, aanmelding of aankoop? Dank je! Je helpt mij dan weer om nóg meer mooie content te kunnen maken!
Ik heb ooit voor een schoolproject mijn opa geïnterviewd over de tweede wereldoorlog. Was echt super-interessant, maar uiteraard ook heftig wat hij allemaal heeft meegemaakt. Onder andere tijdens de hongerwinter naar Drenthe gegaan en daar van boerderij naar boerderij rondzwerven om eten te vragen.
Dat lijkt me wel heel bijzonder, wat leuk dat ze dat soort opdrachten vanuit school doen! Wij hadden wel af en toe opa- en oma-middag, maar volgens mij is dat na groep 3 ook niet meer voorgekomen, dus daar weet ik echt niets meer vanaf.
He wat leuk, zo heb ik ook een hoop dingen geleerd over mijn opa en oma geleerd! Mijn oma was Duitse en mijn opa was in Duitsland te werk gesteld. Ze leerden elkaar kennen in een ziekenhuis aldaar waar mijn opa lag en mijn oma verpleegster was.
Mij vader heeft, na een ernstiger ziekte, zijn biografie geschreven. Na zijn dood (84 jaar) heeft mijn broer het boek geredigeerd en laten drukken. Ieder kind en kleinkind heeft 'n exemplaar gekregen, 'n rijk bezit!
Ja, van de opa en oma van moederskant weet ik veel. Heel leuk!
Van mijn vaderskant minder. Mijn opa overleed toen mijn pa zes jaar was en mijn oma stierf toen ikzelf acht was.
Ja ondertussen weet ik ook veel. Er is niet echt in de familie gebeurt, wel honger geleden in A.dam', naar opa van mijn moeder was een goede ritzelaar, iets te eten was er wel. Mijn ouders waren wel bij de schietpartij op de dam, maar ook daarover werd gepraat. Ik kom nog steeds kleine dingetjes uit hun dagelijks leven te weten.
Ik weet niet veel. Dat komt ook doordat mijn grootouders ook echt oude mensen waren en ik als jong kind nog geen interesse had in hun verleden. De vader van mijn moeder zat bij de marine en is jaren weggeweest: eerst tijdens de Tweede Wereldoorlog en daarna zat hij in Nederlands-Indië. Het was een man met een oorlogstrauma. Mijn ouders praten wel veel over de oorlogsjaren en zeker mijn jongste zoon toont altijd erg veel interesse.
Opa wil er ook niet over praten….